De andere kant van de medaille

Defense Meritorious Service Medal | KLTZ (TD) Ben Kersting (55)

Medailles. Onlosmakelijk verbonden met de militair. Een officiële blijk van waardering. Ze vertegenwoordigen trots. Ze zijn een erkenning voor de onvoorwaardelijke inzet van de militair, soms met gevaar voor eigen leven. Elke medaille heeft een verhaal. In deze rubriek vertelt een militair over zijn of haar waardevolste onderscheiding. De andere kant van de medaille…​

In een veelbesproken land presteren op een (politiek) gevoelig en dynamisch podium. En dat zonder Nederlands vangnet. Ga er maar aan staan. Kapitein-luitenant ter zee (TD) Ben Kersting ging de uitdaging aan. In het roerige Israël en de Palestijnse gebieden werkte hij samen met de Verenigde Staten en de Palestijnse Autoriteit tijdens zijn allereerste individuele uitzending. En met succes. Onlangs werd hij beloond met een Amerikaanse onderscheiding: de Defense Meritorious Service Medal. 

Uitersten

‘Alles wat ik van Israël weet, laat ik nu achter me.’ Met die overtuiging vertrok Kersting 2 januari 2017 richting Jeruzalem, om daar als Infrastructure Maintenance Program Manager gedurende 6 maanden voor de United States Security Coördinator (USSC) in het Amerikaanse consulaat in Jeruzalem te werken. 6 maanden werden op verzoek van de USSC uiteindelijk ruim 1 jaar. Een jaar waarin hij belangrijke successen boekte en kennismaakte met een land van uitersten.  

Werk te doen

“Je kunt daar van alles tegenkomen. In Tel Aviv kun je iemand in een boerka naast een ‘zeer schaars’ geklede vrouw op het strand treffen”, herinnert Kersting zich nog. “In de Palestijnse Gebieden waren voor ons vanzelfsprekende organisaties en instituties niet aanwezig.” Met hulp van de USSC zijn de veiligheidsdiensten inmiddels opgericht en gehuisvest en nu worden deze met steun van de USSC doorontwikkeld. De samenwerking tussen deze diensten laat ruimte voor verbetering. “Bouwen kunnen ze daar wel, maar goed onderhouden nog niet.”

Er was werk te doen, concludeerde Kersting al snel. Onder Amerikaanse vlag en vanuit een voormalig klooster in Jeruzalem werkte de marine-overste ijverig aan een nieuw onderhoudsprogramma voor de Security Forces van de Palestijnse Autoriteit. Hieronder vallen onder meer brandweer, politie, Douane en bewakings- en beveiligingsorganisaties.

Kennis

“Ik had de tijd mee. Het liep allemaal soepeltjes en ik merkte dat het de goede richting op ging”, kijkt de officier terug op het verloop van zijn uitzending. “Ik kon mijn kennis prima kwijt en had fantastische internationale collega’s die bulkten van de energie”. Zijn taak was het om samen met de Palestijnse Security Forces te komen tot een onderhoudsprogramma voor gebouwen, instellingen en terreinen, zodat deze niet vroegtijdig in verval raken.

Extra vrije tijd

Het lukte Kersting om een onderhoudsprogramma te bedenken dat meer gecentraliseerd en gestructureerd werkt. Maar hij deed meer. Toen de Amerikaanse president Donald Trump besloot zijn ambassade van Tel Aviv naar Jeruzalem te verplaatsen, en de Palestijnse Autoriteit hierop de contacten met de USSC bevroor, leunde Kersting allesbehalve achterover. Hij greep de onvoorziene vrije tijd aan om een nieuwe SharePoint-omgeving voor het Amerikaanse consulaat te bouwen. Iets waarvoor hij veel waardering kreeg. “Het was een kwestie van geduld en blijven lachen. Als je duidelijk kan maken hoe het eruit gaat zien en je verhaal klopt, dan verkoopt het zich vanzelf.”  

Spanning

Elke uitzending, en zeker die van ruim 1 jaar, laat zijn sporen achter. Ondanks dat Kersting geen directe dreigingen meemaakte, gingen de omstandigheden hem niet in de koude kleren zitten. “Er is voortdurend een bepaalde spanning. Dat doet toch wat met je. Waakzaamheid werd mijn tweede natuur, ik keek extra om me heen. Of het echt nodig was, weet ik niet, maar ik deed het wel. Het is een kruitvat daar. Het hangt er maar net vanaf welk lontje er aangestoken wordt.”

Zorgen

“Er waren dagelijks incidenten. Soms ook dichtbij mijn appartement. Dat was best confronterend.” Volgens Kersting, die momenteel de scepter zwaait over de NBCD-school in Den Helder, was het niet mogelijk zich daar volledig op voor te bereiden. “Het blijft een cultuurclash. Slechts een paar zaken die daar gebeuren druppelen overigens door in het Westerse nieuws. Gelukkig ging er ook veel langs me heen. Het zijn zorgen die ik niet kan oplossen.”  

Borstklopperij

Het deed hem meer dan hij dacht toen hij de officiële oorkonde ontving van de Amerikaanse vice-admiraal John Smith jr., met daarop zeer lovende woorden over de prestaties van de Nederlander. “Ik ging bijna over water lopen toen ik de onderbouwing las”, grapt hij. “Toch betekent het veel voor me. Ik was ergens aan begonnen, met iets speciaals bezig. Daarvoor heb ik waardering gekregen. Het werd gezien.”

De overste wil niet aan borstklopperij doen, maar vindt dat we best trotser mogen zijn op wat we in uitzendingsgebieden doen en op ons thuisfront. “We realiseren ons niet altijd wat voor impact het heeft op het thuisfront als wij als militairen lange tijd van huis zijn. De onderscheiding voelt voor mij en mijn gezin dan ook als een bekroning van een mooie periode.”