Tekst KAP Klaas Daane Bolier
Foto SGT-1 Eva Klijn/ eigen archief FP
De één is voor de vierde keer in Afghanistan en de ander heeft zijn eerste uitzending er bijna opzitten. Hoe ervaren zij een missie? Een gesprek met een ervaren rot en een groentje op Camp Marmal in Mazar-e-Sharif.*
Wie: sergeant-1 Jaap
Functie: OPC Force Protection peloton
Aantal uitzendingen: 4
“Je staat anders in het leven. Toen ik voor de eerste keer wegging was ik 19 jaar. We werden naar Kunduz gestuurd om een oogje in het zeil te houden tijdens de presidentsverkiezingen in 2004. De dreiging was laag dus we waren pauzeloos buiten. Patrouilles van 100 kilometer met 2 MB's en alleen een satelliettelefoon. Dat soort werk. Die vrijheid was geweldig. Je bent dan ook jong en alleen maar met je werk bezig.
Hoogzwanger
Nu is mijn vrouw hoogzwanger van ons tweede kind en dat maakt het wel anders om hier te zijn. Je laat een hoop achter thuis. Ik vraag redelijk veel van haar. Daar hebben we het van tevoren ook goed over gehad. Moest ik wel gaan? We kwamen samen tot de conclusie dat het wel zou lukken. Mocht het voor haar toch te zwaar zijn, dan zou ik eerder naar huis komen. Daar zijn goede afspraken over gemaakt. Ik ga in ieder geval wel een paar weken eerder naar huis zodat ik zeker op tijd ben voor de bevalling.
Heftig
Gelukkig staat mijn vrouw nog steeds achter mijn baan want ik wil dit tot aan mijn pensioen blijven doen. En daar horen uitzendingen gewoon bij. Ze zeggen altijd dat je werk en privé gescheiden moet houden en natuurlijk lukt dat vaak niet. Maar ik kan het wel heel goed scheiden als ik de poort uitga. Dan denk ik even niet aan thuis maar ben ik puur gefocust op mijn werk. Anders red je het ook niet.
Vooral mijn derde uitzending, in Deh Rawod, was erg heftig. Aan het begin van onze periode zat de Taliban op 500 meter van het kamp. We hebben daar 2 collega's verloren. In die omstandigheden kun je niet met andere dingen bezig zijn. Uiteindelijk hebben we daar een groot gebied veiliger kunnen maken en zagen we weer Afghaanse families terugkeren. We hebben daar dus wel wat bereikt en dat geeft voldoening. Hier in Mazar is de dreiging een stuk lager dan toen in Deh Rawod maar ik vind dat wel prima zo. We kunnen onze taken goed uitvoeren, al moet je altijd scherp blijven."