Nog een keer kwispelen en klauteren

Laatste Hondenbiatlon op Vliegbasis Woensdrecht

Dertig jaar was Vliegbasis Woensdrecht het décor van de Hondenbiatlon. Tot eind augustus. Het doek valt namelijk voor het evenement van de luchtmacht, dat interdisciplinair en internationaal publiek trekt. Daarom nog één keer nagenieten van de dierlijke duo’s.

_{Tekst: kapitein Saminna van den Bulk | Foto’s: sergeant-majoor Aaron Zwaal}

Scooby heeft hij net afgespoeld, maar zelf zit hij nog volledig onder de modder. Hondengeleider korporaal 1 en Roy Timmermans verruilt de Object Grondverdediging (OGRV) op het Defensie Helikoptercommando voor ‘de ultieme test voor teamvaardigheid’: de hondenbiatlon. “Bewaken en beveiligen is vrij statisch, maar als er iets gebeurt, moeten wij optreden. Dan heb je snelheid nodig en goed optreden. Plus: het team moet het doen. Kracht, behendigheid, conditie: het komt tijdens de biatlon allemaal voorbij. Dit evenement gaat vooral om de samenwerking. Je moet als duo het obstakel overwinnen. Terwijl je dat doet, leer jij je hond en hij jou beter kennen. Je moet elkaar vertrouwen en slepen elkaar er doorheen.”

Want dat hardlopen, daar maakt je Scooby niet blij mee, vertelt Timmermans. “Na een paar hindernissen was-ie geprikkeld en bloeide hij helemaal op.” Zijn hond is nu 8,5: het pensioen lonkt voor de viervoeter. “Jammer genoeg was dit de laatste keer, want ik had dit evenement graag nog eens gedaan met een nieuwe diensthond.”

Met pijn in het hart

Het is een einde van een tijdperk. Het is de dertigste editie van de Hondenbiatlon en daarmee ook de laatste. “Het is heel dubbel”, zegt Jonk. “Enerzijds is het genieten, anderzijds is het beladen, omdat er hierna geen editie meer volgt.”
Het was een knoop die hij met veel moeite doorhakte. “De organisatie is behoorlijk aan het veranderen. Defensie kampt met een hoop vacatures. Tegelijkertijd groeit het werk dat gedaan moet worden; de werkdruk is hoog. Daardoor wordt het steeds lastiger om dit evenement te organiseren. Voor mij, maar ook voor de deelnemende teams, die hier tijd voor moeten maken. Een voorbeeld: vaak gingen commando’s er hier met de winst vandoor, maar die zijn allen drukbezet door operaties. Tel daar de extra beveiligingsmaatregelen voor de vliegbasis bij op…”

Jonk ging bij zichzelf te rade, na twintig jaar als kartrekker van de biatlon. “Is het organiseren van dit evenement nog wel realistisch? Het antwoord op die vraag is nee.” Het is dan ook niet gek dat menigeen hem die dag een handdruk geeft of een omhelzing. Om hem te bedanken voor de ‘ziel en zaligheid’ die hij, aldus een deelnemer, in het evenement stopte. Het raakt hem zichtbaar. “Het is hard, maar het is niet anders.”

Week nagenieten

Dat reikt tot over de landsgrenzen, valt te merken bij Stefanie Blotk. Normaal werkt ze bij de federale Polizei in Hamburg, nu staat ze met ‘haar’ Hey Siri op de biatlon. “Ze was zo sterk! Zonder haar had ik het niet gered”, wijst ze naar het hijgende hondje in het gras. “Dit is de tweede keer dat ik meedoe. Het was een stuk zwaarder dan de vorige keer. Meer obstakels, die ik lastiger te nemen vond. Vooral die sloot met die modderige bodem. Mijn benen stonden in brand. Dit ga ik nog wel een weekje voelen.” 
“Voor mij is dit echt de puurste vorm van teambuilding. Je werkt samen zo hard om bij die finish te komen. Mijn meisje deed het fantastisch. Ik vind het ontzettend jammer dat het hier eindigt. Het is zo’n tof evenement, het kent echt geen gelijke.”

Kapot

Daarvan is Jonk zich ook terdege bewust, maar een andere beslissing dan te stoppen was er in alle redelijkheid niet. Wat de organisator het meest gaat missen? Uiteraard de collega’s van politie- en defensieorganisaties van de verschillende landen. “Ontzettend gezellig, ieder jaar weer. Allemaal mensen die gek zijn op werken met honden en die dat delen.” Maar het allermooiste? “Dit”, zegt hij, terwijl hij glimlachend kijkt hoe de finishende duo’s binnen rennen. Zelf trotseerde hij de biatlon liefst zeven keer. “Helemaal kapot ben je dan. Die ontlading vind ik prachtig om te zien. Waar je ook kijkt op het parcours: die samenwerking tussen mens en hond zie je overal. Die verbinding is magisch: één team, één taak.”

In onderstaande carrousel een greep uit de foto’s van de laatste hondenbiatlon op de Vliegbasis Woensdrecht. Klik op de bolletjes onder de foto's voor de volgende afbeelding.