Hoe handel je als marechaussee in het heetst van de strijd? Als er levens op het spel staan of de chaos overheerst. In deze rubriek vertellen collega’s over zo’n moment tijdens de dienst. Een moment waarbij het er echt op aankomt.
Het gebeurt vaker dat mensen vanaf de Zeelandbrug zelfmoord plegen. Wachtmeester-1 Benjamin en collega wachtmeester Nigel van de brigade Scheldestromen weten dat ook. Toch kunnen beide heren niet vermoeden dat uitgerekend zij een rol gaan spelen in het leven van een springer. Het tweetal is op pad voor een scheepvaartcontrole wanneer ze een melding krijgen dat een vrouw op de brug in het water wil springen. In de minuten die volgen, blijkt dat de marechaussees geen seconde later hadden moeten komen.
‘Met haar handen achter haar rug hield ze de reling vast’
Hoe raakten jullie uitgerekend op dat moment op de Zeelandbrug verzeild?
“Voor een controle van scheepvaart of visserij gaan we niet zo vaak over de Zeelandbrug. Op die bewuste dag kwam het zo uit. We hadden geen concrete opdracht en kozen ervoor richting Zierikzee te rijden en vervolgens via de Oosterscheldedam richting het eiland Neeltje Jans. In de jachthaven meren geregeld schepen aan die van de Noordzee komen en dus gecontroleerd moeten worden. Tot zover een gewone werkdag. Tot we een melding over het politiekanaal kregen dat een vrouw mogelijk van de Zeelandbrug wilde springen. We reden op dat moment net op de brug, maar zagen nog niets. Tot de automobilisten voor ons begonnen af te remmen. Zij reageerden op het stilstaande verkeer op de rijstrook richting Goes dat de vrouw reeds had opgemerkt. Toen we naar links keken, bleek dat we precies op de plek waren waar de vrouw stond: midden op de brug. Vanaf dat moment leken de minuten meer op seconden. We stopten en holden naar de rand. Om bij haar te komen, moesten we eerst nog over een hoge betonnen afscheiding klimmen die de rijbaan van het fietspad scheidt. Pas toen hadden we goed zicht op de situatie. 3 omstanders waren op enkele meters afstand met haar in gesprek. We naderden hen, toen in een oogwenk een van de mannen naar voren sprong en de vrouw bij haar bovenarmen greep. De vrouw was al over het hekwerk geklommen. Met haar voeten stond ze op de betonrand en met haar handen achter haar rug hield ze de reling vast."
‘Ze schreeuwde: Ik wil dood. Ik wil dit niet meer’
Wat deden jullie toen?
"Met een korte sprint stonden ook wij zó dichtbij dat we een hand konden toesteken. Met z’n drieën hadden we haar stevig beet, zodat ze niet meer kon wegglijden. Vervolgens trokken we haar over de reling. De vrouw maakte een zeer verwarde indruk. In het korte ritje in de bus zei ze nog dat ze liever niet geholpen had willen worden. Daarop hebben we niets gezegd. Het is ten slotte je plicht om burgers in nood bij te staan. Inmiddels was de ambulance gearriveerd en hebben we haar aan de zuidwestkant van de brug overgedragen.
‘Had ze gesprongen, dan was ze zeker kansloos geweest’
Hoe kijken jullie op dit voorval terug?
"Hoewel ze meermaals aangaf liever dood te willen, kijken we met een voldaan gevoel op het vooral terug en hopen we dat ze haar leven weer kan oppakken. Jezelf van het leven beroven is een besluit waarvan je vaak niet alle consequenties overziet. Zeker niet wanneer er mogelijk sprake is van een geestesziekte. Bovendien weet je nooit of een zelfmoordpoging een schreeuw om aandacht is of dat iemand zich daadwerkelijk van het leven wil beroven. Wij zijn in ieder geval blij dat we haar over de reling hebben getrokken. Had ze gesprongen, dan was ze kansloos geweest. Midden op de brug is de afstand tot de wal aan beide kanten zo’n 2,5 kilometer. Daarbij zijn de pijlers zo hoog dat je er niet op kan klimmen en er staat een sterke stroming in de Oosterschelde. Op die dag stond er ook nog een fikse golfslag. Wij zijn er wel uit dat dit een van onze betere dagen was. We waren op de juiste tijd op de juiste plaats.”
