Veteranen in gesprek op Veteranendag KMar
Als hij in de gelegenheid is, bezoekt Cees Vermeulen (74, kapitein b.d.) de jaarlijkse Veteranendag van 'zijn cluppie'. Cees verliet in 1997 de dienst na uitzendingen in Libanon, 3 in Egypte, Namibië en aansluitend 2 in Angola. Op Veteranendag gaat hij in gesprek met de actief dienende veteraan, wachtmeester-1 Leon (38), die in 2004 werd uitgezonden naar Irak.
Onder dit artikel vindt u een fotocollage van de Veteranendag en reünie KMar 2016.
Rijen lange tafels met blauwe kleden, een warme blauwe hap tussen de middag en vooral heel veel herinneringen. Op de drukbezochte 17de Veteranendag van de Marechaussee stopt de ene na de andere bus op het terrein van de Koning Willem III-kazerne. Bij de speciaal opgezette witte tent worden (oud-)militairen, burgers en voormalig dienstplichtigen afgezet en verwelkomd door studenten van het opleidingscentrum in Apeldoorn. Tijdens een ceremonie bij het monument voor de gevallenen worden overleden collega's herdacht en geëerd.
Eén brief per week
Maar liefst 24 jaar zat er tussen de eerste missie van Cees en die van Leon. Leon noemt zijn uitzending naar Irak (SFIR3) in 2004 'één die werd getekend door kameraadschap'. Libanon was begin jaren ’80 voor Cees 'een missie met enorme hoogte- en dieptepunten'. Beiden zouden het zo weer doen, als ze de kans kregen. Op Veteranendag ontmoeten de marechausseecollega's elkaar. Is er echt zo veel veranderd in de afgelopen decennia? De grootste verandering tijdens hun missies moet volgens Leon en Cees wel de communicatie met het thuisfront zijn. Leon: "Ik denk dat het destijds allemaal minder goed geregeld was. Ik kan mij nu niet meer voorstellen dat ik een half jaar lang alleen per brief contact met thuis zou hebben, misschien zou ik onder die voorwaarden niet eens gaan. Ik kon in Irak gewoon bellen en chatten met webcam via MSN."
Cees schreef als het kon wekelijks zijn vrouw en kinderen, maar zat wel eens weken zonder contact. "Op zolder liggen nog alle brieven van mijn vrouw en kinderen. Als de postzak werd bezorgd, legde iedereen het werk neer om snel te kunnen lezen. Het duurde een dag of 10 voor een brief aankwam. Ik schreef dus vaak al de volgende brief nog voor ik antwoord had." De komst van het digitale tijdperk heeft volgens beide heren veel veranderd. Leon: "Nu kun je met je smartphone eenvoudig via Skype of Facetime kletsen. Ik ben ervan overtuigd dat het goed is als je op uitzending weet dat het thuis goed zit. Dan ga je met een prettig gevoel aan het werk."
Hoogte -en dieptepunten
Cees is dat met hem eens. "Tegenwoordig is dat vanzelfsprekend en ook hogerop in de organisatie veel meer geaccepteerd. Er wordt nu natuurlijk ook meer rekening gehouden met de thuissituatie, daarom duren missies meestal nog enkele maanden. In mijn tijd vroeg de psycholoog tijdens het terugkomstgesprek standaard bij thuiskomst: 'past de sleutel nog op het slot?'. Dat was eigenlijk het enige dat ze wilden weten. Een hoop vrouwen waren na een half jaar afwezigheid van hun man, een nieuwe relatie begonnen." Volgens Leon moet die nazorg inmiddels beter zijn geregeld. "Als ik dat hoor, denk ik: 'waar is de waardering?' Tegenwoordig wordt na een missie een 'relaxprogramma' opgezet, waar de manschappen even kunnen bijkomen."
Wat Cees en Leon allebei sterk is bijgebleven van de missies, is het kameraadschap. Cees: "Dat zal in al die jaren niet zijn veranderd. Ik heb zoveel collega's van zoveel missies dat ik me soms afvraag waar ik iemand ook alweer van ken. Het contact verwatert, maar zodra je elkaar ziet, is het net alsof je gisteren nog samen op missie was." Libanon was voor Cees een tijd met grote tegenstrijdigheden. "Gegijzeld, onder schot gehouden en beschoten worden gaat je niet in de koude kleren zitten. Maar dan denk ik óók aan het optreden van zanggroep Babe, dat was voor iedereen een gedenkwaardig moment. Heel grote contrasten, dus."
Leon: "Dat geldt ook voor Irak. Bij ons kwam landmachtsergeant Dave Steensma om het leven. De helikopter met zijn stoffelijk overschot vloog een rondje over het kamp, en toen was hij weg. Dat was heftig, dan vraag je je even af waarvoor je dit allemaal doet. Maar op een ander moment keken we met zijn allen naar Oranje op het EK. Onderling hadden de krijgsmachtsdelen weinig contact met elkaar, maar op dat moment ben je allemaal Nederlander. Op Veteranendagen als deze voel je direct weer de band die je met elkaar hebt. Het is gelijk weer gezellig met bekenden van vroeger, dat vind ik het mooie aan Defensie."
