Tekst Ingmar Kooman
Foto SM Maartje Roos, SGT Henry Westendorp (video), SM Richard Huitema (video)
Invictus Games onvergetelijke ervaring voor (oud-)militairen
Proteses op de atletiekbaan. Onderbenen aan de badrand. Niks bijzonders tijdens de Invictus Games. Van 10 tot en met 14 september kwamen in Londen bijna 400 gewonde (oud-) militairen uit 13 landen tegen elkaar uit. Deze ‘militaire Paralympics’ stonden in het teken van prestaties, waardering en verbroedering.
“DUT-CHIEEES!” Joelende Britse blondines belegeren een kluitje Nederlandse sporters tijdens de sluitingsceremonie van de Invictus Games. Selfies, schouderklopjes, high fives. Verbazing en amusement vechten om voorrang bij de oranjeheren. Ze hebben al veel meegemaakt, maar Invictus Games-groupies?
Groupies
Rockformatie Foo Fighters wint het wat betreft volume en lichteffecten, maar de sporters vormen de echte hoofdact. “Sommigen zijn echt helemaal gek”, zegt Roger Hack. “Daarnet vroeg zo’n dikke meid of ze op mijn knie mocht zitten!” Dat krijg je ervan met zo’n medaille om je nek. De zilveren plak van de landenwedstrijd bij het boogschieten draagt de nuchtere oud-infanterist met trots. “Ik wilde nooit een zielige jongen in een rolstoel zijn. Dan zou degene die me dit heeft aangedaan alsnog winnen. Ik wilde zien wat ik nog wel kan.”
Arena
Daarin verbaasde Hack zichzelf. Individueel behaalde hij in Londen een 4e plaats bij het boogschieten. “Mijn tegenstanders waren ervaren schutters, zelfs Paralympiërs met 22 jaar ervaring”, vertelt hij. “Ik doe dit nu 16 weken.” Misschien was juist zijn nuchterheid wel zijn sterkste wapen. Want de wedstrijdlocatie Here East oogt als de Embassy, het wereldkampioenschap darten. De pijlen zijn langer, de buiken van de deelnemers strakker en het bier ontbreekt. Maar de sfeer is net zo imponerend. De boogschieters worden aangekondigd als ware gladiatoren: spots aan, stevige beats en daverend applaus van hordes toeschouwers. Hack moest wel even knipperen met zijn ogen toen hij die arena betrad. “Wow, wat is dit? Echt overweldigend als je dat podium oprijdt. Maar tijdens de wedstrijd merkte ik niet eens dat al die mensen naar je staan te kijken. Dan heb je alleen oog voor je roos.”
Bijzaak
De medailles? Die zijn voor de meeste sporters niet het allerbelangrijkste. De sport helpt ze om even de aandacht weg te nemen van pijn, vermoeidheid, verdriet en te focussen op nieuwe doelen. Een kleine week ben je even geen invalide, iemand met PTSS, brandwonden of littekens. Je bent boogschutter, atleet, zwemmer of fietser. Iemand die dient of diende. Onderdeel van een team. Langs de atletiekbaan, in het Olympisch zwemstadion, op de wielerbaan.
‘Ik wilde nooit een zielige jongen in een rolstoel zijn’
De Invictus Games maken veel los, vertelt ook de chef d’equipe, majoor Pieter van der Peet. “Een moeder zei dat haar zoon nog nooit zoveel vertelde over wat hem is overkomen als in deze week. Ik heb stille jongens helemaal zien opbloeien, zien genieten. Dát is de kracht van de Invictus Games. De stap die velen hier hebben gemaakt in hun herstel, daar kan geen medaille tegenop.”
