Kippenvel

Oud-DMO’er pakt brons op Invictus Games

Een amputatie, ziekte of PTSS. Iedere sporter bij de Invictus Games heeft zijn of haar eigen verhaal. Zoals voormalig DMO-collega sergeant-1 b.d. Kelly Gerritsen. Na de diagnose multiple sclerose vond ze in indoorroeien haar nieuwe uitlaatklep. In Orlando roeide ze zichzelf naar een bronzen medaille. “Vier minuten sprinten is echt de hel”.

Je bent sinds kort de dienst uit. Na jaren bij een gevechtseenheid was je laatste plaatsing bij de DMO. Wat deed je daar?

“Als directiesecretaresse werkte ik bij de Transitiemanager en de Directeur Logistieke Bedrijven. Ik heb het heel erg naar mijn zin gehad in de toren in Den Haag. In 3 jaar tijd werkte ik voor 4 verschillende generaals. Maar het is een heel ander kaliber mensen dan de ‘de mannen’ van mijn oude eenheid: 17 Pantserinfanteriebataljon Garderegiment Prinses Irene.”

Wanneer ontdekte je dat er iets mis was?

“Toen ik in 2009 oefende voor mijn YPR-rijbewijs had ik een aantal dagen achter elkaar slecht zicht. Zoals bij een overbelichte foto. Als ik iemand voor zijn sokken rijd, vergeef ik het mezelf nooit, dacht ik. Dus ik naar de dokter. Uiteindelijk kon de oogarts mijn oogproblemen in combinatie met andere vage klachten wel plaatsen: MS.

Wat deed die diagnose met je?

“Ik handhaafde een soort struisvogelpolitiek, wilde er niet aan toegeven. Ik zat middenin mijn opwerktraject. Ik moest en zou met mijn compagnie mee naar Afghanistan. Ik wilde mijn mannen niet in de steek laten. Met de neuroloog en de bedrijfsarts heb ik hemel en aarde bewogen om toch mee te mogen.”

Hoe verliep het tijdens je uitzending?

“Eigenlijk heel goed. Tot ik tweeënhalve week voor onze rotatie een shub – zeg maar een terugval – kreeg. De arts besloot mij eerder terug te sturen, met een medevac. Je wordt ineens uit het missiegebied getrokken, zonder afscheid te nemen. Tien dagen voor de rest.”

Confronterend.

“Ja, ineens ben je weer thuis. Maar tegen MS kun je niks doen. Alleen wachten en rust houden. Dat maakte me boos en gefrustreerd. Ik was jong, had gesolliciteerd op een functie in het buitenland, wilde graag kinderen. Mijn toekomst viel in het water. Ik zat behoorlijk met mezelf in de knoop. En dan moet je hulp zoeken om opnieuw een perspectief te krijgen. Ik zag het allemaal te zwart, zo bleek. Je hoeft niet altijd in een rolstoel te eindigen, je kunt gewoon zwanger worden – en ik heb nu ook 2 kids.” 

Toch ging het weer mis.

“Een nieuwe shub zorgde ervoor dat ik een aantal maanden niet kon lopen. In het Militair Revalidatiecentrum in Doorn hebben ze me toen een sportieve schop onder m’n kont gegeven. Taekwondo had ik na de diagnose meteen laten vallen. Te explosief. Vreselijk, want dat was mijn uitlaatklep. In Doorn leerde ik opnieuw zoeken naar mogelijkheden. Bootcampen, Mudmasters.”

Hoe kwamen de Invictus Games op je pad?

“Toen ik revalideerde, zag ik het team voor Londen 2014 geregeld trainen. Zo gaaf leek me dat. Uiteindelijk heb ik de stoute schoenen aangetrokken. Toen ik voor het team geselecteerd werd, voelde het gewoon als thuiskomen. Het was heel fijn om weer ergens bij te horen. Met zijn dertigen zijn we samen één.”

En dan zit je in Orlando, in het ESPN Wide World of Sports-complex.

“Het is zo immens, zo massaal, dat had ik niet verwacht. Ja, dat kwam behoorlijk binnen. Ook de prestaties van anderen maakten grote indruk op me. Iemand 50 meter zien zwemmen zonder benen. Het duurt een eeuwigheid voor hij aan de overkant is, maar iedereen staat hem aan te moedigen. Daar krijg ik kippenvel van. Het biedt ook heel veel perspectief, dat is ook heel mooi om mee te maken. Je mag hier kwetsbaar zijn.”

Je deed hier mee met 3 sporten: gewichtheffen, zitvolleybal en indoorroeien. Bij het gewichtheffen haalde je de finale niet. Het zitvolleybalteam eindigde als 4e. Hoe intens was je roeifinale?

“Ik ging er eigenlijk heel relaxt in. Geen verwachtingen. Tot ik halverwege op het schermpje keek en zag ‘Gerritsen 3’. ‘Nu ga ik hem niet meer weggeven ook’, dacht ik. Dus roeien, roeien! Alle zeilen bijzetten. Ik kan je vertellen: 4 minuten sprinten is echt de hel, niet leuk.” 

Maar een bronzen plak maakt vast veel goed. Wat betekent deze medaille voor jou?

“Ik zie het als een bekroning van mijn mentale weerbaarheid. Deze medaille is een bevestiging dat het echt wel goed zit met mij. Hij krijgt thuis zeker een prominent plekje!”