Achter de schermen

…bij 'Het verhaal van de missie'

Samen herkennen en erkennen. Dat was het uitgangspunt van ‘Het verhaal van de missie’ op 24 mei bij Stichting de Basis in Doorn, de thuisbasis van het Veteraneninstituut. Een inspirerende bijeenkomst waar bijzondere ervaringen en persoonlijke verhalen, opgedaan tijdens een uitzending, centraal stonden. 

De afdeling Personeel en Thuisfrontzorg (P/TFZ) van Bureau Buitenland Missies (BBM) organiseerde voor de 3e keer deze dag die in het teken stond van de uitgezonden militair en zijn of haar thuisfront. Veteraancollega’s en hun relatie waren uitgenodigd om verhalen te beluisteren van KMar-collega’s die vertelden over hun missie, wat dit met hun heeft gedaan en hoe het thuisfront hier mee om ging. Voor de 1e keer werd het evenement samen met de Nationale Politie georganiseerd. 

Kolonel Harm IJzerman en commissaris Henk Bril openden de dag. “Het is goed dat we dit soort bijeenkomsten houden”, prees Bril het initiatief. “Het blijft belangrijk om aandacht te besteden aan gezamenlijkheid en om verhalen te blijven delen met elkaar. Dat werkt ook goed voor het verwerkingsproces.”

Zichtbaar aangeslagen vertelde opperwachtmeester Maurice Mureau over zijn ervaringen tijdens de noodhulp aan de Bovenwindse Caribische eilanden na orkaan Irma. Burgermedewerker Paul ten Broeke droeg een indringend betoog voor over zijn inzet in Soedan. En politieman Jos van het Hof van deelde zijn persoonlijke verhaal over zijn 1 jaar durende uitzending in Somalië.

Benieuwd naar hun verhalen? Scroll dan door naar beneden.

Tekst: Vanessa Strijbosch   I   Foto's: Jeroen Liebers

Orkaan in aantocht

Opperwachtmeester Maurice Mureau woont en werkt sinds 2011 op Sint Maarten en Sint Eustatius als senior medewerker. Hij ondersteunt de lokale politiekorpsen. Op 2 september 2017 kwam het bericht binnen dat er een orkaan in aantocht was. Het ging om Irma, een van de zwaarste categorie orkanen, die de Bovenwindse Eilanden in puin legde. 

‘Ik voelde me hulpeloos en machteloos’

 “Er was stress. Hebben we genoeg water, voeding? Zijn onze huizen stevig genoeg? En toen kreeg ik het verzoek om naar Sint Eustatius te vertrekken en daar hulp te bieden. Het werd zwart voor mijn ogen. Hoe kon ik nu mijn huis en mijn vrienden achter me laten? Ik had een uur de tijd om mijn koffer te pakken. Met lood in mijn schoenen vertrok ik naar het buureiland. Met windsnelheden boven de 300 kilometer raasde Irma over ons heen. Sint Maarten werd het hardst getroffen. Ik zat veilig in een politiebureau in Sint Eustatius, terwijl mijn vrienden en collega’s op Sint Maarten zich in kasten moesten verschuilen. Ik voelde me hulpeloos en machteloos en begon te huilen. Na 3 dagen kreeg ik eindelijk het verlossende bericht: alle collega’s waren veilig. Maar ik hoorde ook dat mijn huis compleet verwoest was. Ik had niets meer. Ik ging weg om mensen te helpen. Maar wie kon mij nu helpen? Ik kon niet meer, ik was op. Na een korte time out en hulp van collega’s op Curaçao, lukte het mij om mijn leven op Sint Maarten weer op te pakken. Het klinkt gek, maar ik ben blij met wat er is gebeurd. Het heeft mij gemaakt tot wie ik ben.”

Incidenten rapporteren

KMar-burgermedewerker Paul ten Broeke werd in 2007 (toen in de rang van majoor) voor 6 maanden uitgezonden naar Soedan voor een opbouwmissie die zich richtte op de provincie Darfur. Zijn taak was incidenten rapporteren.

‘Schroom niet om een traan te laten’

 “10 jaar na dato grijpt het me nog steeds aan. De geur van verbrande mensen raak je nooit meer kwijt. De scherpe randjes gaan er wel vanaf, maar sommige dingen blijven je je hele leven bij. Er was een soort status quo. Ga ik linksaf of rechtsaf? 1 keer troffen we guerrillatroepen aan die in gevecht waren. Ik ben gelukkig niet direct in gevaar geweest. Ik denk dat het mijn Nederlandse common sense was. Ik realiseer me nu dat mijn werk een druppel op de gloeiende plaat was. Maar veel druppels zorgen dat het af komt. Mijn thuiskomst was een missie apart. Ik maakte samen met mijn zoon een film over mijn uitzending. Dat was heel belangrijk voor de verwerking. Ook mijn uitzendbuddy was daarbij voor mij onmisbaar. Mijn boodschap is: betrek iedereen erbij, blijf erover praten en schroom niet om een traan te laten zien.”

Keerzijde

Politieman Jos van het Hof stak zelf zijn vinger op toen gevraagd werd wie voor 1 jaar uitgezonden wilde worden naar Somalië. Voor de opbouwmissie EUCAP leek hij in een gespreid bedje te komen in Mogadishu. Maar er zat ook een keerzijde aan zijn missie.

‘Met beide benen op de grond blijven’

“Het is heel raar om in een land te zijn dat een oorlog heeft meegemaakt. Zo kom je bijna geen 30- en 40-jarigen tegen. Op het kamp was er veel luxe en waren de omstandigheden goed. Maar als ik me buiten het kamp moest verplaatsen, werd ik begeleid door 12 man. We zaten er min of meer opgesloten. Het funderingswerk spreekt me aan. Ik vond het belangrijk om een zichtbaar doel te verwezenlijken. We hebben het gebouw van de politie-academie opgeknapt. Als je die verwoesting ziet, leer je wel te relativeren. Je moet met je beide benen op de grond blijven staan, wil je dit kunnen doen. Je denkt dat je alles onder controle hebt. Maar dan komt je jongste dochter op skype melden dat ze in verwachting is. Ik realiseerde me dat ik dat ging missen. En na 1 jaar op missie is het weer lastig invoegen.”