De mens centraal
De laatste tijd vraagt men mij regelmatig of ik niet blij ben met wat er in de Oekraïne gebeurt, want veel mensen realiseren zich nu pas wat de consequenties zijn van het vele bezuinigen op Defensie. De roep om meer geld voor onze veiligheid wordt steeds luider nu men weer een dreiging aan de rand van Europa ziet. Ik zou daarin mijn gelijk kunnen zien, maar toch ben ik niet blij. Daar zijn 2 redenen voor. Om te beginnen, zien we een conflict waarin internationaal recht wordt geschonden, mensenrechten wankelen en groepen worden bedreigd op grond van afkomst en/of overtuiging. Met de beste wil van de wereld kan ik daar niets moois in zien. Daarnaast mogen onze inspanningen voor Defensie nooit gebaseerd zijn op incidenten. Veiligheid is immers geen dagkoers. Als het gaat om onze vrede en veiligheid zou het niet de vraag moeten zijn wat we ervoor over hebben, maar wat er nodig is, nu en in de toekomst! Het antwoord op die vraag zou daarom eigenlijk een constante moeten zijn, of in ieder geval stabieler dan de dagkoersen van de publieke opinie vandaag de dag.
Er zijn meer lessen die de gebeurtenissen in de Oekraïne ons leren. We zien weer eens het effect dat enkele mensen met maskers en wapens kunnen hebben als ze gericht in de media worden gebracht. We zien ook de enorme impact van hun gewelddadigheden op hele bevolkingsgroepen. En dat doet ons weer eens beseffen dat in conflicten ‘de mens’ altijd centraal staat. Mensen staan aan de basis van het conflict, ze zijn er de dupe van, maar uiteindelijk zullen het ook mensen zijn die het conflict weer tot een goed einde moeten brengen. Mensen zoals wij. Dat was zo, is zo en zal altijd zo blijven. En dat is exact de reden waarom bij de landmacht de mens centraal staat.
Maar ondanks al onze goede intenties ten aanzien van het personeel gaat het niet altijd goed. Ook op het gebied van personeel kent het CLAS vele uitdagingen, van arbeidsvoorwaarden tot solliciteren. Geen zaken die je zo even oplost. Zo worden momenteel met de overheid diepgaande gesprekken gevoerd over onze arbeidsvoorwaarden. Ik merk dat steeds meer mensen inzien dat op dat vlak actie noodzakelijk is. Het wordt een lang proces, waarbij de veranderingen in de burgermaatschappij (flexibeler werken, minder vaste contracten e.d.) zeker een rol zullen spelen. Ik zet mij in voor uw belangen en zodra er nieuws is, krijgt u dat van mij te horen. Ik wil u echter wel vast waarschuwen: uw geduld zal op de proef worden gesteld.
Ik wil afsluiten met goed nieuws. Zo zijn er opties ontwikkeld voor de omvorming van 13 Mechbrig naar 13 Motbrig. Daar gaan we binnenkort een keuze maken die duidelijkheid zal scheppen. Verder ligt de studie over de haalbaarheid van een Rangerbataljon inmiddels bij de CDS en op 12 juni aanstaande wordt 11 LMB onder ‘Operational Command’ gesteld van de Duitse ‘Division Schnelle Kräfte’. Dat is een historische gebeurtenis die laat zien dat wij keihard werken aan internationale samenwerking, onder het motto ‘to boldly go where no-one has gone before’. En ondertussen hebben we mensen in 17 missies, oefenen we ons een slag in de rondte en helpen we Nederland ook binnen de grenzen veilig te houden. Om met termen van de (15 mei) jarige genie te spreken: er gebeurt nogal wat, sodeju!
