‘Bedankt dat u dient’

Texaan stelt privéterrein uit dankbaarheid beschikbaar voor training Nederlandse militairen

Chad Horne is eigenaar van ruim 400 hectare grond in het hart van Texas. De 50-jarige Amerikaan leent zijn land uit aan trainende eenheden, als dank voor hun bijdrage aan zijn vrijheid. Ook de Nederlanders die vanaf het nabijgelegen Fort Hood werken, zijn er welkom.

Als hij poseert voor de foto, voor het prachtige landhuis van zijn Texaanse ranch, heeft hij wel wat weg van J.R. Ewing, de stereotiepe bad guy uit de jaren tachtig-soap Dallas. Een grote cowboyhoed boven een stevige, gebruinde nek. Een potige romp eronder en een eeuwige, gouden glimlach in het gelaat. De vergelijking met de fictieve, stinkend rijke maar valse oliemagnaat is ook niet zo gek, want Dallas is ‘maar’ een paar uur rijden ten noorden van hier.
Als je doorvraagt, komen de verschillen boven water. Chad Horne, eigenaar van Comanchee Springs Ranch in Bosque County (Texas), heeft ook veel geld verdiend, maar vooral met beleggingen en niet met olie en intriges. En de typische J.R.-cowboyhoed zet hij louter op voor de foto. Met enige weerstand, want “zo’n chique hoed hoort niet bij een korte broek”.

Pretpark

Het landhuis is een van Hornes 4 optrekjes, verspreid over de Verenigde Staten. De ranch is voor hem een pretpark van 800 voetbalvelden aan buitenleven. Hij komt er om te jagen, paardrijden en mountainbiken met familie en vrienden.
Horne speelt er niet graag alleen. 100 kilometer zuidelijker ligt Fort Hood, de grootste militaire basis van de VS. Met regelmaat laat hij oefenende militaire eenheden toe op en boven zijn grond. Het uitgestrekte, lichtglooiende en door allerlei wild bewoonde terrein is een walhalla voor helivliegers en infanteristen.
‘It’s my pleasure’, bagatelliseert Horne resoluut zijn gastvrijheid. “Het is me een genoegen militaire eenheden in staat te stellen te trainen voor hun zware werk. Ja, ook Nederlandse militairen, waarom niet? Het is het minste wat ik kan doen, als tegenprestatie voor de diensten die onze coalitiepartners voor onze vrijheid verrichten tijdens hun missies. Julie hoeven me niet te bedanken. Integendeel. Thank you for your service.”

Oneliner

Dat dankwoord is een rariteit voor een Nederlandse militair in eigen land, waar hij of zij eerder wordt gewezen op zijn eigen beroepskeuze en de risico’s die aan die keuze verbonden zijn. In de VS (en zeker niet alleen in Texas) is het echter een veelgebruikte oneliner: Thank you for your service, bedankt dat u dient.
Het staat op billboards langs de kant van de weg. Mensen benaderen militairen in openbare gelegenheden om het te zeggen. Ze geven militairen in de winkel voorrang in een wachtrij en applaus in de rust van honkbalwedstrijden. Of zoals Chad Horne zegt: wees welkom op mijn land.
Vandaag bijvoorbeeld (begin juni) cirkelen de hele dag Nederlandse helikopters door de lucht boven zijn ranch. Militairen van 298 Squadron en 13 Infanteriebataljon zitten middenin Operatie Daytona, de eindoefening van een 5-weekse training van lucht- en landmachteenheden. Ze trainen er het zogenoemde Air Assault-optreden, de samenwerking van infanteristen met helikopters, in snelle operaties door de lucht en verder over de grond.
Apaches maken beveiligingsrondjes rondom 2 vervallen boerderijen, nu in gebruik door de ‘vijand’. Chinook transportheli’s vliegen af en aan en parkeren in een van Hornes grote grasvelden om militairen en materieel af te zetten. Infanteristen rennen uit de staart van razende Chinooks het veld in en vuren ‘losse flodders’ af richting de oefenvijand.

Meekijken

Overlast? Onzin. Horne is met een groep geïnteresseerde buren naar het weiland naast de eerste boerderij gereden om de operatie te volgen. Koelbox mee, camera’s bij de hand. Elke Chinook of Apache wordt bewonderd alsof het er de eerste ooit is. Horne is een liefhebber,  zegt hij zelf, maar geen kenner. Dit is zijn enige verzoek in ruil voor het gebruik van zijn land: mee mogen kijken. “Meestal mag het”, glimlacht Horne.
Hornes invloed reikt verder dan deze verzoekjes, blijkt iets later. Als de objecten veroverd zijn en de zon dreigt te verdwijnen achter de horizon, verplaatst de baas zich met zijn buren richting het huis. In een telefoontje met de oefenleiding is ze een leuke toegift beloofd. In een fly past trekken de heli’s laag over zijn voortuin en het huis, op de weg terug richting Fort Hood.
Een spontaan cadeautje voor de gastvrijheid van de Texaanse levensgenieter. Het uitwisselen van aardigheden is daarmee nog niet voorbij. In de tuin van het landhuis staat een buffet klaar met kratten barbecuevlees, salades en maïs. De Nederlandse militairen mogen blijven eten.
Horne: “Het is het minste wat we kunnen doen. Als dank, voor wat jullie doen in Afghanistan.”

‘Ons genoegen’

Aan tafel blijken de motieven van Hornes dankbaarheid en gastvrijheid niet geworteld in een militaire achtergrond. Hij is patriot, maar geen redneck. Een ontwikkelde Republikein, met specifieke angsten. Militaire slagkracht speelt volgens de ondernemer nog steeds een sleutelrol in de veiligheid van hemzelf, zijn land en het westen.  “Vladimir Poetin,” waarschuwt Horne, “hou hem in de gaten. Hij is slim en gevaarlijk.”
Zijn eigen rol? De nationale politiek lonkte ooit, maar bood hem echter “te veel vieze spelletjes om er zelf in te stappen.”
Na een lange dag waarop hij vooral gaf, zwaait de Texaan zijn gasten uit Nederland glunderend uit. Op het oog heeft hij nog steeds wat weg van J.R. Ewing - zelfs zonder hoed - maar Horne heeft zich allesbehalve een bad guy getoond.
“Het was ons genoegen”, herhaalt hij bij het afscheid. “En thank you for your service.”

Nederlandse eenheden op Fort Hood

Meer weten over de aanwezigheid van Nederlandse eenheden op Fort Hood? Lees de artikelen (met video!) in de magazines Landmacht en De Vliegende Hollander.