Tekst KAP Djenna Perreijn
Foto NIMH, KPL-1 Gregory Freni, SM Sjoerd Hilckmann
AOO Rob Huurman I Operatie Desert Storm, Turkije 1991
Medailles zijn onlosmakelijk verbonden met de militair. Een officiële blijk van waardering. Ze vertegenwoordigen trots en zijn een erkenning van de onvoorwaardelijke inzet van de militair, soms met gevaar voor eigen leven. Elke onderscheiding heeft een verhaal. In deze rubriek vertelt een collega over diens meest waardevolle medaille. Deze keer: adjudant Rob Huurman, onderofficier training en evaluatie lancering bij het Defensie Grondgebonden Luchtverdedigingscommando (DGLC).
‘Ik viel voor de omgeving’
Als de dienstplichtige Rob Huurman op zijn 18e wordt ingedeeld bij 3 Groep Geleide Wapens (GGW), komt er geen jongensdroom uit. “Ik dacht mijn trucje te doen en weer verder te gaan.” Maar het liep anders. “Ik viel voor de omgeving: het heuvelachtig landschap van Blomberg (Duitsland, red.) was prachtig. De samenwerking met collega’s verliep perfect. Ik groeide in mijn vak en tekende dus als Kort Verband Vrijwilliger zes jaar bij.”
Huurman werkt zich op tot korporaal-lanceerder op het toenmalige Hawk-raketsysteem. Na de val van de Muur verschuift de focus van de eenheid van het Oostblok naar multi-inzetbaarheid. De wapensystemen verlaten Duitsland en worden gehuisvest in Vredepeel; 36 jaar en tien medailles later nog steeds de werkplek van de luchtverdediger.
‘We hadden nul uitzendervaring’
Compleet nieuw
De mooiste van al die onderscheidingen? Dat is de allereerste, uit 1991. “Irak viel buurland Koeweit binnen, wij steunden de Amerikanen bij operatie Desert Storm. Zo’n soort missie was voor iedereen compleet nieuw. We hadden nul uitzendervaring. Voorheen was het trainen, trainen en nog meer trainen. Nu haalden we vaccinaties, scheerden baarden af om het CBRN-masker goed te kunnen dragen en vroegen ons vooral af wat ons te wachten stond. Saddam Hoessein had naar verluidt veel te verschieten; als zo’n tactische raket maar niet op jouw dakje terechtkomt.”
Bij het afscheid van geliefden worden tranen gelaten. “Ook door mijn ouders en toenmalige vriendin, inmiddels mijn echtgenote. Ook zij wisten niet wat ons te wachten stond, we hadden niet eens een terugkeerdatum. Er was toen nog weinig aandacht voor het thuisfront.”
Andere standaarden
Op de Turkse vliegbasis Diyarbakir wordt de eenheid gelegerd in een hotel. “Ik zou het min drie sterren geven”, lacht Huurman, als hij terugblikt. “In de hoeken lagen stapels afval. Onze behoeften moesten we in de douche doen. Daar zou een HPG’er tegenwoordig niet mee akkoord gaan, maar er golden andere standaarden. Het was nog koud in februari, dus werd flink gestookt met bruin- en steenkool. In de lucht hing een zwarte roetlucht die ik ’s avonds ook van mijn kussen en slaapzak klopte.”
Wakker schudden
Ondanks de ongemakken was de sfeer goed. “We werkten twaalf uur op, twaalf uur af. Na de dienst namen we de dag door en kaartten we veel. Met de satelliettelefoon konden we een paar minuten per week naar huis bellen: ‘Alles goed, geen bijzonderheden?’; het waren geen uitgebreide gesprekken. Onze brieven en kaarten kwamen een paar weken na verzending aan. Geen luxe, maar dat kwam de onderlinge sfeer met collega’s juist ten goede.”
Een geluid dat in Huurmans geheugen gegrift staat, is dat van de eenmalige ‘toeter’. “Die diende als alarm voor het geval er vanuit de lucht iets op ons af zou komen. Ik heb militairen nog nooit zo snel hun CBRN-uitrusting aan zien trekken. Turkse collega’s zagen onze paniek en keken vanaf hun wachttorens naar de lucht, in afwachting van… ja, van wat!? We keken elkaar aan en de seconden tikten langzamer dan ooit door.”
Na een paar minuten krijgen Huurman en zijn collega’s uitleg: “De adjudant die op de toeter blies, vond dat onze aandacht iets was verslapt. Hij wilde ons scherp houden. Wakker geschud waren we in ieder geval. Ik begrijp zijn bedoeling, maar denk dat het terecht was dat hij waanzinnig op z’n flikker kreeg voor deze actie. We waren daar immers voor het ‘echie’.”
‘De aandacht mocht even verslappen’
Saamhorigheid
De aandacht mág iets verslappen, als na twee maanden uitzending het einde van de Golfoorlog in zicht komt. “Als bedankje werd een feestavond georganiseerd waar Lee Towers optrad. We mochten een biertje drinken en leidden de beroemde zanger rond op de wapensystemen. Dat is toch iets dat je maar één keer meemaakt; ik vond het prachtig.”
Naast andere uitzendingen naar verschillende landen, keert Huurman nog tweemaal terug in Turkije. Tijdens de Golfoorlog van 2003 en tijdens Operation Active Fence in 2013. “Ook toen heb ik een goede tijd gehad: de saamhorigheid was geweldig, collega’s liepen een stapje harder en bovendien leidde ik mensen op tot het mooiste vak ter wereld. Ik loop nu tegen mijn FLO aan, maar zou het zo opnieuw doen.”
‘Het zijn evengoed de verdiensten van mijn familie’
Gouden eremetaal
Of zijn vrouw en kinderen daar net zo makkelijk over denken? Waarschijnlijk niet. “Van de 36 jaar bij Defensie ben ik tien jaar van huis geweest. Ik zie het als een keuze waarin met name mijn echtgenote me steeds heeft gesteund, maar binnenkort worden we opa en oma en is het misschien genoeg geweest. Zonder haar steun had ik mijn werk nooit zo goed kunnen doen.”
Binnenkort ontvangt Huurman zijn gouden medaille voor 36 jaar trouwe dienst. “Die had ik dit voorjaar al uitgereikt kunnen krijgen tijdens mijn uitzending voor de Multinational Air Missile Defence Task Force in Slowakije. Daar heb ik niet voor gekozen, omdat ik het belangrijk vind dat mijn familie erbij is. Al die dienstjaren en uitzendingen zijn namelijk niet alleen mijn verdiensten, maar evengoed die van hen.”
