Onoverwonnen

Je kiest ervoor om militair te worden. Je kiest er niet voor om gewond te raken. Fysiek of mentaal. 23 Nederlandse (oud-)militairen kruisen van 10 tot en met 14 september in Londen sportief de degens met zo’n 400 lotgenoten uit 13 andere landen. Landmacht maakt kennis met een aantal van hen. 

Rik Vonk

Rang: sergeant

Leeftijd: 27

Letsel: onderbeenamputatie

Komt uit op: zwemmen (50 en 100 meter borstcrawl en rugcrawl)

“Ben je net veilig terug van je uitzending naar Afghanistan, krijg je een auto-ongeluk met een militair voertuig. Bij de klap verloor ik mijn voet. Later amputeerden ze mijn onderbeen. Mijn nieuwe functie als groepscommandant bij de Luchtmobiele Brigade ging dus ook niet door. Ik kon na mijn ongeval moeilijk een sport vinden die goed bij mij paste. Zwemmen was echt een openbaring: je bent lekker zonder hulpmiddelen bezig. Ik train nu 5 keer per week. Zwemmen is mijn nummer 1 focus. Een top 3 zit er zeker in. En als ik iets doe, wil ik het ook goed doen. Geen half werk!”

Sebastiaan van Nieuwenhuizen

Rang: korporaal (buiten dienst)

Leeftijd: 37

Letsel: incomplete dwarslaesie, onderbeenamputatie

Komt uit op: handbiken en rolstoelracen (wheelen)

“16 jaar geleden, een rangeerterrein. Ik maakte onze Leopard 2 A4 gevechtstank klaar voor transport. Bovenop de koepel. Plots maakte ik contact met de stroomkabels. Zware brandwonden. Een hoge dwarslaesie. En ik verloor een onderbeen. Destijds vond ik het te confronterend om weer bij Defensie te gaan werken. Ik ben sinds mijn ongeluk kind aan huis bij het Militair Revalidatie Centrum. Samen sporten met die jongens is echt geweldig. Je begrijpt elkaar gewoon. Je hebt aan één woord genoeg. Het wereldje is natuurlijk gewoon tof, daarom heb ik destijds ook voor Defensie gekozen. Dat ik nu voor Nederland mag uitkomen op de Invictus Games vind ik echt geweldig. Het belooft één groot spektakel te worden.”

Tohinio Norden

Rang: korporaal-1

Leeftijd: 26

Letsel: dubbele beenamputatie

Komt uit op: bankdrukken, kogelstoten en zitvolleybal

“18 april 2008: de dag waarop we in Uruzgan op een bermbom reden. 2 collega’s kwamen om, een ander en ik raakten gewond. Ik sportte vroeger wel, maar zeker niet zo gericht als tegenwoordig. 80 kilo maximaal. Mijn persoonlijk record met bankdrukken staat nu op 146 kilo. In Londen mik ik op 150 kilo. Het trainen met andere gewonde militairen werkt heel goed. Ik zie het ook aan de anderen: elke keer zijn ze weer sterker. Daarnaast is het ook prettig dat je ervaringen kunt delen. Hier maak je nieuwe kameraden.”

Paul Gommers

Rang: sergeant-majoor

Leeftijd: 43

Letsel: verbrijzelde hielbenen en enkels

Komt uit op: boogschieten

“Tijdens een parachutesprong boven de Hofvijver in Den Haag kwam ik hard terecht op een stalen ponton. Niet alle veiligheidsmaatregelen waren in acht genomen, dat frustreert me nog steeds. Het ergste is niet de voortdurende pijn, maar de vermoeidheid. 8 jaar geleden is dat nu. Al die jaren hoopte ik dat het goed zou komen, maar nu weet ik dat het niet beter wordt. Toch wil ik nog steeds het beste in mezelf naar boven halen. Boogschieten, daarin heb ik mijn nieuwe uitdaging gevonden. Tijdens het schieten ben ik zo gefocust dat ik de pijn even niet voel.”

Stephanie Verhoef

Rang: kapitein

Leeftijd : 29

Letsel: voetletsel en gehoorbeschadiging

Komt uit op: zwemmen en wielrennen

“Ik stond te douchen op Kamp Holland toen een raket insloeg. Ik had eerst niet in de gaten wat er was gebeurd: vleeswonden overal, een scherf in mijn rechtervoet. In één klap staat letterlijk je hele leven op z’n kop. De eerste weken terug in Nederland stond ik steeds naar de kalender te kijken. We waren net een maand in Afghanistan, ik dacht dat ik nog wel terug zou gaan. Dat ik er zo lang mee bezig zou zijn, voorzag ik echt niet.

Sporten stond voor mij altijd op 1. Ik vond het zo erg dat ik dat niet meer kon. Ik begon eerst met 3 stappen, daarna 6. Waar liggen je grenzen? De oproep voor de Invictus Games in een nieuwsbrief van De Gewonde Soldaat sprak me dan ook direct aan: heel erg gaaf. Het in teamverband ergens naartoe trainen, dat miste ik heel erg. Of het nu gaat om een oefening of een project als dit, alle neuzen staan dezelfde kant op. Dat motiveert mij om het beste uit mezelf te halen.”