Tekst Evert Brouwer
Foto Jeroen Liebers
Dutch Coy IV ontvangt medaille, precies 30 jaar na terugkeer
De rillingen liepen die zaterdagmiddag iedereen over de rug in het Inloopcentrum voor Veteranen in Arnhem. In de volgepakte voormalige kerk echoden begroetingen als “Hey ouwe” en “je bent er ook niet knapper op geworden” nog na, toen oud-commandant Ger Pastoor zichtbaar ontroerd het woord nam. Hij richtte het woord tot de nabestaanden van inmiddels overleden oud-Libanongangers Dutch Coy IV. “Gisteren is daar nog iemand bij gekomen.”
Het maakte diepe indruk bij de plechtigheid. Het ging in Arnhem echter niet alleen om de reünie. Commandant Landstrijdkrachten luitenant-generaal Mart de Kruif was speciaal uitgenodigd om het draaginsigne Nobelprijs VN-militairen aan de circa 70 aanwezigen uit te reiken. Dat deed hij, samen met kolonel b.d. Pastoor, ook aan nabestaanden van inmiddels 7 overleden (oud-)militairen. Onder hen de familie van 2 vrienden die na hun uitzending jaarlijks bijeen kwamen voor een avontuurlijke reis. De laatste eindigde in 2000 in Mali, waar een overval hen noodlottig werd. Ze kwamen met nog een vriend om onderweg naar Timboektoe, onder nog altijd niet geheel opgehelderde omstandigheden.
Vat
De compagnie is een vat vol verhalen, sommige gebeurtenissen hebben diepe sporen achter gelaten die na 30 jaar nog zichtbaar zijn. De toespraken van kolonel buiten dienst Pastoor en Commandant Landstrijdkrachten luitenant-generaal Mart de Kruif onderstreepten dat. “Als je in de problemen komt, neem contact op met een van ons. Wij hebben het allemaal samen meegemaakt”, benadrukte Pastoor. “U”, vulde generaal De Kruif aan, “heeft iets bijzonders dat niet iedereen kent: kameraadschap.”
2 van die oude kameraden aan het woord:
Naam: Roel Wicherson
Rang: korporaal 1
Functie: chauffeur
Leeftijd: 50 jaar
Beroep: beroepschauffeur bij Samskip Van Dieren in Genemuiden
“Eigenlijk was het helemaal niet de bedoeling dat ik zou gaan. In 1981 had ik me vrijwillig voor Libanon opgegeven. Ik was dienstplichtig bij 43 Herstelcompagnie in Havelte. Mijn ouders, zo ging dat toen nog, gaven me echter geen toestemming. Ik ben er even tussenuit geweest om als Kort Verband Vrijwilliger (KVV'er) terug te keren bij 840 Zwaar Transportcompagnie in Soesterberg. Ik had er helemaal niet meer aan gedacht totdat ik hoorde dat een achterneef van me zou gaan. Hij kreeg net als ik geen akkoord van zijn ouders. Ik mocht voor hem invallen en reed met de post en de verlofbus tussen Tel Aviv en Libanon.”
“We hebben enorme mazzel hebben gehad met onze commandant Ger Pastoor. Die had al bij de commando’s gediend en ik denk dat zijn rustige optreden veel problemen heeft voorkomen. Geluk heb ik ook gehad. Zelf was ik vlakbij 2 aanslagen. De eerste was op mijn verjaardag, zoiets vergeet je niet. We hadden kans gezien tijdens de dagelijkse route gebak te halen. Iemand blies zichzelf op bij oud 7-1A, 15 meter van ons vandaan. We zijn letterlijk van de straat geblazen, wonderwel ongedeerd. De tweede keer was bij een roadblock. Die bom ging te vroeg af. Ik werd niet geraakt, maar het licht ging wel even uit door de klap. Na terugkeer heb ik er gelukkig veel over kunnen praten met generaal Van den Heuvel voor wie ik reed. Over het algemeen kijk ik terug op een goede tijd. Ik ben zeer beschermd opgevoed en sterker terug gekomen.”
Naam: Mike Schutten
Rang: soldaat
Functie: infanterist
Leeftijd: 50 jaar
Beroep: medewerker bij de politie
“30 jaar geleden vierde ik dus mijn 20ste verjaardag bij terugkeer uit Libanon. Zo lang ze niet voor me gingen zingen, vond ik het best. Ik was als dienstplichtige bij 42 Bataljon Limburgse Jagers voorbestemd om naar Seedorf in Duitsland te gaan. Ik had me bij de keuring voor ongeveer alles opgegeven, dus die van Libanon was ik vergeten. Op een dag kwam een onderofficier bij ons op de kamer om te vragen wie er nog wilde gaan. Het was op dat moment behoorlijk koud buiten en daar had ik een hekel aan. Vandaar dat het Midden-Oosten me wel wat leek, qua temperatuur. Ik kwam bij post 7.17, maar moest tussentijds naar 7.1 Bravo. Ik had mijn kop kaal laten scheren en dat zou wel eens agressie kunnen opwekken. Ik heb heel wat meegemaakt daar en ben ook anders teruggekomen dan ik was. Ruim 2 maanden ben ik volledig 'los' gegaan. Dat kon echt niet meer en gelukkig kon ik een baan krijgen in de beveiliging. Inmiddels werk ik bij de politie. Sinds Libanon word ik minder snel geraakt door de dingen waarmee ik word geconfronteerd. Ik denk niet elke dag, maar wel regelmatig aan die periode. Niet zo zeer aan de grote en kleine incidenten, eerder aan de kameraadschap.”
Nederland en Unifil
Tussen maart 1979 en mei 1985 vertrokken meer dan 9000 meest dienstplichtige militairen naar Libanon. Eerst als Dutchbatt en vanaf 1983 als Dutch Coy. In 1985 besloot de Tweede Kamer de bijdrage aan Unifil te beëindigen. “Wij wisten bij de landmacht al langer dat het uitzenden van grote hoeveelheden dienstplichtigen niet houdbaar was, de politiek deed daar wat langer over”, zegt kolonel b.d. Gert Pastoor.
Dutch Coy IV vormt in meerderheid nog steeds een zeer hechte groep die regelmatig bijeen komt. Grote initiator is Albert van den Eijnde, die ook een speciale Facebook-pagina beheert.
