‘Schroom niet om een traan te laten’

 “10 jaar na dato grijpt het me nog steeds aan. De geur van verbrande mensen raak je nooit meer kwijt. De scherpe randjes gaan er wel vanaf, maar sommige dingen blijven je je hele leven bij. Er was een soort status quo. Ga ik linksaf of rechtsaf? 1 keer troffen we guerrillatroepen aan die in gevecht waren. Ik ben gelukkig niet direct in gevaar geweest. Ik denk dat het mijn Nederlandse common sense was. Ik realiseer me nu dat mijn werk een druppel op de gloeiende plaat was. Maar veel druppels zorgen dat het af komt. Mijn thuiskomst was een missie apart. Ik maakte samen met mijn zoon een film over mijn uitzending. Dat was heel belangrijk voor de verwerking. Ook mijn uitzendbuddy was daarbij voor mij onmisbaar. Mijn boodschap is: betrek iedereen erbij, blijf erover praten en schroom niet om een traan te laten zien.”