Desert Falcon opereert te voet in Gao

Zondag 30 januari. Broeierig, heet, stoffig. Hartje Gao. De eerste uitgestegen patrouille van Task Group Desert Falcon loopt kriskras door het centrum. Beréden had de eenheid al vaker haar gezicht laten zien, maar dit is een scoop. De bevolking toont zich verheugd – of die Nederlandse militairen dat niet vaker willen doen, want dit is goed voor hun stad. Ons mediateam volgt de luchtmobiele infanteristen van VN-missie MINUSMA op de voet.

Desert Falcon begint zijn patrouille op een markant punt. Reed het voertuigenpakket net al vlak langs de locatie van de verschrikkelijke aanslag (op 18 januari ontplofte in Gao een bomauto en eiste bijna 80 doden en 120 gewonden, red.), nu staat de eenheid naast het Vredesplein geparkeerd. Die naam is enigszins bedrieglijk. “Hier hakte het sharia-bewind een paar jaar geleden toch nog handen van dieven af?”, zegt een korporaal die van een van de tonners springt. 

Balans

Misschien heeft de leiding wel bewust gekozen om juist hier uit te stijgen. Hoe dan ook, het zit bij iedereen meteen weer tussen de oortjes dat je in Mali alert dient te zijn. Sergeant-1 Sander – scherfvest aan, wapen voor de borst – heeft die prikkel niet nodig. “Scherp zijn moet je altijd. Ik weet nog dat we hier vlak na die verschrikkelijke aanslag met een open voertuig reden. Je voelde gewoon dat er een negatieve vibe hing. Vandaag is dat trouwens totaal anders. Ik heb het idee dat ik tussen 2 uitersten zit – aan de ene kant krijg je op Camp Castor een threat warning tijdens de intell update, aan de andere kant zie je zwaaiende kinderen en vriendelijke volwassenen. Zie daar maar eens een balans in te vinden.”

Bedrijvigheid

De lokale bevolking weet niets van een threat warning. En intell updates hebben deze Malinezen ook nooit gehad. Zij maken zich vooral druk om primaire levensbehoeften. Er is dus volop bedrijvigheid in hartje Gao - jong en oud probeert iets te verdienen. Een ventje op een platte kar vol rietstengels spoort zijn ezel aan. Twee vrouwen wijzen naar de bananen die ze verkopen. Weer iets verder loopt een man met een schaal vlees. Eerste luitenant Joost heeft weinig interesse voor de lamsbouten, maar schudt de verkoper wel de hand. Legt uit dat hij een Nederlandse militair is – nee, geen Fransman, zoals sommige locals in eerste instantie denken. De luchtmobiele infanteristen hebben totaal geen haast. Wandelen rustig verder, knopen gesprekjes aan, maken grapjes met nieuwsgierige kinderen, belanden zelfs tussen de bruiloftsgangers.

Statisch

Op een kruispunt laat Joost even halt houden. Brommers bepalen het straatbeeld. En werkelijk overal ligt afval. Jong Gao komt weer van allerlei kanten aangelopen op versleten slippers. Ze willen de luchtmobiele infanteristen allemaal een handje geven, lachen hun tanden bloot. Aan het eind van een klein straatje zie je de Niger stromen. Vissers gooien hun netten uit. “Moet je kijken wat een mooi land…”, aldus de pelotonscommandant. En meteen erachteraan: “Lui, houd de ‘360’ in de gaten. Yves, heb je doorgegeven dat we statisch zijn?” Joost laat zich niet verrassen. Weet ook precies op welk kruispunt hij nu staat. “We zitten op ‘papa 51’. Als we straks links afbuigen zijn we bij de begraafplaats.”

Gevoel van veiligheid

Sergeant-1 Yves loopt in de voorhoede. Heeft het duidelijk naar z’n zin. “Dit bevalt goed. Ik denk dat we dit moeten uitbreiden.” De onderofficier bepaalt vandaag de route. Maar hoe komt die nu eigenlijk tot stand? “Nou, we willen sowieso door de steegjes waar we met onze voertuigen niet kunnen komen. Het is interessant om nieuwe plekken te ontdekken, om ook de mensen daar een gevoel van veiligheid te kunnen geven. We vinden het belangrijk te laten zien dat we hier als Nederlanders voor ze zijn.” 

Spring op een quad en rijd mee door Gao!

Geacclimatiseerd

Of Yves het zwaar vindt om met z’n uitrusting en een temperatuur van meer dan 40 °C door de stad te lopen? “Ach, we zijn geacclimatiseerd en drinken goed. Je merkt dat je lichaam steeds meer gewend raakt aan de warmte. En we houden elkaar natuurlijk goed in de gaten. Je wilt warmteletsel door vochtverlies voorkomen.”

Terug bij de voertuigen blijkt dat er toch wel degelijk infanteristen zijn die wél ‘iets vinden’ van de klimatologische omstandigheden. “Ik heb medelijden met de lui die vandaag te voet waren; wat is het allemachtig warm”, aldus een van de quad-chauffeurs bij de pick-up locatie.

Vaker zo optreden

Joost staat er in de schaduw van een CDI-tje. Drinkt water uit zijn Camelbak. Schrijft iets op een kladblok. De officier oogt – ondanks dat het zweet van zijn voorhoofd parelt – content. “Ja, lekker dagje dit”, vertelt hij. “De bevolking is ontspannen en open naar ons toe. Als ik vertelde dat we van het Nederlandse leger waren, gaven ze me een hand. En sommige locals wilden onze telefoonnummers, zodat ze zich kunnen melden als ze verdachte zaken zien. Ze gaven ook aan dat we dit vaker moesten gaan doen, omdat het goed voor de stad zou zijn. Prima toch?”