Luchtmobiel oefent in België
500 luchtmobiele infanteristen, Chinooks, Apaches, een keur aan buitenlandse eenheden en een lekker ‘staal op staal’ scenario. Oefening Falcon Frostfire in België belooft een waar spektakelstuk te worden. Wij rijden mee op de ‘bak’ van Marnix, OPC van het tweede patrouillepeloton. Een dag oorlog voeren met de D-compagnie, 12 Infanteriebataljon.
“Jihaa!!!” Boordschutter Mathijs kan een vreugdekreet niet bedwingen als oefening Falcon Frostfire eindelijk van start gaat op Vliegbasis Gilze-Rijen.
In 4 afzonderlijke pakketten rijden de 50 voertuigen van de D-compagnie de poort uit om zich gelijk vast te rijden in de ochtendspits. Doel: vliegveld Zutendaal in Belgisch Limburg dat door de Alpha- en Bravo-compagnie met een air assault zal worden heroverd op de vijand. Cruciaal is dat Delta ter plaatse is om met hun zware wapens de aanval te ondersteunen.
Overleven
Op de binnenwegen van België is het rustiger. Het is gestopt met regenen maar het blijft gemeen koud op de bak; een open MB met een achterop een MAG. De wagen ligt volgepakt met rugzakken, slaapzakken en een ‘matskist’ met eten. Kortom, alles wat de 3 mannen nodig hebben om te overleven. Want hoewel luchtmobiel opgeleid, is de D-cie een bereden eenheid. De MB is dan ook het platform waarop alles zich afspeelt. Eten, slapen, vechten; alles gebeurt op de bak.
Het lange wachten
Na 4 uur rijden, verzamelt de compagnie zich op een bospad, 6 kilometer van het vliegveld. Het peloton krijgt een locatie op het weggetje toegewezen. De auto’s worden weggezet en het lange wachten begint. De actie op het vliegveld is in volle gang maar op het bospad blijft het stil. 1 keer zien de mannen een Apache overvliegen, maar dat is het enige wat ze van de actie meekrijgen.
Da’s de oorlog hè?
“Gewonden oppikken, krijgsgevangenen ophalen, de genie begeleiden of eenheden ondersteunen met onze zware wapens”, somt Marnix de taken op waarvoor zijn eenheid kan worden opgeroepen. Hij volgt het gevecht voortdurend via de radio maar voorlopig gebeurt er niks. “Er kan uren niks gebeuren en dan moet je ineens in actie komen. Da’s de oorlog hè?”
Mathijs blijft dan ook zitten achter zijn MAG en speurt door zijn vizier de omgeving af. Af en toe neemt chauffeur Roy zijn taak even over terwijl Mathijs de benen strekt. Daarnaast ontpopt Roy zich als de culinaire chef van de bak. Regelmatig trakteert hij de rest op warme knakworstjes of een soepje. Wel altijd in overleg met Marnix. Hebben we tijd? Gaat er iets gebeuren het komende kwartier? De sergeant baseert zich op het radioverkeer en maakt een inschatting of er iets aan zit te komen.
Bospad
Hoewel iedereen is gecamoufleerd en niemand rangonderscheidingstekens draagt, is Marnix duidelijk de baas. De sergeant met 21 jaren dienstjaren heeft een natuurlijke stijl van leidinggeven. Vriendelijke oogopslag, zachte stem. Geen schreeuwer maar overduidelijk in control.
Onderofficieren zijn de ruggengraat van de krijgsmacht en Marnix is daar de belichaming van. Hij houdt iedereen scherp, maakt talloze rondjes langs de voertuigen en zorgt ervoor dat het hele peloton klaar voor actie is. De uren verstrijken en de enige taak die het peloton krijgt, is het begeleiden van genisten van en naar het vliegveld. Een groepsklusje. De rest van het peloton blijft op het bospad.
Noodlesoep
“Tsja, het is een niveau-5 oefening hè”, zegt de AMV-er die even zijn warme voertuig heeft verlaten heeft om noodlesoep te bereiden. Hij maakt er een waar feestje van, compleet met gebakken uitjes en sambal. “Het gaat erom dat de staf getraind wordt. Oefeningen op een lager niveau zijn voor ons leuker.”
Langzaam wordt het donker. Kletsen, roken en de radio uitluisteren; meer is er niet te doen. Maar dan is het plotseling tijd voor actie. Er zijn vijandelijke para’s gesignaleerd in de omgeving. Iedereen springt in de actiemodus. Het peloton verplaatst een stukje. Inmiddels is het aardedonker en zonder licht manoeuvreren de chauffeurs hun voertuigen over het bospad. Langzaam en stil gaat het naar de aangewezen plek. Het blijkt loos alarm.
Regen
De air assault van de andere compagnieën is geslaagd. Het is een uur of tien als D-cie de locatie kan verlaten. Op het vliegveld is het enorm druk. Nu Zutendaal stevig in handen is, trekt de rest van de troepen snel bij. Viertonners, Scania’s, genievoertuigen, alles staat te wachten op nadere instructies. De voertuigen van Delta staan netjes opgesteld. En nu? “We gaan zo verplaatsen om de buitenring te beveiligen,” legt Marnix uit. Van slapen zal niet veel komen. “Om beurten een half uurtje, veel meer zal het niet worden”, grijnst de sergeant voordat de colonne zich in beweging zet. De regen valt inmiddels weer met bakken uit de hemel.
Nog 3 dagen zal de bak hun thuis zijn. Dan zit Frostfire erop.
