‘Bijten is een beloning’

Van marinier tot marechaussee en van artillerist tot vlieger. Defensie telt wapenbroeders in vele soorten. Een bijzondere categorie vormt de diensthond. Al sinds 1952 leidt de hondenschool op vliegbasis Woensdrecht viervoeters op voor militaire dienst. Vorige week toonden daar de beste 11 bewakingsduo’s hun kunnen.

Springen, speuren en doeltreffend bijten. Een heel scala aan vaardigheidsproeven moet uitmaken welk team het beste op elkaar is ingespeeld. Wie zijn wapen het beste beheerst. Want dat is een bewakingshond: een wapen. Een geweldsmiddel op 4 poten. Dat de hondgeleider met precisie kan inzetten.

Op commando springt de viervoeter over kuilen en muurtjes. Doorzoekt hij het struikgewas. En schiet in sneltreinvaart af op zijn doelwit. Tanden blinkend in de zon. Onstuitbaar. Tot de baas zijn wapen tot de orde roept. Prijs je gelukkig als hij dat doet. “Bijten is een beloning”, merkt korporaal 1 Steffan op. 

Diensthondenpensioen

De diensthondenwedstrijd is een van de oudste tradities binnen de Koninklijke Luchtmacht. De 57^ste is dan ook gecombineerd met een reünie van oud-hondengeleiders. Voormalig korporaal-1 Colin Kuijper diende 6 jaar als hondengeleider op vliegbasis Volkel. Wat hem aantrok in het vak? “De vrijheid, de verantwoordelijkheid. Je werkt samen naar iets toe. En je bent altijd buiten. In weer en wind.”

De band tussen de hond en geleider is sterk. Dat blijkt ook wel uit het feit dat Kuijpers voormalige diensthond Rico bij hem thuis van zijn diensthondenpensioen geniet. “Op de vliegbasis was het een wapen, nu is het gewoon een huishond. Een onderdeel van ons gezin.”

Happen om te slopen 

De eerste lichting diensthonden bij de luchtmacht bestond uit grote, valse monsters. Hoe gemener, des te geschikter. Een hond hapte om te slopen. Nu is het dier een gericht geweldsmiddel.

Bijten gebeurt alleen op commando. Althans, dat moeten ze hier laten zien. “Het is een eer om hieraan mee te mogen doen”, legt eerste bewaker Jonathan Bartsma uit, kijkend vanaf de zijlijn. De diversiteit aan vaardigheidsproeven houdt de spanning er tot op het laatst in, geeft zijn DBBO-collega Jelle de Jong aan. “Hoe meer onderdelen, hoe meer strijd.”

Goede match

Ervaring blijkt geen noodzakelijk onderdeel voor succes. Sterker, de Volkelse hondengeleider Steffan vormt nog maar 3 maanden een duo met zijn diensthond Borre. “We zijn qua persoonlijkheid een goede match, voelen elkaar goed aan”, legt Steffan uit. “Borres stabiliteit maakt hem in dit veld met alle drukte en prikkels een geduchte tegenstander.” En dat blijkt. Het tweetal gaat niet alleen aan de haal met de bokaal voor de beste speurder, maar verovert meteen ook de titel. “Na het zoeken viel alle druk weg. En vanaf dan kun je samen ook gewoon genieten van de wedstrijd.”