Wij Nederlanders zijn een kritisch volkje. In ons land kun je je hoofd maar beter niet te ver boven het maaiveld uitsteken, want het gaat er geheid af. Dat geldt voor bekende Nederlanders in het algemeen, maar politici in het bijzonder. Hoge bomen vangen veel wind. Dat hoort er een beetje bij en heeft ergens nut. Ook politici moeten immers scherp blijven. Maar als je in dit land politieke ambities hebt, dan moet je over een dikke huid beschikken. Betekent dat, dat alles maar gezegd kan worden? Ik frons regelmatig mijn wenkbrauwen bij wat ik lees in de (sociale) media en wat ik hoor in mijn omgeving. Waar is het respect, denk ik dan. Waar is de dankbaarheid voor het feit dat iemand al zijn energie steekt in zaken die het algemeen belang dienen. Kijk, je hoeft het natuurlijk niet eens te zijn met de politieke kleur van die persoon, maar je mag wel oog hebben voor het feit dat hij of zij niet voor het grote geld gaat. Niet kiest voor een baantje in de luwte en geen 9-tot-5-mentaliteit heeft. Herkenbaar, is het niet?
Idealistisch
De nacht van 20 op 21 augustus had ik de eer te mogen optrekken met onze minister-president Mark Rutte. Op zijn verzoek liep hij de eindmars mee van de Algemene Militaire Opleiding Luchtmobiel. Vanuit een oprechte interesse wilde hij het een keer meemaken, want hij had er over gehoord. Jeugd en vorming hebben sowieso zijn hart. Jarenlang heeft onze premier ondanks zijn drukke politieke agenda toch tijd vrijgemaakt voor het lesgeven aan jongeren. Daar zit iets idealistisch in en maakt zijn band met de landmacht begrijpelijk. Zijn enthousiasme was zo groot dat ik hemel en aarde moest bewegen om hem te overtuigen niet met een rugzak te lopen. Verbinding zoeken en mee willen doen is mooi, maar het moet wel verantwoord blijven. Samen met, maar vooral ook tussen de jonge luchtmobielers, maakten wij alles mee. Iedere meter van het parcours heeft de premier afgelegd en hij was na afloop onder de indruk. Hoe kan het ook anders. Een bezinningsmoment op het ereveld van Renkum laat je niet onberoerd. De saamhorigheid tijdens de laatste mars is en blijft indrukwekkend. De ontlading bij binnenkomst en de trots bij de baretuitreiking zijn altijd bijzonder om mee te maken. Bij de Koninklijke Landmacht maken we mensen beter en ik zag dat onze premier dat begreep en er veel waardering voor heeft. En misschien, heel misschien, genoot hij ook wel een beetje van het welgemeende respect dat er gelukkig binnen de landmacht nog voor elkaar bestaat. Zeker voor onze minister-president!
