Als het erop aankomt
Hoe handel je als marechaussee in het heetst van de strijd? Als er levens op het spel staan of chaos overheerst. In deze nieuwe rubriek vertellen collega's over zo'n moment tijdens de dienst. Een moment waarbij het er echt op aankomt.
Het is vrijdagochtend; 06:05 uur. De nachtdienst van opperwachtmeester Alex Voogt en wachtmeester-1 Laurens Klijn bij de Politiedienst op Schiphol zit er bijna op. Het is de 4e nacht op rij, waarin niks noemenswaardigs gebeurt. Tot die ene melding binnenkomt op de portofoons van de mannen: 'Vrouw aangereden op spoor 3-4.' Wat de 2 marechaussees dan nog niet weten is dat zij degenen zullen zijn die haar leven redden.
Wat was jullie eerste reactie?
Voogt: We renden naar het perron, maar dachten dat het mee zou vallen. De informatie die wij hadden was dat ze was aangereden, maar ook dat ze in de trein zat. We dachten dat ze misschien tegen de trein was gevallen en in de trein zat bij te komen. Zoiets.
Klijn: Vaak zijn dit soort meldingen een storm in een glas water.
'Alles zat onder het bloed. Als dit een oefening was, had ik gezegd dat het te nep was'
Wat trof je aan?
Voogt: Er stond 1 trein op het perron. Rechts in het treinstel zag ik een conductrice, lijkwit, tegen de wand weggekropen. Ik keek links en zag een mevrouw, zonder kleding, met een enorme armwond. De botten waren doorgesneden, alleen een stuk vel hield haar arm nog bij elkaar.
Klijn: Alles zat onder het bloed. Als dit een oefening was, had ik gezegd dat het te nep was. Het leek gewoon ongeloofwaardig. Zoveel bloed.
Wist je meteen wat je te doen stond?
Klijn: Het ging automatisch. Ik riep een ambulance op. Vroeg om een AED en begon een tourniquet om de bovenarm aan te leggen. Ik dacht eigenlijk helemaal niet na, deed wat ik geleerd had met ZHKH (Zelfhulp Kameradenhulp red.). Het verbaasde me achteraf, want dit is iets wat je maar 1 keer per jaar oefent.
Voogt: Ik sprak de mevrouw aan. Probeerde haar aan de praat te houden. Wat was er gebeurd? Met ZHKH leer je wat shock is, maar dan wordt het nagespeeld. Nu zag ik het echt. Dit was het dus. Ze zag grauw, trilde, haar blik stond op oneindig. En ze gaf geen kik. Ze leek geen pijn te voelen.
Een tourniquet aanleggen, oefen je 'op elkaar' tijdens ZHKH. Hoe is het om dit echt te moeten toepassen?
Klijn: Als je oefent met een tourniquet draai je dat ding een paar keer rond. Vooral niet te strak. Dat is in het echt heel anders. Ik heb op gevoel zo ver mogelijk doorgedraaid. En toen nog 2 extra slagen. Wanneer weet je dat het goed is? Tja, dat wist ik niet. Maar het bloeden stopte.
Voogt: Die tourniquet heeft haar leven gered, dat hoorden we later van het ambulancepersoneel en het ziekenhuis.
Wat gebeurde er daarna?
Voogt: Na ons kwam de ambulance, maar voor mijn gevoel duurde dit een eeuwigheid. De vrouw werd steeds zwakker. Inmiddels hadden we ook een AED aangelegd. Voor de zekerheid. Daarna ging het snel. De vrouw ging naar het ziekenhuis en de treintunnel werd een plaats delict.
'Ze had haar kleding netjes opgevouwen en rende naakt de treintunnel in'
Hoe kwam je erachter wat er precies was voorgevallen?
Voogt: In de meldkamer hebben we camerabeelden van Schiphol teruggekeken. Daar zagen we dat de vrouw al langere tijd die nacht op Schiphol ronddwaalde. Een tijdje op een bankje zat en zich toen uitkleedde, haar kleding netjes opvouwde en naakt de treintunnel in rende. Waarschijnlijk in een psychose. Daar heeft ze mogelijk op een richel aan de zijkant gelopen en is haar arm geraakt door een voorbijrazende trein. Een 2e trein, die leeg op weg naar station Schiphol was, heeft haar daarna gezien en meegenomen.
Klijn: Van het ziekenhuis hoorden we dat de arm van de vrouw is geamputeerd, maar dat zij het wel heeft overleefd. Dankzij de tourniquet.
