Luchtmachtbazen: vluchtcommandant Object Grondverdediging

Wie zijn onze luchtmachtbazen? Wat houdt hen bezig, waar krijgen ze energie van en hoe vullen ze hun vrije tijd? In elk nummer stellen we één van hen aan je voor.

Wie: eerste luitenant Brian Hamelink (29)
Functie: vluchtcommandant bij Object Grondverdediging (OGRV) Zuid, 931 Squadron op Vliegbasis Gilze-Rijen
Sinds: juni 2021
Thuisfront: vriendin Britt (zwanger) en twee konijnen
Woonplaats: Hellevoetsluis

“Momenteel zit ik met een detachement van zestien man – inclusief mijzelf – en vijf honden op Curaçao in verband met de Reaper die hier zijn operationele test- en evaluatiefase draait. In de periode voor ons vervulde OGRV Noord deze taak. We beschermen en bewaken hier al ons eigen materieel. Het Amerikaanse beveiligingssquadron dat hier ook zit, we zijn te gast op een Amerikaanse Forward Operating Location, is alleen verantwoordelijk voor het eigen materieel. Vandaar dat we zijn aangeklikt aan het detachement van 306 Squadron uit Leeuwarden.

De OGRV is wereldwijd inzetbaar en vliegt eventueel mee als er een vliegend onderdeel van de luchtmacht wordt ingezet. We doen ons werk op de grond, maar ook in de lucht als air mobile protection team. Daarbij gaat niet altijd een vluchtcommandant mee. Onze eenheid is nu bijvoorbeeld in tweeën gesplitst, mijn collega is op dit moment mee met het C-130-detachement in Mali. Voor mij is het de eerste keer dat ik met de luchtmacht in het buitenland zit. Dat geldt voor meer collega’s hier, het is een vrij jonge club.

Als S3 Ground ben ik hier verantwoordelijk voor de bewaking en beveiliging en daarmee dus mede-verantwoordelijk voor de operationele inzetbaarheid van de Reaper. We patrouilleren 24/7 en lopen met scherp. Dit is geen oefening. Verder is het klimaat een uitdaging. Als mens moet je acclimatiseren, maar als dier ook. De meeste hondengeleiders vlogen voor het eerst met hun hond. Ook dat was spannend, ondanks de kennis en ervaring die we op de hondensectie hebben.

Privé reis ik graag. Met een lichtingsgenoot van de KMA ben ik naar Mauritius en Madagaskar geweest. En met een aantal vrienden houden we vooral van reizen op de bonnefooi. Twee jaar geleden hadden mijn vriendin Britt en ik een reis naar Thailand gepland. Maar helaas ging op de dag van vertrek Thailand op slot door corona. Als ik op vakantie ben, duik ik graag. Dat kan ik nu op Curaçao in mijn vrije tijd ook doen. Dat is mooi meegenomen.”

“Stoer? Ik vind mezelf niet stoer. De mensen die hier werken zijn ook niet per se stoer, maar wel daadkrachtig. Dat is wat de luchtmacht van ons verwacht. En dat we er 24/7 zijn. Als om half vijf de monteur zijn gereedschap in de kast legt, dan zijn wij er nog. En ’s ochtends als hij weer begint, zijn wij er ook. We blijven alert door tijdens ons werk ook te trainen. We zetten dan diverse – kleine – scenario’s op die we gemakkelijk kunnen integreren in een patrouille die we toch doen.”

“Het belangrijkste van leidinggeven is luisteren. Die tip kreeg ik van een senior instructeur op de KMSL (Koninklijke Militaire School Luchtmacht, red.) tijdens mijn eerste functie. Gewoon luisteren naar je personeel. Dat doe ik dan ook. Ik wil altijd voor hen klaarstaan, voel me verantwoordelijk voor hen. Dat kun je niet om half vijf uitzetten. Naar mijn mening ben je 24/7 leidinggevende. Ik kan me daarin wel verliezen, dan ben ik er in privétijd nog mee bezig. Een bijdrage aan hun welzijn leveren, vind ik fijn. Daarvan krijg ik energie. Ik vind het belangrijk dat mensen bij me durven aankloppen als het bijvoorbeeld niet zo lekker gaat. Dat die drempel laag ligt. Gelukkig blijk ik ook benaderbaar voor partners van collega’s. Die bellen ook weleens. Als ik ze ergens mee kan helpen, voelt dat goed.”

“Ik wilde altijd al graag bij Defensie, maar wist niet waar. Na de havo deed ik hbo-watermanagement. Ik liep een half jaar stage op Aruba bij de dienst openbare werken. Later studeerde ik af bij de Veiligheidsregio Zuid-Holland Zuid. Daar werd mijn interesse voor Defensie aangewakkerd. Ik ontmoette er de officier veiligheidsregio, waarmee ik veel sprak. Toen wist ik zeker: ik wil bij Defensie.

Ik werd reservist bij de luchtmacht, want ik wilde uitzoeken of de organisatie bij mij paste en ik bij de organisatie. In die tijd deed ik vooral veel ceremoniële activiteiten, die gaven me in ieder geval een ingang en inkijkje bij Defensie. Soms werd ik ook ingezet als toezichthouder. Gelijktijdig heb ik de pre-master bestuurskunde en later de master crisis en security management aan de Universiteit Leiden afgerond. Tijdens mijn laatste studie liep ik stage bij de provincie Zuid-Holland op het gebied van externe veiligheid. Na mijn opleiding kreeg ik er een baan aangeboden in hetzelfde vakgebied. Ondanks deze stage schreef ik mijn scriptie over internationale rampenbestrijding, daarvoor deed ik onder andere interviews bij Defensie. Op dat moment kwam alles bij elkaar: mijn werk als reservist, de link met Defensie in mijn afstudeeronderzoek en het werk bij de provincie.

Ik merkte dat ik liever reservist was dan beleidsmedewerker. Die operationele kant en daarmee het leveren van een actieve bijdrage, dát vond ik leuk. Dus besloot ik beroeps te worden en deed de korte officiersopleiding aan de KMA. Natuurlijk wilde ik graag iets met mijn opleidingen en ervaringen doen in de operationele veiligheid. Dat werd de OGRV op Vliegbasis Gilze-Rijen. Alleen bij de luchtmacht is bewaken en beveiligen in operationele context core business. Dat vind je nergens anders binnen Defensie. We zijn dan ook meer weg dan dat we op Gilze-Rijen zijn. Soms ook op ad hoc-basis, net als bij de evacuatievluchten uit Afghanistan. Dat operationele is enorm leuk en uitdagend.”

In de week dat ik wist dat ik vader werd, hoorde ik ook dat ik naar Curaçao moest. Alleen de vertrekdatum stond nog niet vast. Ik heb toen gelijk de focus gelegd op thuis, wilde dat alles goed geregeld was. In week twintig had ik de babykamer af. Die had nog nooit iemand binnen onze vriendengroep zo vroeg opgeleverd. Ik ga naar huis bij 38 weken zwangerschap, maar houd er rekening mee dat het misschien al met 37 weken nodig is. Als ik eerder dan gepland weg moet, vertrek ik blij maar ook sip. Ik wil het hier graag afmaken met onze jongens. Maar ik wil natuurlijk nog liever op tijd thuis zijn.

Van mijn vrouw kreeg ik twee boeken mee: ‘Commando papa’ en ‘Help! Ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt’ van Kluun. Uit die laatste leerde ik dat meeveren tijdens de zwangerschap heel belangrijk is. Als boekenlegger heb ik een pretecho. Ik wil mijn dochter meegeven ambitieus en dichtbij jezelf te blijven. En verder dat je alleen van fouten leert door ze zelf te maken. Ik spreek uit ervaring. Zelf probeer ik altijd het onderste uit de kan te halen.”

“Dat is voor mij dat je invloed hebt op de keuzes die je maakt. Vrijheid van handelen vind ik belangrijk. Dat ik een eigen koers kan bepalen voor onze eenheid binnen bepaalde randvoorwaarden. Dat niet alles voor je bepaald wordt en je niet op de gebaande paden hoeft te lopen. Dat je altijd kan besluiten iets anders te doen. Onafhankelijkheid.”

“Ik wil nog wel een keer bungeejumpen. Parachutespringen heb ik al gedaan. Eigenlijk ben ik helemaal niet zo bezig met een bucketlist. Ik geniet meer van het hier en nu. Maar nu ik er zo over nadenk, denk ik dat mijn dochter centraal staat op zo’n lijst. Ik zie haar graag slagen in het leven. Haar mooie momenten en mijlpalen, daar ben ik graag bij. En natuurlijk willen Britt en ik nog graag naar Thailand. Dat willen we straks met zijn drieën doen.

Werkgerelateerd wil ik ‘bewust bekwaam’ worden. Soms raak ik in nieuwe situaties verzeild, waarna er wordt gezegd dat ik goed gehandeld heb. Dat noem ik onbewust bekwaam. Achteraf bekijk ik dan wat ik nu eigenlijk goed gedaan heb. Daarmee wil ik bewust bekwaam worden. Die lessen wil ik heel graag overbrengen aan de mensen waaraan ik leiding geef, zodat zij het later ook kunnen. Zij zijn de nieuwe generatie leidinggevenden. Je leert nou eenmaal niet alles in een opleiding. Natuurlijk heb ik ook misstappen gemaakt en daarvan geleerd. Je kunt nou eenmaal niet altijd pieken. Ik ben ook maar een mens.”