Op weg naar betere tijden

Gert dankt Invictus Games

“Val gemaakt tijdens een oefening met scherpe munitie, intuïtief Colt beschermd. Rechterelleboog kapot, maar de artsen zeggen dat het met een half jaartje wel weer goed komt.”

Dat hoort Corry van ’t Oever in staccato op de vroege ochtend van 22 december 2011. Als de telefoon gaat, weet ze intuïtief: er is iets met haar zoon Gert in Afghanistan. Een geruststelling is dat de soldaat van 44 Pantserinfanteriebataljon JWF het verhaal zelf kan vertellen. “We wisten wel dat hij anders zou terugkomen van die uitzending, maar natuurlijk niet zo.”

6 jaar later zitten ze samen in de woonkamer in Raalte. Die ellendige elleboog en de inmiddels geconstateerde hersenbeschadiging (“ik moet dus ook nog eens met mijn hoofd ergens tegenaan zijn gekomen”) heeft de familie geruime tijd in de greep gehad. Gert leert zijn verwondingen pas te relativeren voor en tijdens de Invictus Games in Toronto. Hij doet mee als zwemmer en lid van de estafetteploeg atletiek. “Bij de kennismaking hoorde ik de verhalen van de teamgenoten. Neem Marc van de Kuilen (beide benen geamputeerd) en Sebastiaan van Nieuwenhuizen (door elektrocutie diverse kwetsuren): zoals die jongens met hun verwondingen omgaan, dat is ongelooflijk. Ik heb een dingetje met mijn arm en ik vergeet wel eens wat. Nou en?”

Grenzen

Er is, zo constateert ook moeder Corry, wéér een nieuwe Gert. Eentje van na de Invictus Games. Net zoals er een Gert is van voor Afghanistan en een van na de uitzending. “Gert is sinds hij bij de selectie kwam, en zeker na de Games, opener geworden. Hij kan beter zijn grenzen aangeven, waardoor er minder conflicten ontstaan. We kunnen als familie niet alles afsluiten, maar we kunnen er wel mee verder gaan.”

Geen spijt

Terug naar december 2011. Eigenlijk had soldaat-1 Van ’t Oever helemaal niet naar Afghanistan hoeven gaan. Hij kreeg een voorstel van zijn superieuren om als topsporter voor Defensie in Nederland te blijven. Zwemmer Gert van ’t Oever stond immers op het punt om nationaal door te breken. “Dat aanbod heb ik meteen afgeslagen. Ik ben niet voor niets bij de landmacht gegaan. Je laat je maten ook niet in de steek.”

Achteraf spijt? Nee, dat heeft hij niet. Maar de lijdensweg hadden Gert en zijn familie wel willen overslaan. Het aanvankelijke optimisme dat het wel goed zou komen met de elleboog, verdween al snel. Na een eerste operatie volgt een revalidatietraject van 16 weken. Gert maakt vorderingen, maar het bot blijkt niet goed gezet. “De pijn had een indicatie moeten zijn, maar ik zeur niet zo snel.”

Onmogelijk

De specialisten die er later aan te pas komen, brengen hem het slechte nieuws: Gert zal nooit meer (wedstrijd)zwemmen. “Nog steeds zeggen de artsen dat het onmogelijk is wat ik presteer. Dat heeft wel heel veel doorzettingsvermogen gevraagd. Eerst zwom ik met mijn arm op een plankje. Toen dat eenmaal ging, dobberde de rechterarm achter me aan, zonder kracht te kunnen zetten. De therapeuten hebben me herhaaldelijk moeten afremmen, omdat ik met alles te snel wilde gaan. Maar ik moest en zou zwemmen.”

Beloning

De selectie voor de Invictus Games in Toronto ziet hij als de beloning voor zijn inzet. “Daarvoor ben ik Defensie heel dankbaar. Het mooiste moment voor mij was de gouden medaille die ik kreeg omgehangen door generaal Matthijssen. Dat was voor mij de waardering die ik nodig had van de landmacht.”

“Het is tijd dat hij een keer aan zichzelf gaat denken”, vindt Corry. Of dat lukt is maar de vraag, want Gert heeft zich inmiddels opgeworpen als technisch zwemcoach bij de (open) trainingen in het Militair Revalidatie Centrum. Daar kan hij niet alleen zijn ervaring als zwemmer delen. “Het kwartje is tijdens de Invictus Games gevallen: ik zit in het hokje van beperkten. Dat heb ik nu geaccepteerd. Ik heb daar ook geleerd om onbelangrijke zaken niet groter te maken dan ze zijn.”

Winnen

Zijn droom, de militaire loopbaan, mag dan in de knop zijn geknakt, Gerts leven staat weer op de rit. “Niet de Invictus Games zelf, of de 5 medailles die ik won, maar de weg er naartoe hebben mij en mijn familie zoveel gebracht. Ik zwem nog steeds – tot verbazing van de artsen – wedstrijden. Maar ik let niet meer op de klok: ik zwem, omdat ik wíl zwemmen. Dus niet om te presteren, maar omdat ik het leuk vind. In mijn hoofd en in mijn lijf. Ik kan na de Invictus Games in Toronto als atleet en als persoon niets méér winnen. Daarom heb ik aangegeven dat ik er geen moeite mee heb als ik niet word geselecteerd voor Sydney. Er zijn waarschijnlijk anderen die een traject als de Invictus Games veel harder nodig hebben dan ik.”