Barcelona breekt bij locals vaak het ijs
‘Hé cap, 18:00 bij de voertuigen’, klinkt het in het voorbijgaan in de eetzaal. Vanavond ga ik met Falcon 1 de poort uit. Het 1e peloton van de Long Range Reconnaissance Patrol Taskgroup (LRRPTG) is vandaag al eerder op patrouille geweest in de stad, maar de sectie 2 (Inlichtingen, red.) wil ook weten hoe het er is ná zonsondergang. Ik (Public Affairs Officer in Mali, maar in Nederland werkzaam als fotograaf) kan mee om platen te schieten.
Om 19:00 is het al donker. Niet zo’n klein beetje ook – de lucht toont inktzwart. Op dit tijdstip is er bijna geen licht van maan en sterren, stof blokkeert alles. Ruim op tijd meld ik me, omgehangen met scherf– en ops-vest, helm, camelback, Colt, Glock en camera’s. Ik zit in de MB van 1-Alpha, samen met onder meer AMV-er sergeant-1 Bas en voertuigcommandant sergeant Robin. Vlak voor vertrek laden we de wapens. Nog een korte update en iedereen springt in of op zijn voertuig. Bril op, sjaal voor de mond. Het duister in, op weg naar Gao.
Silhouet volgers
Achterin de voorste MB heb ik prachtig zicht op wat er in de omgeving gebeurt. De quads en de MB achter ons maken met hun koplampen contouren in mijn foto’s. Het licht laat naast het silhouet van de volgers het vele stof zien. Het hangt in de lucht, en wij doen het ook nog eens opwaaien met onze voertuigen. Gezicht, kleding, apparatuur; alles zit eronder. Net als de hitte kun je hier ook aan het stof niet ontsnappen.
Sociale leven
Om ons heen rijden veel brommertjes, die soms wel 4 personen vervoeren. De meeste mensen lopen echter. Ook zitten veel locals voor hun huis of winkeltje op een stoel, of iets wat daarvoor moet doorgaan. Ze drinken thee of fris. Kinderen spelen op straat en zwaaien als we langskomen. Ook in deze Afrikaanse stad komt het sociale leven ‘s avonds op gang – al is het nog steeds warm, het is niet meer zo heet als overdag.
Als we stoppen komen de kinderen naar ons toe. Een beetje teruggetrokken, maar ook nieuwsgierig. Ze vragen om biscuit en chocolade. Bas begint te dansen op muziek uit de verte. De kinderen vinden het leuk en maken ook bewegingen. Ze lopen op ons af en proberen ons aan te raken. Plotseling pakken ze mijn hand vast en aaien die.
We willen alles weten
We moeten weer verder en springen in de MB’s, op weg naar het volgende gesprek. Luisteren, erachter komen wat er leeft bij de bevolking. Wat gebeurt er op straat? Wat zijn de prijzen van hun dagelijkse benodigdheden? Hoe denken ze over de politiek? Eigenlijk willen we alles weten.
De gesprekken duren lang, alles gaat via een tolk. Iedereen spreekt zijn eigen taal en dialect, Fulani, Tamascheq of Songhay, en dat maakt converseren soms moeilijk. Meestal kun je niet meteen ‘to the point’ komen. FC Barcelona en Manchester United; het zijn prima ijsbrekers. OPC sergeant-1 John gebruikt ze, stelt vragen en observeert. Op die manier vergaart hij de informatie die bij terugkomst op Camp Castor wordt teruggekoppeld aan de sectie 2. Zo wordt er weer een stukje van de inlichtingenpuzzel gelegd.
Altijd scherp
Ondertussen manoeuvreren wij verder door de hoofd- en zijstraten van Gao. Het ruikt er niet altijd even fris, en op veel plaatsen ligt afval. De mensen die voor hun huizen zitten praten met buren, familie, of vrienden, zwaaien, zeggen gedag en zijn vriendelijk en beleefd. Ze weten dat wij Nederlanders zijn. Het volgende gesprek is in de buurt van een moskee. John gaat er naartoe met Robin. De rest wacht, drinkt en eet, altijd scherp de omgeving in de gaten houdend.
Drijfnat
Via allerlei omwegen komen we na afloop van de sociale patrouille weer uit op een van de hoofdwegen. Bij de Bavaria-bar, aan de rand van de stad, is het druk. Veel mensen genieten er buiten van hun drankje. Wij zwaaien en rijden door, langs VN-supercamp naar de Duitse bewaking van ons kamp. Voor we naar binnen mogen, worden we gecontroleerd en 'gespiegeld'. Op het kamp ontladen we de wapens, parkeren de voertuigen en doen onze scherfvesten uit. We zijn drijfnat van het zweet. Zes uur patrouille rijden put je uit. We zijn ook moe. Continu heb je al je uitrusting om gehad en dat voel je. Nog een laatste debriefing en dan slapen. Morgen wordt weer een drukke dag.
