Noodzaak tot herstel voelbaar
Vorige maand hebben we de CLAS-infodagen gehad. Tijdens 6 sessies heb ik met u gedeeld hoe ik denk dat de KL ervoor staat en waar we heen gaan. Over dat alles heb ik ook verantwoording afgelegd. Want zonder eenheid van opvatting komen we niet verder.
U was unaniem in uw zorgen over de bedrijfsvoering. Het materieel moet het doen en de reservedelen moeten op de plank liggen. En u vraagt om arbeidsvoorwaarden die de bijzondere positie van de militair benadrukken en belonen. Want wij vragen veel van onze mensen en eisen ook dingen die we van niemand anders eisen. De opdracht gaat altijd voor!
Voor mij is wederom bevestigd dat herstel van de KL de hoogste prioriteit heeft. Dat geldt voor de bedrijfsvoering, maar ook voor operaties. Want onze mensen moeten iedere tegenstander het hoofd kunnen bieden, zonder daarbij uitsluitend op de hulp van anderen te rekenen. Dat geldt ook voor een betere balans tussen manoeuvre en ondersteuning.
Met deze insteek ga ik de gesprekken over de toekomst van de krijgsmacht in. Hierin sta ik niet alleen. De hele krijgsmacht voelt de noodzaak tot herstel. Al is het uiteindelijk niet aan ons om hier keuzes in te maken, u heeft er recht op te weten hoe ik hier in sta. Samen zien we de komende maanden waar dit toe leidt.
Ondertussen werken we ons een slag in de rondte. Op missies, bij nationale inzet en in ons dagelijks werk. Gisteravond zag ik tijdens de herdenkingsbijeenkomst in Amsterdam hiervan weer een voorbeeld; de bijdrage die we geleverd hebben (en nog steeds leveren) rond de ramp met de MH17. Nog steeds ben ik verrast en vooral ook trots als ik zie dat elke opdracht, elke vraag om hulp of ondersteuning, zoals ook bij deze ramp, direct met volledige inzet wordt opgepakt! Voor mij is dat het bewijs dat de landmacht, u allen dus, een heel sterke eenheid is. De kracht die daarvan uitgaat, zal Nederland in de toekomst nog wel eens hard nodig kunnen hebben.
