CLAS’ sectie Casecoördinatie coördineert bij complexe gevallen waarbij gangbare zorg de cirkel moeilijk rond krijgt. Dat kan gaan om sociale problemen, ongevallen of aandacht voor nabestaanden. Haar slogan: ‘of we vinden een weg, of we maken er één’. Vaak is de zoektocht naar het ontbrekende puzzelstukje tijdrovend. Als alles op zijn plaats valt, is dat een enorme opluchting. In dit laatste artikel van een drieluik, het verhaal van veteraan Joepie.
What’s in a name? ‘Joepie!’ is een uitroep van plezier. Als je uitgerekend die voornaam draagt terwijl het leven je geselt met het verlies van je dochtertje, PTSS en een echtscheiding zou je haast een alias aannemen.
“Natuurlijk kan ik de wereld oneerlijk vinden, zelfmedelijden hebben en anderen de schuld geven.” Joepie spreekt. Kop koffie in z’n knuist, steunend op de houten bar van de Dutch Barbell Club. “Maar zulke gedachtes zijn irrelevant”, vervolgt de 44-jarige oud-luchtmobieler die z’n eigen sportschool runt. “Volgens mij heb je altijd mogelijkheden. Dus kijk in de spiegel. Wat ga je zelf doen aan je situatie? Ga je een bijdrage leveren aan de maatschappij?”
Onder schot
Bijna had Joepie jaren geleden al afscheid genomen van die wereld waar hij over praat. Tijdens zijn laatste missie in Kabul kwam hij met z’n verkenningseenheid in een hinderlaag terecht. Urenlang werd hij onder schot gehouden. Z’n club was al afgeschreven, maar keerde wonderwel levend terug op het kamp. “Ondanks die enorm aangrijpende situatie duurde het lang voordat die uitzending mentaal opspeelde. Op uitzending ben je daar gewoon totaal niet mee bezig. Ik zag mezelf als een ultimate warrior. Maar later in Nederland hoefde er maar iets te gebeuren of ik was geïrriteerd.”
‘Natuurlijk kan ik de wereld oneerlijk vinden’
Dubbel gevoel
Joepie verlaat de dienst – tijdelijk overigens, want na 2,5 jaar trekt hij het pak weer aan. In die toch al lastige periode ‘ik snapte echt niets van de burgermaatschappij’, slaat het noodlot toe. “‘Ik voel Cris niet meer bewegen’, zei mijn vrouw (inmiddels ex-vrouw, red.) geschrokken, een dag voor we een echo zouden laten maken. Ze was op dat moment 38 weken zwanger van ons eerste kindje. Cris’ hartje klopte niet meer, maar de kleine moest wel geboren worden. Enerzijds was ik blij omdat ik mijn dochtertje voor het eerst kon zien, mocht vasthouden. Maar de warmte uit je kind voelen wegvloeien, gun je je ergste vijand niet.”
Bewusteloos
“Dat ik PTSS had bleek pas jaren later. Tijdens een para-oefening knapte er iets. Ik had thuis een ziek kind (Joepie heeft 2 zoons uit zijn eerste huwelijk en een zoon met zijn huidige vriendin Priscilya, red.), pakte zonder te vragen een voertuig en scheurde weg. In een winkel kreeg ik ruzie. Voor ik het wist lag mijn opponent bewusteloos op de vloer. Door die actie realiseerde ik me dat ik moest herijken.”
‘Cris’ hartje klopte niet meer’
Medici stelden vast dat Joepie PTSS had. “En daar begon de ellende. Ik had een glansrijke carrière. Was opgeklommen tot groepscommandant, had medailles verdiend en gratificaties gekregen. Ook had ik het hoogst haalbare behaald bij luchtmobiel: ik was pathfinder. Er lagen mooie heli-functies bij de brigade en KCT in het verschiet, en ik zou sergeant-majoor worden.”
Sergeant-1 Joepie, die Defensie ademde, kwam desondanks thuis te zitten. Na 2 weken belde het peloton waar hij bleef. “Logisch, want het zijn gevechtseenheden en die moeten gewoon door.” Maar terug naar Schaarsbergen ging niet meer. “Dat is zwaar als het enige wat je wilt ‘rammen’ is. En al ken jij je kerels beter dan hun eigen vrouwen ze kennen, na een paar maanden hoor je niets meer van ze. Niemand die jou opraapt.”
‘Niemand die jou opraapt’
Eigen oorlog
“Nadat mijn wereld voor de tweede keer was ingestort, voerde ik mijn eigen oorlog”, vertelt Joepie. “Eerst medicijnen waardoor ik als een flatliner over straat liep, daarna sessies om te revalideren. Is niet leuk hoor, als ze gaan lopen wroeten in je verleden. Ik werd bij Defensie voor 100% afgekeurd. Weet je wat ik in de burger kon gaan doen? Rubbers in ramen zetten. No way natuurlijk!
Van de meest duistere momenten leer je het meest. Zolang je een hartslag hebt kun je knokken. Zo ontstond dan ook het plan voor de Dutch Barbell Club. Het enige wat ik moest doen was mijn kracht gebruiken, al was het voor een andere missie dan vroeger.
Hier probeer ik lui beter te maken. Sommigen hebben al stress als de pindakaaspot leeg is. Onbegrijpelijk. Maar ik houd ze een spiegel voor en gebruik naast mijn rugbyachtergrond al mijn kennis van Defensie. Hier heb ik mijn eigen wapenkamer, ofschoon de wapens en patronen hebben plaatsgemaakt voor halters en schijven.”
‘Van de meest duistere momenten leer je het meest’
Initiatief behouden
“Of ik twijfels had voor ik de navelstreng met Defensie doorknipte? Natuurlijk, want ik ben van huis uit helemaal geen ondernemer. Nooit voor gestudeerd ook. Rini van Casecoördinatie helpt me waar hij kan maar uiteindelijk moet ik het zelf doen. Levenservaring heb ik gelukkig zat, en het investeringsrisico bij de opstart van de onderneming durfde ik uiteraard wel te nemen. Ik zou er toch niet dood aan gaan? Afghanistan heb ik overleefd terwijl iedereen ons al had opgegeven. Na het verlies van mijn dochtertje stond ik ook weer op. Dus dit haal ik zeker. Weet je wanneer je verloren hebt? Als je opgeeft. Ik dicteer dus liever het gevecht om zelf het initiatief te behouden.”
