Tekst Evert Brouwer
Foto KPL Jasper Verolme & SGT Sjoerd Hilckmann | video: Paris Hidden

3 Nederlandse deelnemers over hun ervaringen

Nog maar een week geleden landden de 23 sporters die deelnamen aan de Invictus Games in Sydney op Schiphol. Met een keur aan medailles in alle kleuren, waarvan de een meer waarde had voor de deelnemer dan de andere. “Daar draait het niet om bij deze spelen voor zichtbaar en onzichtbaar gewonde militairen”, vindt teamchef majoor Marcel Spaans. “Het gaat erom de doelen te halen die je jezelf hebt gesteld en daarmee verder te gaan. Voor de een is dat een persoonlijk record, voor de ander betekent de deelname alleen al een enorme sprong voorwaarts op de weg naar herstel.”

Een terugblik in 3 delen van 3 verschillende deelnemers:

Joyce van den Waardenburg in actie tijdens het discuswerpen (links) en met dochter Zoey op het podium als David Beckham de prijzen uitreikt.

Begin

“Voor mij waren die 2 medailles wel belangrijk; een geweldige opsteker voor mijn zelfvertrouwen. Een bevestiging dat ik weer meetel en mijn doelen kan bereiken als ik ervoor ga”, blikt Joyce van den Waardenburg terug op haar debuut op de spelen. De oud-korporaal van 17 Pantserinfanteriebataljon RFPI liep begin deze eeuw een posttraumatische stressstoornis (PTSS) op tijdens haar uitzending naar Irak.

Ze behaalde een zilveren en een bronzen medaille bij respectievelijk kogelstoten en discuswerpen. “De overwinning op mezelf, daar ging het om. Presteren in een stadion vol met geluid.” Joyce deed ook mee met zwemmen en zitvolleybal. Op de 50 meter rugslag raakte ze door alle prikkels in paniek. “5 meter voor de finish sloeg alles letterlijk dicht en moest ik stoppen. Dat ik uiteindelijk nog heb aangetikt laat zien dat ik weer kan doorzetten als het moet. Ik heb echt heel veel stappen gemaakt. Het is in alles een leermoment geworden. Het belangrijkste was dat mijn dochter Zoey mee was. Ze heeft mij op mijn allerdiepste dieptepunt meegemaakt en verdient het nu ook de weg omhoog mee te maken.”

Adjudant Jacco Dudink in actie bij het boogschieten. Hij was aanvoerder van het team met links Bart van der Burg en rechts Wouter Bakker.

Vervolg

Vorig jaar waren de Invictus Games een openbaring voor adjudant Jacco Dudink (CIMIC). Om in zijn ‘bubbel’ te blijven, ging hij boogschieten. Een individuele sport. “Lekker makkelijk, je kunt niemand de schuld geven van je falen behalve jezelf. Je hoeft dus ook geen verantwoording af te leggen.” Om uit zijn ritme te komen, schreef hij zich toch ook in voor een teamsport: zitvolleybal, en dit jaar kwam daar rolstoelbasketbal bij. “Dat was toen best moeilijk voor me, ik heb mezelf echt gedwongen.” Af en toe, ook in Sydney, moest Dudink de rust opzoeken om zich over het enorm aantal prikkels heen te zetten. “Ik was nu aanvoerder van de boogschutters, dus had ook wel wat verantwoordelijkheid. Dan vergeet ik wel eens aan mezelf te denken.”

Dudink liep PTSS op bij een traumatische ervaring op missie in Zuid-Soedan. “Wat voor mij heel belangrijk was deze spelen: de aanwezigheid van mijn complete gezin. Ook zij vinden tijdens de Invictus Games erkenning en herkenning: ze zien dat wat ik heb, niet uniek is. Vorig jaar in Toronto heb ik niet alles bewust meegemaakt door de veelheid aan nieuwe indrukken. Ik heb nu meer kunnen genieten. Dat betekent dus dat we ook als gezin stappen hebben gemaakt door de deelname aan de Invictus Games. Het is echt een levensveranderende ervaring.”

Edwin de Wolf op weg naar brons (rechts) en het onthaal door zijn moeder na de finish.

Slot

Voormalig sergeant bij 12 Infanteriebataljon Luchtmobiel Edwin de Wolf heeft met deze 4e editie van de Invictus Games een periode in zijn leven afgesloten. 24 jaar geleden stapte hij in Srebrenica op een anti-personeelsmijn, die zijn linkerbeen afrukte. “Ik ben nu 48 en loop dus vanaf nu langer op 1 dan op 2 benen.” De manager op het Militair Revalidatiecentrum in Doorn greep ook nog eens brons bij het wielrennen op zowel de tijdrit als bij het criterium, in een veld met veelal 2-benige pedaleurs. “Dat mijn toenmalige compagniescommandant kolonel Ludy de Vos mij de medaille omhing en mijn moeder er in Sydney bij kon zijn, maakte de cirkel wat mij betreft helemaal rond. Voor mijn moeder is dat ook heel belangrijk, want bijna niemand kan zich er een voorstelling van maken wat zij heeft doorgemaakt toen ik gewond raakte.” De Wolf, die stad en land af reist om zijn bijzondere ervaringen van de Invictus Games te vertellen, is er in 2020 niet meer bij als atleet. Zijn ervaring gaat hij nu gebruiken in het organisatiecomité. “Een bijzonder eervolle uitnodiging voor een bijzonder evenement.”