Terug bij de baas

Verhaal van een doorzetter

Nancy Dekker (50) ruilde haar vaste contract in voor een onzeker bestaan als marine-reservist Algemeen Militair Verpleegkundige in Den Helder. Maar bij de marine voelt ze iets, wat ze in de burgermaatschappij nooit heeft gevonden.

Als kind is ze een rouwdouwer, houdt van de uitdagingen en fysieke testen. Ze klimt op daken en in palen. Duidelijk meer een doener dan een denker. Tijdens haar middelbare schoolperiode ziet ze op een wervingsfilmpje commando’s van een tokkelbaan afdalen. Dat is wat ze wil, en zonder diploma meldt ze zich aan. Voor de landmacht maakt dat niet uit. Nancy begint als hofmeester, haalt haar ontbrekende vakken en solliciteert, met MAVO-diploma, voor de Koninklijke Militaire School.

Geen privileges

“Het percentage vrouwen was toen nog heel laag”, legt Nancy de situatie uit. “Maar ik ben altijd iemand geweest die makkelijk kon aarden in een mannenwereld. Als een man zich met een helm met water kan wassen, waarom zou ik dat niet kunnen? Fysiek zijn er verschillen, maar speciale privileges heb ik niet nodig.” Op haar 22e is ze instructeur in Bussum van veelal oudere ‘weiger-yuppies’: eeuwige dienstweigeraars, die er toch aan moeten geloven. Met het verdwijnen van de dienstplicht, verdwijnt ook Dekkers functie. “Ik ben toen bewust overgestapt naar de geneeskundige dienst van de marine.”

Altijd zeeziek

Haar eerste operationele functie als ‘ziekenma’ vervult ze op Hr. Ms. Jacob van Heemskerck. “Spugen en weer doorgaan”, lacht Nancy. “Ik was altijd zeeziek. Maar als matroos en korporaal moet je varen.” Het is een leerzame tijd. Ze draait een missie in de Adriatische Zee, tijdens de oorlog in Joegoslavië. Als eerste vrouw binnen een boardingteam gaat ze met mariniers aan boord van een Russisch schip. “Ze hadden een gewonde die ik moest helpen. De kakkerlakken liepen over de muren. Ik werd beschermd door 2 mariniers met geweer. Je helpt op zo’n moment eigenlijk een voormalige ‘vijand’, maar het is ook gewoon een patiënt.”

Bijna marinier

Het ‘groene’ pak heeft haar voorkeur, maar dan wel dat van de mariniers. Daar wordt ze de eerste vrouwelijke ziekenverpleger in een Basis Medische Eenheid en bij de toenmalige Bijzondere Bijstandseenheid. In Nederland is er dan geen mogelijkheid voor vrouwen om zelf marinier te worden. Aan de andere kant van de oceaan wel. “Een van mijn laatste oefeningen was in Egypte. Daar zaten we met Amerikanen. Die haalden me bijna over om in hun land marinier te worden. Ik hoefde alleen nog een green card te regelen. Vrouwen bij de marines zijn daar al jarenlang heel normaal. Het salaris was veel hoger.” Toch blijft Nancy Nederland trouw.

Noodgedwongen

Vanwege de geboorte van haar eerste kind, op haar 31e, wil ze parttime blijven werken. “De regels waren nog niet zo flexibel als nu. Minder uren ging niet. Noodgedwongen moest ik de dienst uit. Ik heb heel veel dingen in de burgermaatschappij gedaan, maar nooit goed kunnen aarden. Ziekenhuis, wijkverpleegkundige, revalidatieverpleegkundige. Altijd bleef ik iets missen wat ik bij de marine wel had. Het gevoel van een grote familie, de veelzijdigheid van het werk. Het knaagde jarenlang. Tot m’n 37e kon ik terug, maar dan zou ik wel meteen op uitzending gaan. M’n privéleven liet dat niet toe.”

Mudruns

Nancy heeft het idee om ooit terug bij de krijgsmacht te komen al opgegeven, als ze begin 2018 in contact komt met een oud-collega. “Die vertelde me dat er een groot tekort aan AMV’ers was, en dat de leeftijd om reservist te worden omhoog was gegaan. Ik kon bijna direct gekeurd worden.” En op haar 49e blijkt ze fitter dan menig VeVa-leerling, waarmee ze de toelatingstest moest doen. Niet vreemd voor iemand die mudruns loopt. Nu is ze dus terug.

Inleveren

“Mijn nieuwe salaris was wel even slikken. Dat scheelde aanzienlijk. Als reservist krijg ik ook geen ziektekostenvergoeding van de baas. Dat viel heel erg tegen. Ik heb er geen spijt van, maar het is wel creatief omgaan met de financiën.” Nancy is voor 32 uur aangesteld en volgt tegelijkertijd de post-HBO-opleiding praktijkondersteuner huisarts. Ze hoopt weer beroeps te kunnen worden. Daarvoor moeten nog wat administratieve hordes genomen worden. “Met 2 kinderen thuis, zonder backup, is de insteek nu een walplaatsing voor 18 maanden, totdat ik operationeel geplaatst kan worden. Ik heb goede hoop, er zijn genoeg uitzonderingen. Het is makkelijk om Defensie te verlaten, maar ik heb ervaren dat de burgermaatschappij ook niet zaligmakend is. Je moet heel lang werken tegenwoordig en dat kun je dan beter met plezier doen.”

Kennis delen

Zo slecht is het bij de marine allemaal niet geregeld, vindt Nancy. “Er zijn ruime opleidingsmogelijkheden, je kunt sporten in de tijd van ‘de baas’, naar de arts, fysio en de tandarts. Als beroeps worden veel onkosten vergoed.” 
Nancy is inmiddels veel oud-collega’s tegengekomen en voelt zich als een vis in het water. “Ik heb de intentie om jonge collega’s te enthousiasmeren. Voor het vak én om binnen de organisatie te blijven. Dat vind ik ook een meerwaarde van terugkomen. Nieuwe AMV’ers vertrouwen geven en mijn kennis delen. Ik hoop dat ervaren oud-collega’s uit alle dienstvakken hetzelfde doen. De marine blijft een mooi bedrijf om voor te werken.”