Dit artikel hoort bij: de Vliegende Hollander 07-08 | 2016
1 missie - 3 petten
“Het werk van de coalitie zit er nog niet op”
In de NAVO-missie in Afghanistan ‘Resolute Support’ is kolonel Rémy Michielsen hoofd Combined Joint 4, de logistieke poot dus. Binnen de CJ4 is hij daarnaast Essential Function 5 Officer of Prime Responsibility (OPR), verantwoordelijk voor het in standhouden en verbeteren van de Afghaanse strijdkrachten. Samen met andere Essential Function OPR’s en adviseurs zorgt hij vanuit Mazar-e-Sharif ervoor dat de Afghanen getraind kunnen worden. Want daarom draait de missie; Train, Advise & Assist. De derde pet die Michielsen draagt is die van Senior National Representative (SNR) voor alle Nederlanders in Afghanistan.
‘Stappen die we maken zijn – voor onze begrippen – relatief klein’
Een aardig takenlijstje voor iemand die voor het eerst op uitzending is. Hoe bereid je je voor op zo’n complexe uitzending? “Er kwam iets meer bij kijken dan alleen de militaire basisvaardigheden en de Missiegerichte Opleiding”, vertelt Michielsen op Camp Marmal. “Het Openbaar Ministerie in Arnhem wilde met me om de tafel omdat ik hier de ‘tot straffen bevoegd meerdere’ ben en ‘artikel-4 militairen’ van de marechaussee heb rondlopen. Daarnaast ben ik ingefloten door de MIVD en heb ik flink wat uurtjes doorgebracht bij de Directie Operaties en het Situatie Centrum. Ik constateerde dat er veel personen zijn die even tegen je aan willen praten als je SNR wordt. Dat is prima. Je leert die mensen en hun vakgebied kennen, verbreedt je kennis en weet bij wie je in Nederland terecht kunt als de nood aan de man is.”
‘Als het moet, fiksen de Afghanen het gewoon’
Verandering in mindset
De missie waaraan Michielsen deelneemt, heeft als doel het Afghaanse veiligheidsapparaat op eigen benen te laten staan. “Wij adviseren de Afghan National Defence Security Forces aan zowel de kant van het leger als die van de politie”, verklaart de SNR. We beschikken daarvoor over 125 adviseurs, op gebieden als bijvoorbeeld vuursteun, logistiek, politie, verbindingen en gender. Of Michielsen iets kan zeggen over bereikte resultaten? Hij denkt lang na en antwoordt: “De stappen die we maken zijn – voor onze begrippen – relatief klein. Maar dat is niet zo vreemd als je je realiseert dat de Afghanen hun hele Defensieapparaat moeten opbouwen. Ze veranderen bijvoorbeeld van Russische logistieke systemen en processen naar Westerse. Dat vergt een verandering in mindset en misschien zelfs in cultuur. Dat kost tijd. Maar we komen er gaandeweg echt wel.”
‘Als we nu vertrekken, wordt dit waarschijnlijk een broeinest voor terroristen’
Op eigen benen staan
“Daarnaast meen ik dat we als coalitie de afgelopen jaren misschien wel té veel hebben bijgesprongen”, vervolgt Michielsen. “Als de Afghanen er zelf niet uitkwamen, deden wij het voor ze. Konden ze een auto niet repareren, kregen ze een nieuwe. Hadden ze geen brandstof, regelden wij diesel. Als je dat gewend bent, dúúrt het ook langer voor je op eigen benen staat. Het mooie is, dat als het moet, ze het fiksen. Zo vieren ze hier in maart nieuwjaar. Ook al kregen ze te maken met een half miljoen personen die de regio in wilden, ze régelden het gewoon. En dat terwijl wij als coalitie ons hart vasthielden.”
‘We hebben als coalitie de laatste jaren misschien wel té veel bijgesprongen’
Jarenlange effort
Michielsen vindt dat het werk er nog niet op zit: “Het doel, dit land zelfstandig zijn broek op laten houden, heeft Resolute Support nog niet behaald. Als we nu vertrekken, wordt dit waarschijnlijk een broeinest voor terroristen. Dat wil je niet, zeker niet als je ziet hoeveel effort we hier al jarenlang insteken. Dat betekent dat je eigenlijk alleen maar kunt blijven. Gelukkig zie ik op dit moment een turning point. Waar we eind 2015 al voorverkenners voor een redeployment over de vloer hadden, werd toentertijd besloten dat we een jaartje zouden blijven. Nu zijn er signalen zijn dat we nóg langer blijven. De plannen die we nu maken, geven ook aan dat je minstens tot 2020 bezig bent om Afghanistan op het niveau te brengen dat het in staat is om het zelf te doen. Ik denk dat Nederland zijn steentje daar aan moet blijven bijdragen.”
Tekst: kapitein Jaap Wolting
Foto: sergeant-majoor Gerben van Es
