Tekst Ingmar Kooman
Foto sergeant-majoor Maartje Roos
Luchtmachters actief bij Invictus Games
Nederland vaardigde 23 sporters af naar de Invictus Games, de ‘Paralympics voor militairen’. Van 9 tot en met 14 september kwamen 400 sporters uit 13 landen tegen elkaar uit in diverse sporten, van atletiek tot zwemmen en van fietsen tot gewichtheffen. Onder hen ook 2 luchtmachters: kapitein Thijs van Dongen en korporaal 1 bd Edwin Vermetten. De Vliegende Hollander blikt met hem terug op het sportevenement.
“De vrachtauto kwam recht op mijn viertonner af, hoorde ik achteraf. Mijn onderbenen verbrijzeld, breuken in mijn gezicht en schedel”, vertelt topsporter Vermetten. Na dat ongeluk in 2001 in Bosnië volgt een periode van 8 jaar opereren en revalideren. “Ik leerde weer lopen op mijn gefixeerde enkel en gereconstrueerde rechtervoet. In het Militair Revalidatie Centrum begon mijn topsportcarrière. Daar was ik alleen maar bezig om sterker te worden, beter te leren lopen. Ik speelde rolstoeltennis en beklom in rolstoel de Mont Ventoux voor het goede doel. Mijn passie is roeien. In Londen ging ik voor goud. Maar het werd brons. Tja, het is ook een medaille…”
Kippenvel
“We roeiden indoor, in een geweldige arena. Stampende beats, een waanzinnig enthousiast publiek. Mijn snelheid was perfect: 58 slagen per minuut. Maar het was ook ontzettend warm. Dat deed me de das om. De laatste 20, 30 seconden werd ik helemaal duizelig. Wazig voor mijn ogen. Ik kon mijn eigen teller niet meer aflezen. Hoe lang moet ik nog? Lig ik nog voor? Uiteindelijk scheelde het dus 7 meter. Twee halen. Misschien één. Dat is zuur. Ik train niet het hele jaar om derde te worden.
Ik kan niet tegen mijn verlies, die handicap had ik al voor mijn ongeluk in Bosnië. Dus dat ik na 4 minuten roeien op 7 meter het zilver miste, daar baalde ik van. Goud was bij voorbaat vergeven aan de regerend wereldkampioen. Maar zilver was zeker haalbaar. Eenmaal op het podium kreeg ik toch wel even kippenvel. Vooral omdat ik mijn moeder, mijn vrouw en mijn kinderen zag. Zij weten als geen ander hoeveel ik heb gedaan en gelaten voor mijn sport. Ze kennen mijn ambities. Voor hen is dit brons een gouden plak.”
High fives
“Het betekende ontzettend veel voor mij om met andere gewonde militairen te sporten. We hebben allemaal ons land gediend, dat verbroedert. Tijdens de Invictus Games dienen we ons land weer. Op het podium zijn we tegenstanders, daarna geven we elkaar high fives. De sfeer was fenomenaal. De organisatie zette echt een superevenement neer, alles tot in de puntjes verzorgd. Helemaal in stijl van de Olympische Spelen. Wat mij in dit avontuur het meeste trok, was dat ik het oranje shirt mocht dragen. Ik voelde me weer nuttig voor mijn vaderland!
Dat smaakt naar meer. Het houdt zeker niet op bij deze Invictus Games. Ik train om me te kwalificeren voor de Paralympische Spelen in Rio. Daarvoor zal ik nog meer, nog harder en gerichter gaan trainen. Mijn nieuwe missie is alweer begonnen.”
