Tekst Jack Oosthoek
Foto Jarno Kraayvanger | video: SGT Ruud Mol
45 Pantserinfanteriebataljon draait warm voor VJTF
In een tornado van stof krioelen Duitse, Noorse en Nederlandse pantservoertuigen door het gortdroge oefenterrein Guz Altmark in het voormalige Oost-Duitsland. Boordradio’s spuwen om de haverklap instructies. Ze zijn hard nodig, want de eenheden moeten leren samenwerken. Bij elkaar vormen ze het Spearhead Battalion, een onderdeel van NAVO’s Very High Readiness Joint Task Force (VJTF). Die kwam er vanwege de vertroebelde verhouding tussen Oost en West.
Zien hoe dat werkt? Check de clip!
De VJTF, een flitsmacht, rukt uit bij onheil. Hij stelt locaties in vijandelijk gebied veilig voor de hoofdmacht, de NATO Response Force (NRF). Ook probeert de VJTF de vijand te dwarsbomen met een ‘vertragend gevecht’. Zo krijgt de NRF tijd en ruimte om zich te formeren en eventueel een aanval in te zetten.
De Nederlandse inbreng in de Very High Readiness Joint Task Force bestaat uit 45 Pantserinfanteriebataljon uit Havelte. Sinds 1 januari is die ervan. Ook 93 Panzerbatallion van de Bundeswehr en Ø3 Telemark Bataljon uit Noorwegen zitten in de VJTF. Samen vormen ze zoals gezegd het Spearhead Battalion.
‘Aan de Noren zijn we nog niet zo ‘gelinkt’
Rode Leger
Op 1 januari 2019 wordt het menens. Dan moet de VJTF klaar staan voor het grote werk, operaties overal in de wereld. Dit jaar worden de eenheden daarvoor gecertificeerd. Medio juni trekken ze op Guz Altmark alle registers open. In het voormalige oefenwalhalla van Wehrmacht en Rode leger staat alles in het teken van samenwerking.
Volgens compagnies-sergeant-majoor Dave van de B-(Leeuwen)compagnie van 45 Painfbat, is goede communicatie daarbij van levensbelang. “Door onze jarenlange samenwerking kennen we de normen en waarden van de Duitsers. Aan de Noren daarentegen zijn we nog niet zo ‘gelinkt’. Althans, in deze oefening. We moeten hen nog beter leren kennen. Misschien komt dat in de volgende oefening, in oktober in Noorwegen (Trident Juncture, red.). Nee, 45 Painfbat is nog niet helemaal gereed voor de VJTF. Daarvoor moet er in mijn ogen circa 3 keer per jaar 2 weken achtereen worden geoefend. Toch zijn we in een flitsend tempo uit de startblokken geschoten. We halen alle opdrachten. Nu doorpakken en tempo handhaven.”
‘Jullie zijn open en eenvoudig te begrijpen’
Terugkoppelmomenten
Door de verschillen in cultuur, systemen en procedures gaat dat niet van een leien dakje. Majoor Severino Renfrum, operatieofficier van 45 Painfbat: “Als wij het bevel voeren, bouwen we net als de Noren terugkoppelmomenten in. Dat levert vaak goede ideeën op. Duitse militairen doen dit niet, wat tot onduidelijkheid kan leiden.” Kapitein Alex, commandant van het Fire Support Team van de B-cie: “Nederlandse militairen ‘sparren’ liever met elkaar.”
Dat zal staff-sergeant Petter van het Telemark Bataljon als muziek in de oren klinken. Vanwege de overeenkomsten in mentaliteit en procedures, werkt hij graag samen met Nederlanders. “Jullie zijn open, en eenvoudig te begrijpen. Met de Duitsers onderhouden we ook goede banden, maar zij gedragen zich formeler.” De commandant van de B-cie, kapitein Roberto Werker, neemt het allemaal luchtig op. “Door oplossingsgericht denken overwinnen we de problemen wel. Hoe moeilijk dat ook is in een multinationale eenheid als de VJTF...”
1 team, 1 missie
Luidruchtig lachend merkt luitenant-kolonel Ludger Hose van de Bundeswehr op dat de soep wat hem betreft ook niet zo heet wordt gegeten. “Ik moet altijd goed kijken wie in welk uniform zit, omdat ik nauwelijks onderscheid tussen nationaliteiten maak. Kijken naar afbeeldingen van een nationale vlag op de mouw van een uniform doe ik niet. In de VJTF is het 1 team, 1 missie.”
