‘Herstel is onze prioriteit’

C-LSK Luyt zet visie uiteen

Tijdens de eerste van 2 Luchtmachtdagen op Leeuwarden trad luitenant-generaal Dennis Luyt aan als hoogste baas van de Koninklijke Luchtmacht. Een nieuwe Commandant Luchtstrijdkrachten, een nieuw beleid? Ja en nee geeft hij aan. “Het is een combinatie: het beleid van mijn voorganger waarop we voortborduren, maar uiteraard heb ik ook mijn eigen ideeën.” In deze kennismaking zet Luyt zijn driesporenbeleid uiteen. Zelf noemt hij het een krukje met 3 poten: “die kunnen niet zonder elkaar.”

1 Herstel van brede inzetbaarheid

De belangrijkste ‘poot’ is een duidelijke. “Herstel van onze brede inzetbaarheid is zonder meer mijn prioriteit. We moeten in de toekomst – weer – meer kunnen dan alleen de expeditionaire missies van de afgelopen 15 jaar, met kleinere aantallen toestellen. Het laatste voorbeeld van grootschalige inzet is Allied Force in 1999. De NAVO vroeg de laatste jaren die kleinschaliger inzet van ons, maar het bondgenootschap is in deze tijd niet voor niets ook bezig zichzelf opnieuw uit te vinden. Nederland vormt een belangrijk onderdeel van de NAVO, nu en in de toekomst, dus ook wij moeten kritisch naar onze inbreng kijken. Dat geldt voor F-16’s en niet alleen in de transporttaak van helikopters, maar juist ook in de luchtmobiele en maritieme rol. De NH90 bijvoorbeeld, begint nu te groeien in zijn gevechtstaak. Dat groeien, geldt ook voor de C-130’s die we steeds meer tactisch kunnen inzetten in een hoger geweldsspectrum.”

2 Transitie naar 5e generatie luchtmacht

Inmiddels weten we dat de transitie naar de F-35 echt voor de deur staat. “Dat maakte de komst van de 2 toestellen naar Nederland goed duidelijk. De vraag van het personeel daarover is ook helder merk ik, namelijk ‘wat houdt dat voor mij in?’ Dat willen we nu snel duidelijk maken. Dat is een rollend plan, dat mettertijd wordt aangepast. Noem het een foto van de toekomstige luchtmacht die we nog aan het ontwikkelen zijn. We weten nog niet hoe alles eruit komt te zien, maar al best veel wel. Er is nog een hoop werk te doen en daarop hebben we in de Lumara scherp de focus.

Dat gaat overigens niet alleen om de F-35, maar ook om het ontsluiten van de grote hoeveelheid informatie uit nieuwe platformen. Informatie wordt niet alleen belangrijk voor de luchtmacht, maar ook voor alle domeinen. Overal is Intelligenge Surveillance and Reconnaissance-capaciteit voor nodig, zoals de MALE UAV. Maar let wel; zo lang er financiële schaarste bestaat en er dus tekorten zijn, geldt eerst het herstel van onze capaciteit. Pas daarna verwerven een nieuwe capaciteit: bijvoorbeeld op afstand bestuurbare vliegtuigen die in ‘high demand’ binnen de NAVO zijn. Dat is ook de redenatie van de Commandant der Strijdkrachten.”

3 Focus in innovatie

“Zoals ik in het begin al aangaf, bewaren we al het goede van CLSK 3.0. We móeten vooruit blijven kijken, verder dan de dag van morgen. We willen de pioniersgeest zoals bij ‘Jong Techniek’ en diverse andere projecten écht vasthouden. Maar we gaan ook wat meer focus aanbrengen. Luitenant-generaal Sander Schnitger heeft de pioniersgeest binnen de luchtmacht flink aangewakkerd, bedoeld om het personeel en hun gedachten los te krijgen. Dat is gelukt. De eerste paar jaar ontstond daardoor een keur aan innovatie-initiatieven. Nu gaan we meer kanaliseren, vooruitdenken daar waar dat het meest nodig is. Daarbij moeten we ook de 2 hiervoor genoemde pijlers bedienen, dus onze schaarse capaciteit verdelen. Want een kruk op 1 of 2 poten valt om. Pas met 3 geven ze steun aan elkaar. Maar we gaan zeker verder met dit gedachtegoed, want CLSK 3.0 heeft ons tot dusverre veel goeds gebracht.”

Personeel boeien en binden

“Naast bovenstaande is de vraag, welke rol krijgt de KLu in de krijgsmacht van de toekomst en hoe richten we ons bedrijf in. We hebben de plicht om met de ons gegeven mensen en middelen er zoveel mogelijk rendement uit te halen. Kritisch kijken dus naar onze werkwijze; we moeten meer omdenken. Maar ook, hoe boeien en binden we ons personeel? In ieder geval door ze relevant werk te laten doen, met uitvoerbare opdrachten. Dat is voor het huidige personeel een tastbare maatregel. We lopen namelijk simpelweg tegen grenzen aan. Dat is een gegeven waarmee we moeten handballen.

Daarom moeten we zelf ook grenzen stellen en die beargumenteren. Ik maak het vervolgens aan de CDS duidelijk en dat is een gezonde discussie. Ik merk dat hij daarvoor open staat. Dat is een belangrijk middel om ons personeel duidelijk te maken welke keuzes we maken. Van een krijgsmacht die kleiner en kleiner is geworden, wordt steeds meer gevraagd. In een wereld met veel internationale spanningen is dat ook niet vreemd; we moeten onze verantwoordelijkheid nemen. Per wapensysteem werken we nu aan een plan hoe we de inzetbaarheid gaan verbeteren. Werken aan de operatielijnen, dat doen we met elkaar; de Luchtmachtraad en álle luchtmachters.”

Tekst: Arno Marchand

Foto’s: Evert-Jan Daniels