‘Je zet hier de mooiste scenario’s weg’

‘Vergeten’ landmachtcompagnie op Curaçao springlevend

De compagnie van het Commando Landstrijdkrachten op Curaçao een vergeten eenheid? Zou kunnen, want per slot van rekening is die bijna aan de andere kant van de wereld gestationeerd, op 8.000 kilometer afstand van Nederland. De eenheid zelf echter, de Bravo-compagnie van 12 Infanteriebataljon Luchtmobiel uit Schaarsbergen, is springlevend. Een Live Firing Tactical Training bewijst dat zonneklaar.

Decor voor de oefening is Wacawa, een natuurgebied met koraalkalk en vulkanisch gesteente. Voor even lijkt het daar Afghanistan, wat ook precies de bedoeling is. De Bravo-compagnie moet immers overal ter wereld in alle klimaten en terreinen uit de voeten kunnen. Wacawa, een kruising tussen een maanlandschap en een prairie, is een walhalla om daarvoor te trainen. “Je kunt je hier goed inleven in een crisisbeheersingsoperatie en de mooiste scenario’s wegzetten”, weet plaatsvervangend compagniescommandant eerste luitenant Robert van de Water.

Vanaf de met stekelige plantjes en even enge als vieze beesten bezaaide bodem vuren de rode baretten met onder meer 81 millimeter mortieren en snipers op containers die vijand voorstellen. Plotseling wordt een concertina in de strijd geworpen om de Nederlanders te dwarsbomen. Assault engineers van het Korps Mariniers met wie de CLAS-compagnie samenwerkt, weten er wel raad mee. Terwijl de goegemeente voor enkele seconden in dekking gaat, blazen ze het obstakel met explosieven weg. Marinier 1 Ricardo Nolles: “Het CLAS moet zijn werk altijd kunnen voortzetten en wij helpen daar bij. Nieuw voor ons, maar ik voel geen aversie. De landmacht zet een aardige run neer.” Maar het werk van mariniers en ‘luchtmobielers’ verschilt wel degelijk, ondanks dat beiden tot de infanteriefamilie behoren. Sergeant 1 Jeffrey van Caspel: “Zij varen, wij doen ons ding in het veld. Toch klikken we meestal wel snel bij elkaar aan.”

Check de clip! 

Oranjerode tracers

Zodra de weg naar de vijandelijke containers open ligt, doorwaden de infanteristen een kreek met vet stinkend (zwerf)afval. “Tempo, doorgaan, doorgaan”, spoort de groepscommandant zijn eenheid aan. Oranjerode tracers (doelaanwijzers, red.) scheren door de lucht. De schutter kan zo nagaan of hij het doel juist benadert, of dat hij zijn vizier moet bijstellen. Terwijl de vijand overrompeld wordt, blijft oefengewonde soldaat 2 Lars Claris met zogenaamd een schotwond in zijn bovenbeen achter in het baksteenrode vulkaanzand. “We moeten hard voor hem werken, maar hij is stabiel”, stelt ziekenverpleger korporaal 1 Justin Gast een eerste diagnose. Claris slaakt een zucht. “Ze helpen me goed. Ik red het wel.” Wat hospik Gast beaamt: “Je bent goed bezig.” 

Dat geldt ook voor de compagnie als geheel, vindt commandant kapitein Roger Ruijters, al kan de concentratie van middelen in zijn ogen beter. “Onder dekking van mortieren en snipers kan de vuurbasis het vuur normaliter openen en het manoeuvre-element snel naar voren, iets dat nu echter niet voldoende gebeurt. Maar de focus bij de mannen is er wel degelijk en dat terwijl we de hele nacht bezig zijn geweest en weinig hebben geslapen.” Komt bij dat hitte en terrein er flink inhakken waardoor de Live Firing Tactical Training een beproeving is. Van de Water: “Het is heel belangrijk om uitdroging en hittestuwing te voorkomen. Drink dus veel, heel veel, en houd elkaar op dit vlak in de gaten. Oefenen op Curaçao is een andere tak van sport dan wij gewend zijn.” 

Mooie ervaring

Tot die ‘velen’ behoort soldaat 1 Sven Teunissen wiens plaatsing op Curaçao hem best zwaar op de maag ligt. “Ik baal van de hitte. Een Nederlander is daar niet op ‘ingericht’. Maar ik kom er wel door. Een plaatsing op Curaçao is een mooie ervaring. Je leert bijvoorbeeld tactisch manoeuvreren tussen rotsen en cactussen, en hoe je door water moet. Goed om dit op mijn militaire CV te kunnen bijschrijven.”