Tekst KAP Jaap Wolting
Foto Phil Nijhuis
‘Geen standaard naslagwerk voor mensen zoals ik’
CLAS’ sectie Casecoördinatie coördineert bij complexe gevallen waarbij gangbare zorg de cirkel moeilijk rond krijgt. Dat kan gaan om aandacht voor nabestaanden, sociale problemen of ongevallen. Hun slogan: ‘of we vinden een weg, of we maken er één’. Vaak is de zoektocht naar het ontbrekende puzzelstukje tijdrovend. Als alles op zijn plaats valt, is dat een enorme opluchting. In dit eerste artikel van een drieluik, het verhaal van oud-militair Wouter.
‘Eindelijk weer een manier om te ontspannen’
Een keurige heer in sportieve pantalon en dito poloshirt opent de deur van de Gooise Golfclub. Gemillimeterd haar, gecoiffeerde baard, goedlachse blik. Niets verraadt dat Wouter gewond raakte in Afghanistan en daarna jarenlang louter gitzwarte pagina’s omsloeg.
Golf. ‘Sport waarbij je met een stok een balletje in een kuiltje moet slaan’, aldus de Dikke van Dale. Hoe komt een stoere krijger dáár nu bij? “Ik kreeg een kans toen er op een gewondendag bij – toen nog – 13 Gemechaniseerde Brigade een golfclinic was”, steekt Wouter van wal aan een van de tafeltjes in het clubhuis. “Na die kennismaking met de sport sliep ik ’s nachts ineens 5 uur. Toentertijd echt een unicum. Voor het eerst sinds lange tijd had ik een manier gevonden om te ontspannen. En al vond ik nog steeds dat het een kaksport was, ik had weer een lichtpuntje.”
Beschadigd in Uruzgan
Wouter raakt in 2010 gewond in Uruzgan. In de buurt van Deh Rawod is hij bezig met een van z’n favoriete activiteiten: dingen opblazen. Zijn eenheid maakt letterlijk de weg vrij om een nieuwe route te creëren. De pantsergenisten komen, samen met de infanteristen met wie ze de poort zijn uitgegaan, onder vuur te liggen. Tijdens de actie valt Wouter van een heuvel naar beneden, waarbij zijn rechterknie zwaar beschadigd raakt. Iets waar medici overigens pas veel later achter komen: de korporaal-1 maakt de uitzending af en vervult zelfs de rol van groepscommandant.
Terug naar 2018. Hoe gaat het nu met hem? “Toen ze na die golfclinic vroegen wie dit vaker wilde doen, reageerde ik positief. Sport ontspant, dit kon ik tenminste nog en hiermee kon ik mezelf in balans krijgen. Achteraf kreeg ik op die dag een reddingsboei toegeworpen waar ik op volle kracht naartoe ben gezwommen.” Er valt een lange stilte. Nog een bakkie doen? “Nee kom, laten we eerst die foto’s maken.”
Eeuwige trouw voor thuisfront
“M’n meissie heeft me op mijn dieptepunt meegemaakt, maar me altijd gesteund. Ik zat eens trillend in de woonkamer met bloed aan mijn vuisten – ik had me afgereageerd op een kast. Voor de zoveelste keer zorgde Raïssa die nacht voor een stukje positiviteit; precies wat ik nodig had om weer enigszins tot rust te komen. Het is onvoorstelbaar dat ze het al die tijd met me heeft uitgehouden. Er kwam een moment waarop ik me realiseerde dat ik Raïssa nooit meer kwijt wilde. Nu zijn we getrouwd en word ik elke dag naast haar wakker. Huisje, boompje, beestje. We zitten eindelijk in een goede fase en kijken samen weer positief naar de toekomst.”
‘Hij trapte deuren open die dicht zaten’
Casecoördinatie opent deuren
De dauw ligt als een vochtige sluier op de zorgvuldig gemaaide banen. Er is geen mens te bekennen. “Niets mooier dan een balletje dat over de baan rolt en een spoor van druppels opwerpt”, vertelt Wouter met een grijns terwijl de fotograaf zijn flitsers opstelt. Dan switcht hij plotseling naar een serieus onderwerp: “Casecoördinatie heeft een ontzettend belangrijke rol voor me gespeeld. Die mensen hebben me ‘opgepakt’ in een periode waarin alle hoop vervlogen leek. Zelfs mijn ouders – die er altijd voor me waren en nog steeds zijn – waren soms bang dat ik er helemaal klaar mee was... Dat ik Frank (een van de casecoördinatoren, red.) zelfs uitnodigde op onze bruiloft, zegt vast genoeg. Hij trapte deuren open die dicht zaten en heeft me mijn leven teruggegeven. Als ik er doorheen zat, kwam hij weer op het net.” Frank ging van functie. Overigens niet voordat hij Wouter eerst zijn privénummer gaf: ‘Bel me als het nodig is!’
Esther nam het over. Wouter had inmiddels zijn studie tot automonteur afgerond en zocht werk. Als monteur carrière maken bleek niet de beste keuze, omdat het fysiek te zwaar was. Esther triggerde hem werk te zoeken dat binnen zijn mogelijkheden paste. “Zelf zie je dat soms niet”, verklaart de oud-pantsergenist. “Zeker niet als je dat vlekkenpak zo graag draagt. Eerlijk? Als ze me nu vragen op uitzending te gaan naar Mali, ga ik. Mijn uitzending was de mooiste periode uit mijn leven.”
‘Golf heeft mij geholpen met mijn PTSS’
Uitgereikte hand voor anderen
“Ik zal sowieso altijd een groen hart blijven houden. De realiteit is echter dat ik in januari 2018 een burgerfunctie kreeg bij het Materieellogistiek Commando en volgend jaar een nieuwe uitdaging aanga bij het Defensie Ondersteuningscommando. Al heb ik er nooit van gedroomd in een overhemdje op kantoor te zitten, het is er toch van gekomen. Maar het is goed zo. En dan ligt mijn werk ook nog eens op minder dan een kilometer afstand van mijn golfbaan. Beter kan toch niet?”
Golf speelt momenteel een grotere rol in zijn leven dan Wouter ooit had gedacht. Hij wil collega’s dat goede gevoel ook laten ervaren. “De sport heeft mij geholpen met mijn PTSS. Het zou prachtig zijn als ik dat kan doorgeven. Al krijgt maar 1 iemand er een beter leven door, is mijn missie al geslaagd. Het mooiste zou zijn om met een team Nederlandse militairen in het buitenland met lotgenoten te golfen. In Engeland bijvoorbeeld, want ik weet dat ze daar al heel ver zijn op dit gebied. De ambitie is er, al weet ik nog niet hoe ik het ga fiksen. Maar als je een boodschap hebt die gehoord moet worden, moet je er zelf iets aan doen. En waar me dat vroeger niet lukte, krijg ik dat nu wél voor elkaar. 2 jaar geleden, tijdens een veteranentoernooi in Teteringen, heb ik voor het eerst een presentatie gehouden voor 100 oud-militairen. Superheftig. Ik was doodsbang. Tegenwoordig praat ik makkelijker over de lange hobbelweg die ik heb afgelegd, al vind ik het nog steeds fucking spannend. Toch probeer ik me bloot te geven. Misschien kan ik ooit voor iemand anders die uitgereikte hand zijn die mij uit het wak heeft getrokken.”
De fotoshoot zit erop. Tijdens de wandeling naar het clubhuis legt Wouter uit dat hij hoopt dat hij anderen met zijn verhaal kan inspireren: “Als je wilt, kun je bij Defensie blijven. Al vind ik wel dat de krijgsmacht meer steun moet leveren. Jongens die gewond zijn geraakt, dien je te helpen. Ze hebben hun leven niet laten verwoesten om vervolgens ook nog eens uitgekotst te worden. Ik geef toe, er is geen standaard naslagwerk voor mensen zoals ik. Maar uiteindelijk ben ik nog steeds Wouter. Niets meer, niets minder. Zo heel erg ingewikkeld is mijn handleiding niet.”
Interesse in het golfteam van Wouter? Stuur een mailtje naar: woutergolft@gmail.com
Voor meer informatie over CLAS’ sectie Casecoördinatie, check deze intranetpagina: http://dwrd.mindef.nl/sites/SWR002966/SitePages/Startpagina.aspx
