'Nu klaar voor nieuw hoofdstuk in mijn leven'

Ingrid van Meel wint zilver op Invictus Games 2025

Meedoen en jezelf overwinnen, daarom draaide het bij de zevende editie van de Invictus Games, dit jaar gehouden in Canada. De 500 sporters uit 23 landen zijn allemaal ‘WIS’ (wounded, injured of sick)-militairen, actief dienend of veteraan. De games zijn voor hen geen doel op zich. Maar toch: als er dan een medaille gewonnen wordt, is dat stiekem best fijn. Namens Nederland werden er 2 plakken in de wacht gesleept. Eentje daarvan door sergeant-majoor ODVB Ingrid van Meel, manager Omroep en Satcom op het Marine Hoofdkwartier. “Fijn als het goed gaat, maar als mijn lijf niet meewerkt accepteer ik dat ook.”

“Geen haar op mijn hoofd die ook maar een seconde aan een medaille dacht”, vertelt Van Meel. Al helemaal niet bij skeleton, een onderdeel waar zij, net als haar teamgenoten, nooit op getraind had. Tijdens de Invictus Games in Canada lag zij op haar buik op de slee en raasde zij met zo’n 100 kilometer per uur over de baan, haar gezicht luttele centimeters boven het ijs. “En een dag later sta ik met een zilveren medaille”, glundert ze.

Borstkanker

Van Meel is zo’n 30 jaar werkzaam bij de marine, momenteel op het Marine Hoofdkwartier als manager Omroep en Satcom. Haar verhaal richting de Invictus Games begint in 2018, wanneer bij haar borstkanker geconstateerd wordt. “Uiteindelijk ben ik geopereerd en heb ik een dubbelzijdige borstamputatie ondergaan. Ook zijn mijn eierstokken en eileiders verwijderd.” Een heftige operatie. “Maar ik heb alles in één keer laten doen, zodat ik maar één keer onder narcose hoefde. Wel zo praktisch”, zegt ze nuchter.

In 2019 gaat ze ‘gewoon’ weer aan het werk. “Ik wilde dat graag, maar ik voelde me eigenlijk niet zo lekker; slikte ook nog veel medicatie. Maar ik dacht: schouders eronder en gaan.” Uiteindelijk loopt Ingrid, in haar eigen woorden, ‘helemaal vast’. “Ik dacht echt; wat is hier nu aan de hand. Het was, denk ik, toch nodig om eens goed stil te staan bij wat er allemaal gebeurd was.” De medicatie beïnvloedt daarbij haar cognitieve en fysieke gestel. “Ik besefte dat daaraan ‘gesleuteld’ moest worden en zo ben ik uiteindelijk bij het Militair Revalidatiecentrum in Doorn terechtgekomen.”

Ging steeds slechter

Tijdens haar verblijf in Doorn zijn er open trainingen voor de Invictus Games. Ze besluit mee te doen voor de ontspanning, maar ontdekt dat het sporten haar veel meer brengt. Ze meldt zich aan als vrijwilliger voor de Invictus Games van Den Haag, in 2022. Zelf meedoen kwam nooit in haar op. Zoals zovelen dacht zij in eerste instantie niet tot de doelgroep te behoren. Als het besef indaalt dat dat wel zo is, meldt ze zich een jaar later aan voor de Invictus Games van Düsseldorf. “Maar het ging in die periode steeds slechter met mij, mentaal en fysiek. Daarom besloot ik mij toch te focussen op m’n herstel.”

Werken aan zelfvertrouwen

Werken aan zelfvertrouwen. Dat lukte en resulteerde in een selectie voor de Invictus Games van Canada. Ze heeft deze spelen deels in een roes beleefd, vertelt ze. “De staf probeert je ook wel ‘in het moment te zetten.’ Dan zeggen ze: ‘Denk erom, geniet ervan’. Maar zo’n immense openingsceremonie met 40.000 man…; toen die afgelopen was, vroeg ik me wel even af wat me allemaal overkomen was.” Die roes vervaagde toen het daadwerkelijke sporten begon. “Ik heb het gelukkig allemaal bewust ervaren, ik ben naar Canada gegaan om te werken aan mijn zelfvertrouwen. Dus: fijn als het goed gaat en als mijn lijf een keer minder meewerkt, accepteer ik dat ook.”

Op het moment dat ze boven aan de snowboardhelling stond en diezelfde avond toen ze klaar lag om de skeletonbaan af te razen, zat ze vol in haar concentratie. “Dan kan ik niet zomaar even naar beneden afdalen. Ik ben nogal gedreven: als ik zoiets doe, dan wil ik het hoogst, het snelst, het verst en het hardst... Maar nu was mijn enige doel: de finish halen.” En dat lukte, in het geval van het skeleton zelfs glansrijk. Want met 0,02 seconden achterstand op het goud, behaalde Van Meel de tweede plek, wat een fraaie zilveren medaille opleverde.

Familie en vrienden

De prestatie was een bijzaak en het werken aan het zelfvertrouwen van essentieel belang. Maar nog iets anders droeg flink bij aan het herstel en dat was de aanwezigheid van friends & family tijdens de games. Elke deelnemer mocht per evenement 2 familieleden en/of vrienden meenemen. De reden hiervoor was dat dit vaak de mensen zijn die het hele proces meegemaakt hebben en in veel gevallen ook zorgdroegen voor hun geliefde. In het geval van Van Meel waren vrienden en vriendinnen overgekomen naar Vancouver, evenals haar 2 dochters, Anna en Anous.

“Hun aanwezigheid is essentieel”, zegt ze daarover. “Je doet het voor je eigen herstel, maar friends & family zijn daar een heel belangrijk onderdeel van.” Omdat de Invictus Games vaak een aaneenschakeling is van emotionele momenten, zagen Anna en Anous hun moeder wel vaak op haar kwetsbaarst. “Klopt; met name de oudste realiseerde zich dat. Die heeft het bewust meegemaakt dat ik ziek werd. Zij zag wat dit met me deed, kwam bij me staan en sloeg een arm om me heen.” Geëmotioneerd: “Toen dacht ik: ja, je ziet het echt wel.” Dan met een grote glimlach: “De jongste heeft dat wat minder; die fladdert er een beetje omheen en verzamelt pinnen en andere dingen van deelnemers uit de hele wereld.”

Iedere dag weer welkom

Van Meel genoot van het evenement en is nog altijd beduusd van alle indrukken die het heeft achtergelaten. Toch, zo benadrukt ze, verliest ze niet uit het oog waarvoor ze in eerste instantie deel wilde nemen aan de Invictus Games. “Hiermee sluit ik een hoofdstuk af. De bladzijde sla ik om en ik laat een moeilijke periode achter me. ‘Wij samen en niet alleen’”, quote ze het teammotto.

Gevraagd naar wat haar tot slot het meeste bijblijft van de Invictus Games: “Dat ik me iedere dag weer welkom voelde bij het team en de vrijwilligers die het mogelijk maakten. Mensen vroegen vaak hoe het met me ging. Hoe ben je vandaag? Ben je oké? Echt oprechte interesse van mensen die ik vaak nauwelijks kende. Dat was echt heel fijn.”

Focus weer naar werk

Daarmee gaat ook de focus weer naar haar werk als manager Omroep en Satcom op het Marine Hoofdkwartier. “Ik zit daar nog geen jaar, dus het is nog relatief nieuw voor me.” Des te meer waardeert ze het dat haar de mogelijkheid geboden werd om haar Invictus-avontuur af te ronden. “Mijn collega’s moesten namelijk wel gewoon mijn diensten opvangen. Dat ik die ruimte kreeg, waardeer ik enorm.”