Luchtmachtbazen: vluchtcommandant Target Support Cell

Wie zijn onze luchtmachtbazen? Wat houdt hen bezig, waarvan krijgen ze energie en hoe vullen ze hun vrije tijd? In elk nummer stellen we één van hen aan je voor.

Wie: kapitein Ingeborg Dijkstra (28)
Functie: vluchtcommandant Target Support Cell
Sinds: oktober 2020
Thuisfront: partner Willem
Woonplaats: Amsterdam en een klushuis in Hilversum

“Ik leid de operatiekant van de Target Support Cell (TSC red.). Dat betekent dat ik een team targeteers onder me heb. Zij analyseren welk wapen nodig is om een bepaald effect te bereiken. Bijvoorbeeld om een gebouw te vernietigen. Ze maken een inschatting van eventuele nevenschade en ze berekenen de precieze coördinaten van een doel, zodat het wapen op de juiste plek aankomt. Dat gebeurt met hulp van 3D-kaarten, waarop enorm ingezoomd kan worden. Zo kan bijvoorbeeld de hoogte van een gebouw nauwkeurig worden berekend. Uiteindelijk maken ze een inlichtingenproduct voor een commandant, die dit bij een wapeninzet gebruikt.

Mijn team bestaat uit specialisten, zij doen het werk. Ik zorg ervoor dat ze dit zo goed mogelijk kunnen doen, door planningen te maken en processen goed in te richten. We zijn een nieuwe club. Sinds dit jaar officieel operationeel. Pioniers. Er komen steeds meer taken bij, waarvoor mensen moeten worden opgeleid. Tegelijkertijd zijn wij ook zelf verantwoordelijk voor het opleiden van nieuwe mensen. Alle kennis zit in dit kleine clubje. Ik wil niet dat mensen verdwalen in hun verschillende en complexe taken.

Alles is in ontwikkeling, de systemen zijn net vernieuwd en software wordt eens in de zoveel tijd geüpdate. Ik ben in charge om alle veranderingen goed door te voeren. We willen ook groeien. We bestaan nu uit zeventien mannen en vrouwen. Als we de huidige ontwikkelingen doortrekken, zouden we ongeveer drie keer zo groot moeten worden. We zijn nu nog allemaal luchtmachters, maar willen een joint-organisatie worden.”

“Ik ben vertrouwenspersoon op de vliegbasis. Ik ben er voor mensen die te maken hebben met sociaal ongewenst gedrag, zoals pesten en treiteren, intimidatie, agressie, discriminatie en stalken. Ik kan geen vertrouwenspersoon zijn voor mijn eigen team, omdat ik hun leidinggevende ben, maar ik probeer wel een veilige werkomgeving te creëren. Dat vind ik echt belangrijk.

Toen ik hier net kwam werken, was er niet één vertrouwenspersoon op de hele vliegbasis. Er kwam een oproep en ik dacht: als ik zelf iemand nodig zou hebben, dan zou ik het ook fijn vinden als iemand paraat staat. Bovendien: in sommige gevallen is het belangrijk dat je bij een vrouw terecht kan."

“Ik heb aan de TU Delft gestudeerd: Industrial Design Engineering. Mijn afstudeerscriptie deed ik als werkstudent vanuit Defensity College. Zo kwam ik op Vliegbasis Eindhoven terecht, waar ik meedacht over de toekomst van de vliegbasis; hoe deze eruit zal zien in 2050.

De luchtmacht beviel goed. De organisatie wordt gedreven door technologie en dat vind ik interessant. Na mijn afstuderen ben ik doorgerold naar het innovatiecentrum AIR. Daar heb ik onder meer gewerkt aan een project dat onderzocht hoe virtual reality ingezet kan worden op de EMVO (Elementaire Militaire Vlieger Opleiding, red.).

Door een ander project kwam ik in aanraking met het inlichtingenvakgebied en targeting. Ik ben analytisch sterk en merkte dat de inlichtingenkant mij trok. Op deze functie als vluchtcommandant TSC komt veel samen. Het doorgronden van processen en complexe stappen die een targeteer moet doorlopen, vind ik leuk. En bij het implementeren van nieuwe software en allerlei databases die een targeteer nodig heeft, komt een technische kant kijken. Hier komt mijn technische studie weer goed van pas.”

“In december ga ik de Atlantische oceaan overroeien. Met een team van vier, waarin ook een marine-collega zit, doe ik mee aan de Talisker Whisky Atlantic Challenge. De start is in La Gomera, een Canarisch eiland, en we roeien naar Antiqua, een eiland in de Caribische zee. We leggen zo’n 4.800 kilometer af. Ons doel is om dit in minder dan veertig dagen te doen. Dat is op dit moment het wereldrecord voor een gemixt team, zoals dat van ons: twee mannen en twee vrouwen.

We willen continu twee roeiposities bemannen. Er wordt dus 24/7 geroeid. Als het ene duo roeit, rust het andere. In die tijd kan je jezelf verzorgen en slapen. En er moet gegeten worden: 6.500 kilocalorieën per dag moet ik naar binnen zien te krijgen. Ik neem vriesdroogmaaltijden mee en verder ga ik vooral heel veel snacken: M&M’s, winegums, nootjes; je moet het wel leuk houden voor jezelf.”

“Ik hoop onderweg echt geen onweer mee te maken. Dat lijkt me heel vervelend. Er doen dit jaar 43 roeiboten uit verschillende landen mee. Het is niet gegarandeerd dat iedereen de finish haalt. In voorgaande jaren kwam het voor dat mensen zo zeeziek werden dat ze van zee werden gehaald. Roeiboten kunnen ook omslaan.

We zijn allemaal volledig zelfvoorzienend, maar voor noodsituaties varen er twee zeiljachten mee met aan boord een arts en een safety-team. Elke dag bellen zij via de satelliettelefoon om te checken hoe het gaat. Maar als we bijvoorbeeld in een storm terecht komen, heeft zo’n zeiljacht vooral ook de focus op zichzelf. Je moet je ook voorstellen: we varen in een lange slinger van roeiboten met achterop een zeilboot. Die is niet zomaar bij je. Maar door angsten wil ik mij niet laten leiden. Ons doel is de overkant halen en snel ook.”

“Sommige teams doen mee met enkel het doel de overkant te halen. ‘Drie maanden dobberen op de oceaan’. Zo zie ik deze challenge niet. Wij hebben alles erop ingericht om hard te gaan. We hebben een zo licht mogelijke boot en een van onze teamleden heeft al eens meegedaan en de race gewonnen.

Als ik dolfijnen langs zie komen, is dat geweldig, maar daar ga ik dus zeker niet minder hard door roeien. Die zie ik zo ook wel. Of ik ook trots ben als we het record niet verbreken? Tsja... Ik denk het toch wel.”

“Het Militair Revalidatie Centrum in Doorn heeft een soort handjes voor ons gemaakt om blaren te voorkomen. Een siliconen lap, precies op maat. Zie het als een extra stuk huid dat we met klittenband vastzetten. Dit heeft het Defensieondersteuningscommando (DOSCO) voor ons geregeld en het sponsort ook onze zeilpakken.”

“Tweeënhalf jaar geleden ben ik begonnen met trainen. Ik doe alles in mijn eigen tijd. Als ik thuis werk, zit ik rond half zeven in de boot, roei ik de Amstel over en zit ik om acht uur weer achter de computer. Ik heb legering in Volkel, zo heb ik meer tijd voor mijn krachttraining. Die kan ik gewoon hier in de sportschool op de basis doen.

Verder doe ik alle planningen van de challenge. Ik maak allerlei lijstjes. Wat we moeten meenemen, wat we nog moeten doen om de boot te optimaliseren, noem maar op. Ook dat kan ik makkelijk op afstand doen. Overzicht creëren vind ik prettig, dus die taak is goed aan mij besteed. Komt ook hier mijn analytische vermogen weer van pas…”