Dit artikel hoort bij: de Vliegende Hollander 06 | 2022

Majoor b.d. Ron Kloosterman

Commandant Nederlands KDC-10-detachement, Qatar, 2002

Ruim een maand na de aanslagen van 11 september 2001 begint op 7 oktober Operation Enduring Freedom (OEF). Daarbij bestrijden Amerikaanse en andere (lucht-)eenheden de Taliban in Afghanistan. Op 6 april 2002 start de Nederlandse luchtmachtbijdrage daaraan. Ter ondersteuning van gevechtsvliegtuigen, staat de 379th Air Expeditionary Wing met tien KC-10’en op de luchthaven Abū Naklah in Qatar. “Daarvan hebben wij een plek overgenomen”, vertelt Kloosterman. “Dat paste goed in elkaar. We waren met onze KDC-10 op Amerikaanse leest geschoeid. Hun manier van opereren was voor ons niets nieuws.”

‘Alles ging goed en maar een ding is spannend geweest’

“We waren goed voorbereid. Voordat wij kwamen, was er al een pre-detachement geweest. We sliepen – voor het eerst – in grote tenten, met airco. Ik had wel gevraagd om goede slaapzakken, want ik wist dat het koud kon worden in de woestijn. De uitzending was voor ons uitstekend te doen. Het toestel sleet door zand en wind wel zeer veel, vooral het landingsgestel. Amerikaanse kisten en later ook die van ons zagen er slecht uit.
Alles ging goed en maar een ding is spannend geweest. De verkeersleiding in Afghanistan was zeer gebrekkig. Op een dag konden ze ons door slecht weer niet goed begeleiden en gaven ze ons een C-130-route. Die ligt veel lager, het was niet best weer en donker. Dat was een zeer onprettige ervaring.”

“Het detachement bestond uit 26 man van 334 Squadron en de andere eenheden op Eindhoven: twee bemanningen en ground crew, twee marechaussees en een admin. Behalve ons persoonlijk wapen hadden we geen Force Protection. Daarvoor zorgden de Amerikanen wel.”

Anders dan de KDC-10, kan de KC-10 ook zelf in de lucht bijgetankt worden. “Daarvan hebben we wel eens ‘misbruik’ gemaakt: als we brandstof over hadden, konden we die aan KC-10’en afgeven. Zij bleven dan langer on station, en wij gingen back to base.”

“Vanuit Qatar moesten we gemiddeld anderhalf uur vliegen voordat we on station waren. Vluchten duurden gemiddeld zes uur. Al met al hebben we niet eens zo vreselijk veel brandstof afgegeven. De grote piek van afname was al voorbij.”

Amerikanen móchten in Qatar staan, maar er mocht níets van hen achterblijven. 747’s van Evergreen vlogen dan ook vol met goederen naar Qatar en vol met afval weer terug naar Amerika.

“In het wekelijks overleg met de Amerikanen vielen we op doordat we meestal honderd procent inzetbaar waren. Als je maar één kist hebt en die doet het, tjsa. En zo niet, wat ook voorkwam, zaten we uiteraard meteen op nul. Maar de KDC-10 was een zeer betrouwbaar en zeer degelijk vliegtuig.”