Dit artikel hoort bij: Landmacht 01
Tekst Saminna van den Bulk
Foto René Verleg
Het wapensysteem van Israëlische makelij weegt 26,3 kilo en heeft het formaat van een kleine magnetron. De Spike heeft 2 camera’s: een dagkijker en een warmtecamera. Die laatste is bedoeld voor de nacht en is van de 3e generatie. Voor het warmtebeeld heb je wel een externe batterij nodig: deze kan tot 3 uur ‘actief waarnemen’. De Spike rust, samen met een lanceerkoker en de raket, op een driepoot. Doelwit voor ogen? Voorbereiden op een schot duurt maximaal 1 minuut. Staan alle instellingen meteen goed, dan heb je als getrainde schutter zo’n 20 seconden nodig.
De warmtebeeldcamera ziet er uit als een gele bol, die het daglicht reflecteert. De camera trekt daardoor alle aandacht. Niet handig als je zo onzichtbaar mogelijk probeert te blijven. Door een panty over de kap van de camera te spannen wordt de weerkaatsing gedimd. De panty mag overigens niet te dik zijn, want dan ziet de schutter niets meer door de warmtekijker.
De raket van de Spike zit in een lanceerkoker van 1 meter 10. In de kop van de raket zit een 2e generatie camera. Als de schutter het doelwit in het vizier heeft, kijkt hij eerst door de kijker van de Spike. Daarna schakelt hij over naar de camera in de raketkop. Zodra de raket wordt afgevuurd, klappen de stabilisatie- en de stuurvinnen uit. Die zorgen ervoor dat de raket stabiel door de lucht vliegt en recht op zijn doelwit afgaat. De schutter kan de raket zowel aan de bovenkant (high trajectory) of de zijkant (low trajectory) van het pantservoertuig in laten slaan.
De Spike-schutter mag niet gezien worden, daarom opereert hij van onder een camouflagenet. Bijkomend voordeel: het net houdt ook warmte tegen. De vijand die met een warmtekijker de omgeving af speurt, ziet de schutter niet zitten.
Plannen is goed, voorbereid zijn op onvoorziene omstandigheden is beter. Daarom is elke Spike-schutter uitgerust met een Personal Radio Receiver, voor onderlinge communicatie op korte afstand. Daarbij draagt de schutter een radio: de RT9100. Voor boodschappen en last minute wijzigingen die een grotere afstand moeten overbruggen.
Voor doelwitten op grote afstand is er de Spike. Voor kortere afstanden is er de Panzerfaust, een antitankwapen dat elke infanterist kan afvuren. Het antitankwapen kan bewegende doelen raken op een afstand van maximaal 300 meter. Voor statische doelen kan die afstand maximaal 400 meter zijn.
De Spike-schutter is altijd uitgerust met een Colt. Zo kan de schutter zich ook verdedigen als de vijand direct voor hem staat.
In zijn ops vest draagt de Spike-schutter ‘standaardgereedschap’. Denk aan handschoenen, munitiemagazijnen voor de Colt, water en een tourniquet. Ook de radio zit aan het vest. Daarbij draagt de schutter zowel in zijn jas, als in zijn vest, reservebatterijen voor de Spike. Die wegen 1 kilo per stuk.
Korporaal Joey
Spike-schutter
13 Lichte Brigade, 42 Pantserinfanteriebataljon Limburgse Jagers, D-‘Zwarte Panter’-cie
'Het is een onmisbaar wapen'
“Ik begon als chauffeur, maar toen ik de kans kreeg om Spike-schutter te worden hoefde ik niet lang na te denken. Als schutter zit je meestal aan de rand van het bos. Verborgen, om langsrijdende tanks uit te schakelen. Een taak die ik vooral leuk vind omdat er veel van je wordt verwacht. Je zit alleen achter het systeem. De commandant zit vaak pas 100 meter verderop.
Je bent continu bezig met: is dit een goede opstelling? Kan ik vanaf hier een goed schot uitvoeren? En: ben ik goed gecamoufleerd? Die zelfstandigheid, die verantwoordelijkheid: het daagt me uit en spreekt me aan. En het is een onmisbaar wapen. Aangezien we geen tanks meer hebben, hebben we weinig andere wapens om pantservoertuigen van de vijand uit te schakelen.
Eén keer heb ik mogen vuren. Dat was in 2016, bij een oefening in Duitsland. We werkten toen nog met de voorganger van de Spike: de Gill. Spannend, zeker, maar uiteindelijk heb ik niets van het schot gezien. De Gill werkt met fire and forget. Vuren en wegwezen. Het suizende geluid van de wegschietende raket. Ja, dat klonk mooi. Maar toen ik het resultaat op beeld zag, viel het toch een beetje tegen. Eén harde boem, dat was het. Niet zoals in de film, dat de hele grond opspat.
Nadeel van het wapen: sommige schutters sjouwen al jaren met het wapen (ruim 26 kilo, buiten normale gear), maar schieten doe je er bijna nooit mee. De Spike vuur ik wel in een simulatie, indoor. Outdoor oefenen we met de opstelling, de camouflage. Die gezonde mix van out- en indoor trainen moet er zijn, wil je je vaardigheden op peil houden.”
