Afghanen doppen eigen medische boontjes

Luchtmachtster op ‘112-centrale’ in Mazar-e-Sharif

Resolute Support is voor Nederland een kleine missie. Zo’n 100 Nederlanders geven de Afghaanse veiligheidsdiensten het laatste zetje op weg naar zelfstandigheid. Sergeant 1 Linda Kikkert, Algemeen Militair Verpleegkundige (AMV’er) op de vliegbasis Woensdrecht is 1 van de weinige luchtmachters in het gebied.

Een klein kantoortje in het stafgebouw van TAAC-North op Camp Marmal in Mazar-e-Sharif is het domein van sergeant 1 Linda Kikkert. TAAC staat voor Train Advise Assist Command. Het kantoor is de Patient Evacuation Coordination Cell (PECC). Vanuit hier worden alle medische middelen, van helikopters tot ziekenauto’ s, aangestuurd voor taken in de Area of Interest. “Eigenlijk een soort 112-centrale”, zegt Kikkert. “De adviseurs gaan dagelijks op pad naar de Afghaanse bases in de regio om te overleggen met hun counterparts.” Om ervoor te zorgen dat de militairen die buiten de poort optreden tijdig adequate medische zorg krijgen, gaan er ziekenauto’s mee bij de verplaatsingen.

Begrijpen

Naast deze werkzaamheden is het PECC medeverantwoordelijk voor de coördinatie van medische calamiteiten. “Gelukkig hebben we dat nog niet meegemaakt, maar je moet er wel klaar voor zijn”, geeft Kikkert aan. “Daarom houden we regelmatig oefeningen. Dat is ook wel nodig want de grootste uitdaging is de communicatie. Er zijn hier bijna 20 nationaliteiten actief. Mongoliërs, Armeniërs, Kroaten, noem maar op. Die spreken lang niet allemaal even goed Engels en dat kan lastig zijn. Ik krijg weleens iemand aan de lijn waarbij het best even kan duren voordat we elkaar begrijpen. Dat maakt het werk ook weer leuk hoor!”

Statisch

Resolute Support is wezenlijk anders dan ISAF. De Afghanen zijn nu zelf verantwoordelijk voor de veiligheid en de buitenlanders adviseren alleen op stafniveau. Met het Afghaanse leger de poort uitgaan is er dus niet meer bij. Het merendeel van het advies wordt op de Afghaanse hoofdkwartieren gegeven. Vrij statisch dus.
“Ja, dat merk je wel”, zegt Kikkert. “Ook op medisch gebied doppen de Afghanen nu zelf hun boontjes. Er worden hier in het hospitaal geen Afghaanse burgers meer geholpen. Soms staat er nog wel iemand aan de poort maar die wordt in 99 procent van de gevallen doorverwezen naar een civiel ziekenhuis. Voor medisch personeel is dat weleens jammer.” 

Pittig

In het PECC werkt Linda samen met 1 Nederlandse en 3 Duitse collega’s. “Omdat de Duitsers met een ander rotatieschema werken, heb ik nogal wat personeelswisselingen meegemaakt. Soms is dat vervelend, want dan ben je net lekker op elkaar ingespeeld en dan moet je weer opnieuw beginnen. Maar dat hoor nu eenmaal bij een uitzending. Het leuke is wel dat je door alle wisselingen veel nieuwe collega’s leert kennen en ik mijn opgedane ervaringen kan delen. De diensten zelf zijn best pittig. Het PECC is 24 uur per dag, 7 dagen in de week bemand. Dat betekent dat we shifts draaien van 12 uur, verdeeld in dagdiensten en nachtdiensten.”

Paracetamol

Met Resolute Support is het aantal buitenlandse eenheden fors teruggeschroefd. Dit uit zich bijvoorbeeld niet alleen in een kleiner aanbod aan patiënten in het Role-2 hospitaal, maar ook op het kamp zelf zie je dat duidelijk. Het eens zo immense kamp telt veel grote gaten waar de infrastructuur al is weggehaald. Ook verschillende verlaten tentenkampen zijn de stille getuigen van de ontvolking van Marmal.
Van verveling is bij Linda geen sprake. “Nee, juist omdat wij 24 uur per dag aanwezig zijn, fungeren we ook als centrale vraagbaak voor de staf. Van vragen over radio's en telefoonnummers tot aan paracetamol en pleisters. Daar zijn wij natuurlijk niet van, maar zo iemand probeer je dan ook weer te helpen. Dat maakt het afwisselend.”

Tekst: kapitein Klaas Daane Bolier
Foto’s: sergeant 1 Eva Klijn