Tekst Ingmar Kooman
Foto sergeant-majoor Maartje Roos
Marechaussee vertegenwoordigd bij de Invictus Games
Goud, zilver, brons of blik? Met Jack Pastora en Johan van Etten heeft de KMar 2 gloeiend hete ijzers in het vuur voor de aankomende Invictus Games. We spraken hen over hun sportieve missie in het Amerikaanse Orlando.
'Ik wil sporten met MS wereldwijd op de kaart zetten'
"Slecht zien, vermoeidheid. Onregelmatige diensten, wat stress op het werk; het gaat vanzelf wel over, dacht ik. Paar bakken koffie erin en gaan. Maar na 2 weken was het nog steeds niet weg. Bij het CMH (Centraal Militair Hospitaal, red.) had ik nog het idee dat ik gewoon met een nieuwe bril de deur uit zou gaan. Maar na wat testjes viel ik al snel door de mand.
De diagnose: MS (multiple sclerose, red.) kwam hard binnen. Mijn nieuwe cross-schoenen zag ik ingeruild voor een rolstoel. Het houdt in dat je ontstekingen hebt in je hersenen en je ruggenmerg. Maar bij iedereen uit het zich weer anders. Je toekomst, daar kan niemand wat over zeggen.
Ik doe controles aan de gate bij de grensbewaking op Schiphol. In een kwartier verwerkt ons team zo'n 200 man. Dan moet je scherp zijn om de juiste eruit te pikken. Aanvankelijk vond ik het lastig om het mijn collega's te vertellen. Maar ze reageerden begripvol. Ik draai gewoon mee. Met mijn leidinggevende kon ik afspreken dat ik in mindere perioden extra dagdiensten doe. Of ik werk achter de computer, als gatecoördinator.
Ik liep obstacle runs: afstanden van pakweg 20 kilometer. Dat doe ik nog steeds, bijna wekelijks. Via internet vond ik veel informatie over sporten met mijn ziekte. Ik kwam ik in contact met Team No Limits. Een ploeg van sporters met een beperking. Samen deden we meerdere obstacle runs en triatlons. Een teamgenoot was mee met de eerste Invictus Games en vroeg of het niet iets voor mij was.
In Orlando ga ik indoor roeien. Net als bij obstacle runs gebruik je daarbij de spieren in je rug, je armen en je benen. De kracht en de conditie zijn in orde. Het laatste half jaar heb ik vooral gewerkt aan de roeitechniek. Als ik kijk naar de resultaten van Londen is een gouden medaille haalbaar. Focus en wedstrijdadrenaline: 4 minuten lang, vol gas."
'In Londen pakte ik 3 zilveren medailles, dus ja: ze verwachten wel wat van me'
"Tijdens het surfen in Indonesië in 2011 kreeg ik plots last van mijn onderrug. Na een uur had ik geen gevoel meer in mijn benen. Aanvankelijk hoopte ik nog dat het net zo ineens zou weggaan als het was gekomen. Niet dus. Een dwarslaesie.
Dat was 'wel even schakelen' zoals we dat bij Defensie zeggen. Ik ging superfit op vakantie en kwam invalide terug. Stapje voor stapje probeer je weer dingen op te pakken. Toewerken naar zelfstandigheid. Ik wilde zo snel mogelijk weer iets om handen hebben. Je wereldje in een ziekenhuis of een revalidatiecentrum is klein. In tegenstelling tot de mensen daar was ik ook niet ziek of herstellende: mijn benen deden het gewoon niet meer.
Mijn oud-commandant zorgde ervoor dat ik bij de Marechaussee kon blijven werken. In een intell-functie. Een plek waar ik me nuttig voelde. Zingeving is belangrijk voor me. Daarom vond ik het zo mooi om uitzendingen te draaien. Met de Luchtmobiele Brigade ben ik in Afghanistan en Irak geweest. Met de BSB ging ik 4 keer op missie. Ik vind het fantastisch dat ik bij Defensie kon blijven. Ik ben hier op m'n 18e begonnen, dus het is wel een heel vertrouwde wereld.
Op de eerste Invictus Games won ik 3 zilveren medailles. Het hele evenement was absoluut overweldigend. De kameraadschap, het feit dat je je land vertegenwoordigt. Ik vind het bijzonder om dat nog een keer mee te mogen maken, opnieuw met een groot deel van de jongens van toen.
Dit jaar doet ons team ook mee met het rolstoelbasketbal. De ultieme gehandicaptensport. Het is heel fysiek, je moet voor elkaar knokken. Van alle sporten komt het nog het dichtste in de buurt bij wat je bij Defensie ervaart. En natuurlijk ga ik graag mijn zilveren medailles verdedigen."
