Hoe handel je als marechaussee in het heetst van de strijd? In deze rubriek vertellen collega’s over een bijzonder moment tijdens de dienst. Een moment waarbij het er echt op aankomt.
Maandag 28 juni 2021. Na een inreiscontrole in Europoort zijn 8 collega’s van de brigade Zuid-Holland eind van de ochtend op weg terug naar hun centrale locatie nabij Rotterdam The Hague Airport. Op de A4 bij Schiedam zien zij dat een bestuurder achter zijn stuur onwel is geworden. De auto slingert van links naar de rechts over de drukke snelweg, met alle risico’s van dien. De marechaussees bedenken zich geen moment en brengen de auto met een paar knappe manoeuvres op de vluchtstrook tot stilstand. Wachtmeesters Ted en Gökhan staan in no time naast het portier van het slachtoffer en starten met de reanimatie.
Hoe zag jullie ochtend eruit?
Ted: “We hadden die dag vroege dienst en waren net klaar met de grenscontrole in Europoort. De veerboot uit Engeland komt daar om 8 uur ’s morgens aan. Zodra alle passagiers zijn ingereisd, rijden we terug naar de brigade in Rotterdam. De rest van de dienst draaien we daarna op Rotterdam The Hague Airport, Hoek van Holland of de omliggende jachthavens."
Gökhan: “Doordat we in colonne terugreden waren we allemaal tegelijkertijd ter plaatse bij dit incident. Dat is echt een geluk geweest.”
Wat gebeurde er?
Gökhan: “Ik reed samen met Ted in een KMar-busje. Voor ons zaten 2 andere collega’s in een passagiersauto, achter ons nog 2 in een busje. Het voertuig dat voorop reed vanuit Europoort was al weg voor het incident gebeurde.”
Ted: “Precies in die bus zat trouwens de AED. Zul je net zien.”
Gökhan: “Vlak voor ons zagen we een auto tegen de vangrail aan knallen en vervolgens 2 rijstroken over schuiven, zo de doorgaande baan op.”
Ted: “Ik zette direct de OGS (Optische en Geluidssignalen) aan om ook de andere weggebruikers te waarschuwen. Het was die ochtend vrij druk op de weg. Dat de auto van het slachtoffer tijdens dat rondzwerven niemand heeft geraakt, is best een wonder eigenlijk.”
Wat doe je in zo’n situatie?
Gökhan: “Toen we achter het voertuig reden, zagen we door de ruit dat de bestuurder onwel was geworden. De collega’s in de personenauto voor ons, Mitchell en Aswin, hebben hem ingehaald en zijn voor hem blijven rijden. Op het moment dat de auto terugrolde naar de vluchtstrook trapten ze op hun rem om hem zo tot stilstand te brengen. Wij kwamen er vlak achteraan.”
Ted: “Daarna ging het heel snel allemaal. De collega’s in het busje achter ons blokkeerden een deel van de rechterrijbaan, waardoor wij ons op een veilige manier over het slachtoffer konden ontfermen. Tussen het moment dat hij de vangrail raakte en wij naast het portier stonden, zat nog geen minuut.”
En toen?
Gökhan: “We trokken de man uit het voertuig en ik checkte zijn hartslag. Het was duidelijk te voelen dat deze onregelmatig was. We besloten direct te starten met reanimeren.”
Ted: “Dan is het een kwestie van handelen. Pompen, beademen. We zijn uiteindelijk met alle collega’s afwisselend denk ik een minuut of 5 bezig geweest. Het busje dat voorop reed, met die AED dus, had de melding ook gehoord en kwam terug.”
Gökhan: “We sloten de AED aan en zijn doorgegaan met reanimeren. Vrij snel daarna was ambulancepersoneel ter plaatse.”
Ted: “Inmiddels was de snelweg helemaal afgesloten en stond er verderop een traumahelikopter klaar. Die bleek uiteindelijk gelukkig niet nodig, omdat de man al vrij snel weer enigszins bijkwam. Hij is met hartslag naar het ziekenhuis vervoerd. Via via hoorden we later dat hij de volgende ochtend aan zijn ontbijt zat en geen zwaar letsel aan het ongeval heeft overgehouden. Hoe het nu met hem gaat, weten we niet.”
Is het daarna weer ‘business as usual’?
Ted: “Eigenlijk wel. We hebben natuurlijk even met onze chef gesproken en ik ben later nog benaderd door de Collegiale Ondersteuningsgroep (COG). Maar na de afwikkeling van het incident zit je dienst er gewoon op en ga je naar huis, ja.”
Gökhan: “Ik heb het er die middag nog wel met mijn vriendin over gehad. Zij is verpleegkundige en kan zich goed in zo’n situatie verplaatsen. Daarna flitste het nog een paar dagen af en toe door mijn hoofd. En toen was het ook wel klaar.”
Ted: “Dat had ik gelukkig ook, ja.”
Gökhan: “Eén ding blijft me nog wel bij. Toen we na het incident de auto van die man afgaven bij het politiebureau in Schiedam zag ik een foto van zijn kinderen. Dan denk je wel: ‘wow, dit is een vader die door ons handelen straks weer thuis kan zijn’. Heel bijzonder. Dan besef je weer waar je het voor doet.”
Ben of ken jij een collega die iets bijzonders heeft meegemaakt tijdens de dienst? Een moment waarbij ‘het erop aankwam’? Laat het ons weten via kmarmagazine@mindef.nl.
