Luchtmachtbazen: chef kabinet Staf CLSK

Wie zijn onze luchtmachtbazen? Wat houdt hen bezig, waarvan krijgen ze energie en hoe vullen ze hun vrije tijd? In elk nummer stellen we één van hen aan u voor.

Wie: kolonel Franka Teunissen-van de Kamp
Functie: chef kabinet Staf CLSK
Sinds: augustus 2021
Thuisfront: echtgenoot Jeroen, dochter en zoon
Woonplaats: Langeweg

“Wat mijn werk inhoudt, vind ik een interessante vraag in deze functie. Als chef kabinet ben ik de persoonlijk adviseur van de Commandant Luchtstrijdkrachten, leidinggevende van het kabinet en torencommandant (formeel: hoofd diensteenheid van de Staf, red.).

Het kabinet is een afdeling met allerlei verschillende specialismes, zoals: ceremonieel en protocol, veteranen en postactieven, evenementen, het orkest, communicatie, personeel en organisatie van de Staf en het bureau dat de directeuren ondersteunt, waaronder bijvoorbeeld de chauffeurs en officemanagers vallen. Eigenlijk alles wat ergens een plekje moest krijgen, zit bij het kabinet.

In totaal zijn dat 38 collega’s plus het orkest waar ik direct of indirect leiding aan geef. Lopen zij ergens tegenaan, dan komen ze bij mij. Ik ben het escalatieniveau. In die zin ben ik overal van en moet ik van alles op de hoogte zijn. Maar ik heb geen eigen dossiers, daar moest ik even aan wennen. Ik ben gewend om ergens duidelijk van te zijn, om met doelen een weg voorwaarts te bouwen. Nu ben ik meer van het proces.

Daarnaast ben ik torencommandant, ofwel de commandant van de Staf. De Plaatsvervangend Commandant Luchtstrijdkrachten geeft inhoudelijk leiding aan de afdelingshoofden, ik ben van de processen in de toren. Denk aan het opmaken en bewaken van de begroting en het verdelen van budgetten, vacaturemanagement en het uitvoeren van beëdigingen. En bijvoorbeeld een melding voorval komt ook bij mij binnen.”

“Er was best een hoge werkdruk binnen het kabinet. Het herbergt veel verschillende functies en mensen met veel kennis van alles. Maar wie is nu waarvan? We zijn met z’n allen bij elkaar gaan zitten en hebben gekeken wat er in een jaar op ons af komt. En wie dan het hoofd-aanspreekpunt is. Soms kan iemand best iets loslaten, als een ander het klemvast heeft. Ik hoop dat ik zo wat meer rust heb gebracht.

Voor mij was dit wel een uitdaging, want eigenlijk ben ik helemaal niet van de structuur. Ik ben meer iemand van creativiteit en denk graag out of the box. Maar het is goed om de basis op orde te hebben, nu kunnen we daarbinnen de randen opzoeken. Neem bijvoorbeeld de erkenning van een buitenlandse medaille: een specifiek geval. Volgens de regels mogen Nederlandse luchtmachters deze niet dragen. Maar ik vind dat regels soms ondergeschikt zijn aan het belang voor mensen of aan internationale belangen. Naar dit soort dingen wil ik op mijn manier kijken.”

“Ik ben begonnen als hr-adviseur (human resources, ofwel: personeelszaken, red.) bij het mooiste onderdeel van de luchtmacht: het Defensie Helikopter Commando (DHC red.) op Vliegbasis Gilze-Rijen. In 2006 ging ik op uitzending naar Kandahar, sectie 1, personeel. Toen ik terugkwam werd ik personeelsadviseur Koninklijke Militaire School Luchtmacht op Vliegbasis Woensdrecht. Hierna maakte ik bewust een zijstap buiten hr en werd ik hoofd Kenniscentrum Leidinggeven. Daarna squadronscommandant van het Didactiek Militair Leiderschap en Opleidingensquadron. Vervolgens ging ik naar de staf en werd ik verantwoordelijk voor de 25 loopbaanbegeleiders van de luchtmacht.

Na de Hogere Defensie Vorming kreeg ik in 2019 een functie die ik heel graag wilde: hoofd hr en bedrijfsvoering bij het DHC. Ik ging dus weer terug naar Gilze. In mijn eerste functie gaf ik leiding aan drie mensen, in mijn laatste aan 45. Tijdens mijn loopbaan heb ik me steeds meer verdiept in wat mensen drijft. Hoe verschillend mensen zijn en hoe je hun talenten kan inzetten in een team. Dat vind ik fantastisch om te doen.

In Gilze zetten we een proeftuin op om hr te verbeteren. We hadden mooie doelen gesteld en ik was bezig om mijn functieduur te verlengen. Maar toen werd ik gebeld met de vraag of ik chef kabinet wilde worden. Een uitdaging waarin ik mezelf enorm kan verbreden. Het was geen makkelijk besluit, maar uiteindelijk keek ik mezelf in de spiegel aan en zei: ‘je bent dom als je nee zegt’. Ik heb er een tof team voor teruggekregen.”

“Leidinggeven vind ik vooral heel leuk om te doen. Ik geloof erin dat je met elkaar de organisatie beter kan maken. Maar dat dat alleen gebeurt als mensen zich waardevol voelen. Ik hoop de kracht en talenten van mensen te zien en ze daarop in te zetten, maar ook te zien waar ze tegenaan lopen, zodat we daar wat aan kunnen doen. Een moderne leider. En ik vind humor belangrijk. Elk werkoverleg start ik met de vraag van de dag. Als je in een tekenfilm zou spelen, welke zou dat zijn? Of: als je één leeftijd voor altijd mag zijn, welke zou dat dan zijn? Dat soort vragen. Anders is zo’n overleg alleen maar zo zakelijk.” 

“Voor de selectie voor de Hogere Defensie Vorming maakte ik in 2017 een persoonlijk dossier. Ik vroeg collega’s uit mijn laatste drie functies om mij in één zin te omschrijven. Voor de komma waar mijn kracht ligt en achter de komma waarin ik me kan ontwikkelen. Zo wilde ik een scherpe 50/50-feedback. In de feedback herkende ik mezelf goed. Ik ben een enthousiaste stuiterbal, creatief en vind het leuk mensen mee te krijgen, maar de keerzijde was dat ik te snel kan gaan. Het was vaak eerst praten, dan denken. Voor mijn kolonelsbenoeming, vorig jaar, heb ik opnieuw op deze manier feedback gevraagd. Nu dus van mensen rondom mijn laatste functie. Ik zag in deze feedback dat ik in de kern dezelfde Franka ben gebleven, maar de scherpte is er af. Ik ben zachter geworden en bedachtzamer. Daar ben ik trots op.

Dat is overigens ook dankzij mijn kinderen. Die zijn zo eerlijk, zeggen meteen waar het op staat. Een betere feedback-machine kan je niet krijgen.”

“Ik ben jong getrouwd, was 22 jaar en zat nog op de KMA. Op mijn 24e kocht ik met mijn man een dijkhuisje, dat we nog steeds aan het opknappen zijn. We hebben twee paarden, een hond, een kat en schapen. Intussen werkte ik enthousiast aan mijn loopbaan binnen de luchtmacht. Op een gegeven moment voelden we dat we ook graag een gezin wilden. We dachten er samen over na op welke manier. We kozen uiteindelijk heel bewust voor adoptie. Onze zoon en dochter zijn geboren in de Democratische Republiek Congo. Ze kwamen in 2010 naar Nederland, nadat mijn man en ik ze adopteerden. Ze waren toen 3,5 en 6 jaar. Ik ben ongelooflijk trots op onze kinderen. Op hoe zij omgegaan zijn met alle veranderingen in hun leven. Ik vind het prachtig om dat samen met hen mee te mogen maken.” 

“Ik ben een buitenmens. Een wandeltocht door de bergen vind ik heerlijk. En dan het liefst een tocht die net iets te lang is, waarbij je op het eind moeite hebt om je ene been voor het andere te krijgen. Zo krijg ik mijn hoofd leeg. Thuis ben ik ook graag buiten. In 2008 liep ik een marathon, fantastisch. Ik ben nu herstellende van een hernia, een marathon hoeft niet meer, maar ik zou graag het hardlopen weer oppakken.”

“Toen mijn kinderen jong waren en mijn loopbaan in volle vaart ging, had ik soms het gevoel dat mijn week opging aan werk en moeder zijn. Twee dingen die ik heel leuk vind, maar ik had het gevoel dat ik een stukje van mezelf verloor. Ik heb toen alles opgeschreven wat ik nog graag wilde doen. Elk jaar kies ik iets. Ik begon met een cursus Frans, misschien wil ik ooit een VN-functie dus dat leek me leuk én nuttig. Daarna ben ik met mijn vader naar Noorwegen geweest om te wandelen. Tijdens de laatste vakantie met hem was ik achttien jaar, dus dit was heel speciaal. Afgelopen jaar ben ik met mijn man naar IJsland gegaan, dat stond al heel lang op onze bucketlist. En dit jaar ben ik begonnen met pianoles. Elke avond volg ik via de app een les. Heel moeilijk, want ik ben helemaal niet muzikaal. Maar ik kan nu één nummer: Somewhere over the rainbow.

Hoog op mijn bucketlist staat nog een reis naar Canada met een camper. En ik zou wel een boek willen schrijven. Maar ik heb nog geen idee waarover. Wellicht over mijn carrière bij de luchtmacht.”