Voor een betere wereld
Vijf jaar geleden, op 17 april 2010, stond de wereld voor 2 families in Nederland stil. Het was de dag dat Marc Harders en Jeroen Houweling in de omgeving van Cop Tabar in Uruzgan sneuvelden bij een aanslag met een IED (bermbom). Het was de dag dat 2 mariniers de hoogste prijs betaalden. Ik zal nooit vergeten wat ik voelde toen ik het nieuws hoorde. Als toenmalige commandant van het Korps Mariniers was ik diep geraakt door het sneuvelen van 2 van mijn mannen in de kracht van hun leven. Als echtgenoot en vader voelde ik het verdriet dat de families van Marc en Jeroen de rest van hun leven met zich mee zouden dragen.
Afgelopen vrijdag heb ik met de ouders van Marc stilgestaan bij die gitzwarte dag, 5 jaar geleden. We deelden herinneringen, verhalen, een lach en emotie. Hoewel zij moedig verder leven, dragen ze nog iedere dag het immense verdriet met zich mee. Maar ze leven ook in de trotse wetenschap dat hun zoon het verschil wilde maken, zich wilde inzetten voor een betere wereld. Gemotiveerd voor de missie.
De opofferingsgezindheid van Marc en Jeroen staat symbool voor de opofferingsgezindheid van alle militairen. Want terwijl ik dit schrijf zijn er ruim 1.600 Nederlandse militairen uitgezonden over de hele wereld. Mannen en vrouwen die bereid zijn om net die stap meer te doen. Om zich onzelfzuchtig in te zetten voor een betere wereld. Ik kan niet onder woorden brengen hoeveel respect ik voor hen heb.
Dat respect voel ik ook voor de families van onze militairen. Voor ons thuisfront. Want als een militair wordt uitgezonden, draait ook het thuisfront een missie. Trots op hun militair zetten ze de schouders eronder. Maar dat gaat soms ook gepaard met eenzaamheid of angst voor het ongewisse. Het thuisfront is diep geworteld in onze marine-familie. Zij maken deel uit van ons DNA. Zonder thuisfront geen inzet. En zonder inzet geen betere wereld.
Luitenant-generaal der mariniers Rob Verkerk,
Commandant Zeestrijdkrachten
