Hoe handel je als marechaussee in het heetst van de strijd? Als er levens op het spel staan of de chaos overheerst. In deze rubriek vertellen collega’s over zo’n moment tijdens de dienst. Een moment waarbij het er echt op aankomt.
Je geniet met je gezin van een mooie dag aan zee als plotseling de schrik je om het hart slaat. Het overkwam een Duitse vrouw op zondagmiddag 7 juni op het strand bij Julianadorp wanneer ze zich realiseert dat ze haar 2 kinderen kwijt is. De hulpdiensten in de regio slaan groot alarm en starten een zoekactie naar de beide jongetjes van 6 en 7. Wachtmeester Wouter gaat met een collega van de brigade Noord-Holland ook op zoek naar de broertjes en zullen die middag een cruciale rol vervullen.
Hoe hoorden jullie over de vermissing van de 2 kinderen?
"Als we tijdens een dienst onderweg zijn met de auto luisteren we altijd mee op het kanaal van het operationeel centrum van de politie in onze regio. Mocht er een prio 1-melding komen en we zijn in de buurt dan kunnen we assistentie verlenen en wellicht het verschil maken. We reden die dag onze patrouille langs militaire objecten in Den Helder en waren net op weg terug naar de brigade. Toen hoorden we de oproep dat alle eenheden in de regio Den Helder naar Julianadorp moesten gaan om deel te nemen aan een zoekactie naar 2 vermiste kinderen. Het duo ontsnapte aan de aandacht van hun moeder bij een strandpaviljoen. Ze werden al een uur vermist."
‘We besloten om niet op het strand te gaan zoeken. We wilden iets anders doen’
Wat hebben jullie vervolgens gedaan?
"We hebben meteen overlegd met het operatiecentrum KMar of we ondersteuning mochten verlenen. Toen we toestemming kregen, zijn we richting het strand gegaan. Onderweg hadden we al besloten om niet op het strand te gaan zoeken. Burgernet, de kustwacht en de reddingsmaatschappij waren ook ingeschakeld en er stond ook al een kustwachtvliegtuig standby. We wilden iets anders doen dan de rest en richtten ons op het duingebied. Met ons voertuig reden we over een fietspad. Na 5 minuten passeerden we een hoge duin en stopten de wagen. We klommen naar boven om een goed overzicht van de omgeving te krijgen. En dat bleek een goede beslissing."
Hoe vonden jullie uiteindelijk de kinderen?
"Eenmaal op die duin zagen we in eerste instantie niets bijzonders. We wilden net weer naar de auto gaan, toen we op 300 meter 2 kinderen dachten te zien. Middenin de duinen, in het gebied dat je niet mag betreden. We liepen er naartoe en ons vermoeden werd bevestigd. We vroegen hoe ze heetten. Toen we zeker wisten dat het de vermiste kinderen waren, hebben we dat meteen gemeld aan de coördinator van de zoekactie. Hij heeft de moeder ingelicht. De kinderen? Die waren zich van geen kwaad bewust, hadden de tijd van hun leven. Achteraf bleek dat ze ongeveer 1,5 kilometer hadden gewandeld tot de plek waar wij ze vonden. Een plek die je vanaf het strand nooit had kunnen zien."
‘Achteraf bleek dat ze ongeveer 1,5 kilometer hadden gewandeld’
Hoe kijken jullie op deze casus terug?
"Deze casus is een mooi voorbeeld van onze goede samenwerking met andere hulpdiensten. Je hebt allebei je eigen taak, maar als het erop aankomt, ondersteun je elkaar waar mogelijk. Je wil dan meteen handelen en proberen het verschil te maken. Mooi als je het verschil dan uiteindelijk ook kunt maken. Bij een vermissing draait alles om tijd. Des te langer het duurt, des te kleiner de kans op succes. We zijn daarom heel blij dat we deze zaak snel hebben kunnen afronden. Zo snel zelfs dat we het eerst bijna niet konden geloven dat de kinderen die we zagen, de vermiste broertjes waren. Binnen een half uur, dat is echt heel rap."
Eind goed, al goed...
"Ja, we hebben de kinderen teruggebracht naar hun moeder en ze een troostbeertje overhandigd. De moeder bedankte ons met tranen in haar ogen. Je kinderen kwijt, op het strand in het buitenland... dan ben je wel in paniek. Maar niet alleen zij was opgelucht. Wij waren ook opgelucht, iedereen was opgelucht dat de kinderen in goede gezondheid waren gevonden. We hebben veel bedankjes ontvangen. Op het moment zelf ben je er niet mee bezig, maar als je achteraf bedenkt wat er allemaal fout had kunnen gaan... Ze hadden de weg zelf echt niet zelf teruggevonden. Een geluk dat wij precies die duin waren opgeklommen. Alsof het zo moest zijn."
