Onvergetelijk debuut

Mijn eerste Vierdaagse

“De Vierdaagse, dat is toch voor bejaarden?”, zei ik een half jaar geleden tegen mijn collega sergeant-majoor Gerben van Es, fotograaf van het Mediacentrum Defensie. Hij keek me met gefronste wenkbrauwen aan. Ik had duidelijk een verkeerd beeld voor ogen…

De Nijmeegse Vierdaagse is het grootste wandelevenement ter wereld met internationale allure. Militairen van verschillende nationaliteiten lopen gemiddeld 40 kilometer per dag met 10 kilo bepakking. Of 50 kilometer zonder. Succesvol afronden van deze afstandmars wordt beloond met een kruis voor betoonde marsvaardigheid. “En dat kruisje heb je aan het einde echt verdiend”, verzekert collega Van Es.

Defensie-fotograaf Van Es loopt al 6 jaar mee als gastloper van een detachement reservisten uit Amsterdam. “De groep is fantastisch. Je gaat het leuk vinden”, stelde hij. En voor ik het wist, was er geen weg meer terug: ook ik was ingelijfd als gastloper.

Ik sta om 04:00 uur aan de start op Heumensoord. Over de sfeer binnen het detachement is niets gelogen. Ik voel me welkom. Het gemêleerde gezelschap bestaat uit 30 reservisten. Jonge studenten van in de twintig lopen naast ondernemers van middelbare leeftijd. Er wordt hard gelachen. Veel toeschouwers langs de weg. Dit is Nederland op zijn best.

Terwijl op Heumensoord de ene blaar na de andere wordt doorgeprikt, heb ik nog nergens last van. “Jij, met je rood gelakte teennageltjes. Geen blaar te zien en je voeten zijn nog helemaal gaaf”, lacht tentbuddy soldaat-1 Miel Rügebrecht. Hij weet nog niet dat het lachen mij de volgende dag zal vergaan.

Met te weinig tijd om mijn toch al pijnlijke voeten te laten herstellen, sta ik om 04:00 uur aan de start. De eerste kilometers voeren langs een oersaaie dijk. “Achter die bocht is de militaire rustplaats”, verzekert soldaat-1 Lucas Smit me. Al snel blijkt dat hij zich vergist. De volgende rustplaats komt pas over twee uur. Ik kan hem wel wurgen.

In de middag beginnen we aan de Zevenheuvelenweg. De mensenmassa beweegt zich in de brandende zon schuifelend vooruit. Maar onze detachementscommandant is vastbesloten de vaart erin te houden. Dat betekent 10 kilometer marsen op hoog tempo, heuvel op en heuvel af.  Mijn camelbag scheurt en het water sijpelt langs mijn rug. Ik graai nog net op tijd een aangeboden blikje cola mee. Ongeveer 5 kilomter voor de finish komt het detachement tot stilstand. Ik voel voor het eerst de gewrichten in mijn knieën en een dikke blaar onder mijn hiel. Elke stap doet pijn. Mijn uniform is doorweekt. Prikkende ogen van het zweet. Ik vind het nu officieel niet meer leuk.

De ramp met vlucht MH17 werpt een schaduw over de laatste dag. De vlag hangt halfstok en op veel plekken langs de route klinkt geen muziek. Toch heb ik een dubbel gevoel. Want de pijn die ik voel, wordt verdoofd door het enthousiasme en de aanmoedigingen van tienduizenden toeschouwers. “Jullie verdienen beter, maar uit respect voor de slachtoffers geen muziek”, staat er op een bord langs de via Gladiola.

Van de 43.013 deelnemers gaven dit jaar 3.103 wandelaars het op. De zinderende hitte, uitputting of bloedblaren speelden hen parten. Ondanks de verschrikkelijke ramp is mijn eerste Vierdaagse een onvergetelijke ervaring. Volgend jaar weer? Ik weet het nog niet…