Tekst ELNT Johanna van Waardenberg

Marinier loopt estafette met vredesvlam

De vredesvlam is een nationaal symbool ter herdenking van het einde van de Tweede Wereldoorlog op 5 mei 1945. In dit jubileumjaar vertrok de vlam met een estafettegroep vanuit Normandië naar Nederland.

 Zijn geamputeerde onderbeen is een blijvende herinnering aan zijn uitzending naar Afghanistan. Een aandenken dat bewijst dat vrede en vrijheid niet overal vanzelfsprekend zijn. De 42-jarige sergeant-majoor van de mariniers Rob betaalde een hoge prijs. Op 5 mei liet de zeesoldaat zien dat hij zich - ondanks zijn beperking - nog steeds inzet voor vrijheid. ‘Gewapend’ met de vredesvlam liep hij de laatste etappe van de Bevrijdingsestafette (Vlissingen) met een boodschap: “Willen is kunnen.” 

“Vrijheid moet je doorgeven”, zei minister-president Mark Rutte tijdens de viering van de Nationale Bevrijding in Zeeland. “En Rob is hier het voorbeeld van. Wij moeten trots zijn op militairen zoals hij.” Samen met de premier stak de nog altijd dienende marinier het bevrijdingsvuur aan, hét startsein voor alle bevrijdingsfestivals in het land.

“Rob is een voorbeeld van het doorgeven van de vrijheid”, sprak premier Rutte.

Praatje maken

De marinier genoot van de prachtige dag. De laatste 3 kilometer liep hij de estafette met de vredesvlam. Maar dat weerhield hem er niet van met veteranen een praatje te maken. “Dit is een ontzettend leuke ervaring. En het is mooi als er zo lovend over je gesproken wordt.” Dat hij na zijn ongeluk weer zo fysiek zou presteren, had Rob niet durven dromen. Evenmin dat hij een voorbeeldfunctie zou vervullen. “Het is een moeilijke en intensief revalidatieproces geweest. Met de nodige ups en downs.” 

SMJRMARNS Rob liep de laatste 3 kilometer met de vlam en sprak onderweg met veteranen.

Woede

Zijn wereld stortte ineen toen hij hoorde dat zijn onderbeen geamputeerd zou worden. “De eerste minuten voelde ik ontzettend veel woede. Ik heb met mijn stomp keihard tegen de bedrand geschopt. Maar al snel herpakte ik mezelf. Ik besloot dat ik uiteindelijk alles weer moest kunnen”, vertelt Rob. De verwondingen liep hij op toen hij in 2009 tijdens zijn uitzending naar Uruzgan op een bermbom reed. Een klaplong, een gebroken kaak en schouder, een verbrijzeld linkerbeen en een geamputeerd rechteronderbeen als gevolg. “Vlak voordat ik onder narcose ging, schreeuwde ik tegen de arts: ‘Zorg dat die poot eraan blijft zitten’!” 

‘Zorg dat die poot eraan blijft zitten!’, schreeuwde ik tegen de arts

Rob liet zijn verwondingen op toen hij in 2009 in Uruzgan op een bermbom reed.

Lichamelijke overwinningen

Helaas kon de arts zijn been niet redden. Ruim 8 maanden werkt Rob hard aan zijn revalidatie. “Ik wilde bewijzen dat ik nog steeds alles kon. Daarom heb ik mezelf aangemeld voor de Paralympics in 2012. Dit heeft me enorm geholpen bij het verwerkingsproces. Door de lichamelijke overwinningen, liet ik zien dat ik weer alles kon. Natuurlijk gaat veel niet zoals vroeger, maar met een beetje creativiteit en doorzettingsvermogen lukt het wel.”

Pittig

Ook mentaal moest hij het een en ander verwerken. Een jaar na het incident besloot Rob in zijn ‘eigen hersenpan’ te kijken, zoals hij dat stellig verwoordt. “Ik bleef me verantwoordelijk voelen voor mijn kameraden. Ik moest ze ten slotte achterlaten.” Ook was hij bezorgd over zijn echtgenote. “Tijdens de intensieve periode kwam er ontzettend veel op haar af. Verder maakte ik me zorgen over mijn toekomst. Ik wilde graag in dienst blijven. De mentale revalidatie was heel pittig.” 

De wereld van Rob stortte in elkaar toen hij hoorde dat hij zijn onderbeen verloren had.

“Voor mij is dit alles een belangrijke verrijking geweest in mijn leven”

Beter mens

Ondanks het verschrikkelijke verlies kijkt Rob terug op een periode waarin hij veel heeft gewonnen en geleerd. “Als marinier leer je anders met je emoties omgaan. Ik compenseerde dit door altijd fysiek bezig te zijn. Door de dingen die ik heb meegemaakt,  ben ik mensen beter gaan begrijpen. Voor mij is dit alles een belangrijke verrijking in mijn leven geweest. Ik heb geleerd niet te blijven hangen in situaties, maar door te zetten. Dit is dan ook mijn boodschap aan mensen die in een soortgelijke situatie zitten. Voor iedereen schijnt de zon. Alleen moet je dat wel willen en kunnen zien.”

Vanzelfsprekend

Deze boodschap deelt Rob graag met anderen. Vandaar ook zijn bijdrage aan Bevrijdingsdag. “Ik wil dat mensen weten wat voor risico’s militairen lopen. Dit doen wij om de medemens de kans te bieden in vrede en vrijheid te leven. Daarvoor betalen sommigen een hoge prijs, net als ik. Toch houdt daar het leven niet op. Het begint bij accepteren en daarna loslaten. Dat is iets wat ik bij het korps geleerd heb en wat mij uiteindelijk over de ‘hindernisbaan’ van het leven heeft getrokken.”