.

Verslag van de missie Resolute Support

Social distancing is lastig op een militaire basis. Overal en altijd zijn er mensen. En wat doe je als je juist nu een verkoudheid voelt opkomen?

De klieren in mijn nek zijn opstandig en dat is vaak een teken dat er een verkoudheid op komst is. Meestal waait het over, nu niet. ’s Nachts wat pijn in mijn keel en ’s ochtends komt daar een snotneus bij. Dit heb ik vaker. Normaal gesproken is het irritant, maar niks bijzonders. In tijden van corona ligt dat anders.

Bij dergelijke signalen moet je uiteraard de dokter raadplegen om te onderzoeken of er een coronarisico is. Niet ieder kuchje of lamlendigheid is natuurlijk corona. De kans op een verkoudheid is op Kamp Marmal groter, heb ik gehoord. Gelukkig voel ik me niet heel ziek en heb ik geen koorts. Na overleg met de arts blijkt dat mijn klachten geen reden zijn voor volledige zelfisolatie.

Afzonderen

Iedereen let sowieso scherp op. “Hé, gooi alsjeblieft geen roet in mijn eten”, zegt mijn kantoorgenoot Paul als we buiten lopen. Hij is inmiddels weer thuis en had er, heel begrijpelijk, geen zin in dat zijn terugreis om wat voor reden dan ook in het geding zou kunnen komen. Dat ik hem aansteek, hij al proestend in de vertrekhal staat en iemand hem ineens uit de rij trekt.

Daarom houd ik ruim afstand tussen mij en m'n collega's. Dat is ook het dringende advies vanuit het hoofdkwartier van Resolute Support. Voor mij geen ochtendbriefing, want daar kan ik die afstand niet waarmaken. Ik werk in mijn slaapruimte, zodat ik mijn kantoorgenoot zo min mogelijk in de weg zit.

Geen domme Oempaloempa

Alle Nederlandse militairen die deze week uit Afghanistan naar huis zijn gevlogen, moesten een medische verklaring invullen. Medisch personeel tekende dit af en nam bij iedereen de temperatuur op. Ook Paul was good to go. Net als de rest overigens. 

Hoe lullig en dom zou het zijn als dat in gevaar was gekomen, omdat ik zo eigenwijs was om met mijn snotkop overal tussendoor te banjeren? Ik wil geen domme oempaloempa zijn en luister liever naar de adviezen van de experts.

In quarantaine

Eigenlijk zou mijn missie er nu ook op zitten, maar ik blijf 2 weken langer. Mijn opvolgster moet, met tientallen collega’s, eerst 2 weken in quarantaine. Lees hier (onderaan de pagina) haar verhaal. De quarantaineperiode wordt gebruikt om te kijken of ze geen ziekteverschijnselen vertonen.

Dat kan lastig zijn. De kazerneverblijven zijn niet al te inspirerend. En mag je naar buiten? Hoe zit het met eten? Mag je nog sporten? Die vragen kan opvolgster Hester als ervaringsdeskundige veel beter beantwoorden.

Naar huis

Social distancing maakte het afscheid van de collega’s wat verwarrend. Ik zag mensen twijfelen: hand schudden, een boks, toch omhelzen of alleen zwaaien? Tegen Paul zeg ik bij deze in ieder geval een welgemeend: “Kerel, de mazzel. Het was een goede tijd. Fijne reis en wel thuis. Geniet van je verlof.”