‘Opnieuw overweldigend’

 Luchtmachters in actie bij 2^e Invictus Games

Ze raakten gewond in Bosnië, Irak of Afghanistan. In Orlando slaan velen de zwarte bladzijde om. Van slachtoffer naar sporter. Voor de 485 deelnemers zijn de Invictus Games meer dan een strijd om medailles. De sportieve strijd in Florida vormt een podium voor erkenning en waardering. Twee luchtmachters spreken over hun Invictus-gevoel.

Korporaal 1 b.d. Edwin Vermetten

Edwin behaalde bij de eerste Invictus Games in Londen 2 bronzen medailles: op het indoorroeien en bij het zitvolleybal. Sport zit in zijn DNA verankerd. Als (indoor)roeier pakte hij eremetaal op internationale toernooien. Ook zit hij in het nationaal zitvolleybalteam. Bij zijn tweede Invictus Games keert hij terug bij een oude liefde: het rolstoeltennis.

“Na Londen verwachtte ik dat het nu wat meer gewoon zou zijn. Maar integendeel, het was opnieuw overweldigend. Tijdens de openingsceremonie rolden wel een paar waterlanders over mijn wangen. De speeches en de verhalen maakten echt indruk.”

Een rugblessure maakt Edwins deelname aan het indoorroeien onzeker. In Orlando besluit hij het er toch op te wagen. Knallen op de ergometer, 4 minuten lang. “Mijn tempo was goed, de slagen waren raak. Ik lag eerste, tweede. Tot het op klokslag 2 minuten in mijn rug schoot. Einde race. Ik liet de roeihendel los, boog voorover om me los te maken. Toen schoot mijn rug weer los. Dus ik pak die hendel en zet alles op alles, 1 minuut 40 lang. Vierde… Wat was ik daar kapot van. Tot onze fysio me kwam halen: ze zochten me voor de prijsuitreiking. Een fout in het computersysteem: voor nummer 1 was een verkeerde afstand genoteerd. Dus toch brons.”

Bij het rolstoeltennis vormt Edwin een duo met oud-marinier Rodney de Vries. In de halve finale gaan ze onderuit, maar in de troostfinale hervinden ze de flow. “Ik geef mezelf de volle 100 procent, elke keer weer. En Rodney is net zo.” Die vechtlust resulteerde in een bronzen plak. “Bijzonder, omdat je er samen voor knokt”, vindt Edwin. “Die van het roeien was verrassend vanwege mijn trainingsachterstand. Zo blijkt opnieuw dat je meer kunt dan je zelf denkt. Tegelijkertijd is er meer dan winnen. Ik zag ook een Jordaanse atlete die in haar rolstoel heel moeizaam vooruitkwam. Ondanks dat bleef ze gaan. Ook dat is Invictus. Daar heb ik diep respect voor.”

Eerste luitenant Kees van Pelt

Van huis uit is Kees techneut. Al sleutelt hij nu niet meer aan F-16’s, maar aan de techniek van atleten. In Orlando begeleidde hij behalve de atletiekploeg ook de powerlifters, rolstoeltennissers en de indoorroeiers.

“De Invictus Games waren een aparte ervaring”, blikt hij terug. “Het is niet alleen sport, het is ook emotie. De deelnemers sluiten een lang traject van tegenslagen af. Vaak in het bijzijn van familie en vrienden.”

Als het gaat om grote internationale atletiekwedstrijden kent Kees het klappen van de zweep. Hij stond meerdere keren in sprintfinales bij de Militaire Wereldkampioenschappen en werd wereldkampioen sprint bij de masters. Die ervaring benut hij in de aanloop naar én tijdens het megasportevenement in Florida.

“Medailles halen is hartstikke leuk. Maar het is vooral een mooie bijvangst. Je moet niet in medailles denken. Het gaat er vooral om dat mensen stappen maken. Een van onze atletes was door haar PTSS zo zenuwachtig dat ze niet wilde starten. Uiteindelijk loopt ze het toch. Voor haar is dát een overwinning.”

Zelf kwam Kees ook nog in actie. Als gids van de blinde oud-luchtmobieler Daniël Knegt op de 200 meter sprint. “Ik had mijn spikes meegenomen om misschien zelf nog wat te kunnen trainen. Maar toen Daniël overstapte van de 1500 meter naar de 200 was dat te snel voor zijn vaste gids. Dus spraken we af dat ik met hem zou lopen. Heel gaaf, vooral omdat we elkaar niet zo lang kennen. Vertrouwen in elkaar hebben is cruciaal wanneer je gidst. Dus ik vond het heel knap dat Daniël in de bocht vol bleef sprinten. En dat met al dat publiek.”

Luchtmachtkapitein Thijs van Dongen kwam uit op het wielrennen en rolstoelbasketbal.

Tekst: Ingmar Kooman
Foto’s: sergeant-majoor Maartje Roos