Tekst RITM Jessica Bode
Foto SM Maartje Roos | video: SGT Henry Westendorp
Laatste loodjes voor de CidW
Een slopend parcours, samenwerking, volop uitdaging en vóóral het wedstrijdelement. De oefening Tigerfeet van de Compagnie in de West (CidW) had afgelopen maand alle ingrediënten voor een knallende afsluiting van ruim 4 maanden Curaçao.
“We kijken hier al maanden naar uit." Pionier soldaat-1 Timo glundert. “Het is als een voetbalwedstrijd. Die wil je winnen. We werken sinds maart samen en nu testen we welke groep van de CidW 27 de beste is. Dit is mijn eerste Tigerfeet, maar uit de verhalen blijkt wel hoe gaaf het is.”
Compagnie in de West
Na ruim 4 maanden komt er een einde aan het werk in de West, voor de C-(Tijger)compagnie van 11 Infanteriebataljon uit Schaarsbergen. Deze CidW-rotatie 27 maakt in juli plaats voor de mannen en vrouwen van het Defensie Grondgebonden Luchtverdedigingscommando.
‘Curaçao aangevallen’
Tigerfeet is een tactisch oefenscenario waarbij bendes Curaçao aanvallen. Ze willen het eiland overmeesteren en destabiliseren. Dit gaat gepaard met veel geweld. De luchtmobielers moeten de situatie beslechten. Daartoe is over het hele eiland een parcours uitgezet, die de militairen groep voor groep te voet afleggen. Inclusief de Tafel- en Christoffelberg.
De temperatuur is misschien wel de zwaarste factor. “Om hitteletsel een beetje te bedwingen, vindt de oefening vooral ’s nachts en ’s ochtends vroeg plaatst”, legt compagniescommandant kapitein Rob Steehouwer uit.
Bovendien is er weinig tijd voor rust. Het programma zit stampvol opdrachten, zoals een voertuig searchen en een hinderlaag leggen. Verkenner soldaat-1 Chris gedijt goed bij dit hoge tempo. “Normaal moet je veel wachten tijdens een oefening. Hier gaat het maar door. Dat is realistisch.”
Bergen en dalen
De rode baretten leggen vele tientallen kilometers af in 5 dagen. Soms 18 uur achter elkaar. Over bergen, door dalen, omringt door rotsen en stekelplanten. Inclusief wapens en 30 kilo bepakking. “De groep die de opdrachten onderweg het beste uitvoert wint de titel ‘beste team van de CidW’. Dit wedstrijdelement zorgt voor extra motivatie”, reageert kapitein Steehouwer.
Vormen Trainen Luchtmobiel
In de week voorafgaand aan Tigerfeet staat ‘Vormen Trainen Luchtmobiel’ centraal. Aan de hand van dit trainingsconcept wordt inzichtelijk gemaakt wat de sterktes en zwaktes van groepen zijn. Enerzijds worden technische opdrachten uitgevoerd, zoals klimmen en afdalen, werken met veiligheidsuitrusting en touwknopen. Anderzijds wordt een teamscan gemaakt.
Alle teams worden getoetst op 12 aspecten, zoals militair vermogen, openheid, initiatief en aanpassingsvermogen. De militairen krijgen vragen over zichzelf, de groep en de groepsleider. Die resultaten worden geanalyseerd en daar komt een groepsscore tussen 1 en 5 uit. Als de mannen in een bepaald team bijvoorbeeld laag scoren op respect, dan weet je dat dit een zwakke plek is. Overal 5 gescoord? Dan kunnen ze tijdens Tigerfeet laten zien dat ze inderdaad zo goed zijn.
Catastrofale bloedingen
Een van de opdrachten is het toepassen van ZHKH op de verlaten plantage San Juan, waar de zogenaamde bende flink heeft huisgehouden. Er zijn 2 zwaargewonden met catastrofale bloedingen, bloed uit mond en oren en blastletsel. De opdracht: verzorg de gewonden. En dat is pittig met een speedmars in de benen, een rookkanon dat non-stop blaast, harde muziek en een stroboscoop die niet van ophouden weet.
De mannen blijven enthousiast. “Het is een mooie oefening met zware elementen. Er komt veel terug uit operationele setting, dat is leerzaam”, reageert soldaat-2 Stijn.
Pokerende bendeleider
Als de situatie op de plantage onder controle is, zetten de groepen koers richting het failliete en verlaten Sunset Waters Hotel bij Santa Martha. De moordlustige bende houdt zich hier schuil. Uit een van de vertrekken klinkt harde muziek die op de zenuwen werkt. De bendeleider zit er lekker te pokeren. De ene groep stevent er direct op af en rekent de leider in en andere groepen kammen eerst alle voorgaande ruimtes uit. Wat ze gemeen hebben? Knalrode gezichten en bezwete lichamen.
Als ook deze opdracht afgerond is, ploft de 22-jarige Minimi-schutter Harm neer. Hij heeft pas in september de AMOL afgerond en is daarna al snel naar Curaçao gestuurd. “Er komen veel nieuwe dingen op me af. We zijn net bijvoorbeeld met een FRISC aan wal gekomen. Dat is wel even anders dan een helikopter. Ik vind het allemaal te gek. Het parcours is als schutter soms zwaar, maar gelukkig helpt de groep me.”
Klaar? Grapje
Als de mannen donderdagochtend denken dat de zware week erop zit, blijkt niets minder waar. De bus die ze terugrijdt naar marinebasis Parera, stopt niet bij de slaap- of eetzaal maar bij de pistoolbaan. Na de veiligheidsinstructies moeten de mannen nog een flink stuk speedmarsen met onderweg een paar schietoefeningen.
Daarna is het einde dan toch in zicht. Uitgeput maar voldaan strijken de groepen neer. Niemand denkt aan een douche, eten of slapen. Er is nu nog maar 1 ding belangrijk; de winnaar. Na een nek-aan-nekrace gaat de Alpha-groep van het 2epeloton er met de winst vandoor. Niets is mooier dan te worden vereeuwigd in het compagniesgebouw op de kazerne in Schaarsbergen.
