Tekst KAP Henny de Boer
Foto SGTBDAV Jasper Verolme
Militairen met een verhaal lopen samen Spaanse pelgrimstocht
Een Post-Traumatische Stress Stoornis (PTSS), kanker of het overlijden van een dierbare. Een groep van 19 militairen van de Koninklijke Marine met mentale en/of fysieke klachten wandelde onlangs een week door Spanje ter bevordering van hun herstel. De collega’s liepen een deel van de eeuwenoude pelgrimsroute naar Santiago de Compostella, van de noordwestelijke stad Ferrol tot aan de kathedraal op het centrale plein van Santiago. De 5-daagse route telde maar liefst 113 kilometer; een stevige afstand voor mensen met een wankele gezondheid.
De wandeling was georganiseerd vanuit de Dienst Geestelijke Verzorging en begon – ter voorbereiding – met een tweedaagse conferentie op Landgoed Beukbergen bij Amersfoort. Daar kregen de deelnemers informatie over de route, voeding, kleding en schoeisel. Vorig jaar was de eerste editie. Na de geslaagde pilot kreeg de pelgrimage naar het bedevaartsoord een structureel karakter.
Nu loopt elk jaar een nieuwe groep een deel van de wandeltocht (camino). Vorig jaar was het de Camino Frances, dit jaar de Camino Ingles en volgend jaar de Camino Portuges. De 3 routes beginnen respectievelijk in Engeland/Ierland – waarna de oversteek naar Spanje volgt –, bij de Frans-Spaanse grens en in Portugal. Alle Hens liep eind september een stukje mee en sprak onderweg met enkele deelnemers over de redenen van hun deelname.
KLTZ Marcel Fiévez (55) – projectmanager Doorontwikkelen Opleiden en Trainen
“Ik ben benaderd voor deze reis toen ik thuis zat, door aalmoezenier en initiatiefnemer majoor Marcel Puts. Ik heb een lange periode van onrust gekend. Ik heb meerdere keren plotseling veel gewicht verloren. Men dacht dat het alvleesklierkanker was, waaraan onder anderen mijn vader aan is overleden. Maar het zijn restverschijnselen van diabetes. In mijn lijf zijn nu allemaal dingen stuk. Zo functioneren de zenuwbanen om mijn darmen niet goed meer, waardoor mijn lichaam een wankel evenwicht kent. Verder is mijn zoon afgelopen mei zeer ernstig gewond geraakt bij een verkeersongeval. Hij lag enige tijd in coma en zit nu thuis met lichamelijk en geestelijk letsel. En als derde kreeg mijn vriendin hevige zenuwpijnen in de benen, waardoor een operatie noodzakelijk was. Ik ben blij dat mij met deze reis een periode van rust is gegund. En ik kan hier ervaren wat mijn lichaam nog wél kan. Mijn lijf is zo kwetsbaar als glas, maar het is fijn om te merken dat het wandelen van zo’n lange route nog in me zit. De ondersteuning van de organisatoren is ongelooflijk; alles is geregeld. Ik heb een aangepast dieet, dus ik geef vooraf een lijstje met voedingswensen door. De ondersteuners doen boodschappen en staan halverwege de route voor mij klaar, voor ons allemaal trouwens.”
Sergeant TD Klaas* (31) – Technische Dienst
“Ik heb PTSS gekregen van de traumatische bevalling van ons zoontje. Mijn vriendin is 3,5 jaar geleden bevallen. Tijdens de bevalling – in coronatijd – ging het helemaal mis. De hartslag van onze baby in de buik was amper meetbaar. Het medische team in het ziekenhuis raakte in paniek en nam mijn vriendin in vliegende vaart mee. Pas na uren wachten – zonder nieuws – kreeg ik een blauwe baby in mijn handen gedrukt. Mijn vriendin bleef achter op de operatietafel en heeft onherstelbare schade opgelopen. Daarna kreeg ik mentale problemen en ben ik halve dagen gaan werken. Ik kreeg last van flashbacks en triggers van fel tl-licht en ambulancegeluiden. Inmiddels heb ik EMDR-therapie ondergaan en ben onlangs nog opgenomen geweest. Ik kan me niet goed herinneren met welke verwachtingen ik mij opgaf voor deze reis, maar het heeft me veel gebracht. Zoals enorm mooie gesprekken die me hebben geïnspireerd. Door het delen van mijn verhaal ben ik me ervan bewust geworden in wat voor rollercoaster ik heb gezeten; een achtbaan met donkere hoeken. Ik besef nu dat het tijd is om door te gaan. Ik heb meer waardering gekregen voor het leven dat ik nog heb. En ik heb me hier in Spanje vooral enorm gehoord gevoeld.” (*Niet zijn echte naam.)
SMJRMARNALG Marco van Veen (52) – Onderofficier van politie
“Ik heb de afgelopen jaren het een en ander meegemaakt: ziekte en overlijden van mijn ouders, aan dementie en kanker, plus een scheiding. Er kwam veel op mij af. Ik ben enig kind en werd even stuurloos. Ik kon dit zelf niet bolwerken en heb niet geschroomd om hulp te zoeken, wat ik met name heb gekregen van Bedrijfsmaatschappelijk Werk. Daarnaast ben ik begonnen met een HBO-opleiding Bushcraft, waarbij je terug naar de natuur gaat. Zo heb ik weer leren genieten. Ik heb een nieuw doel gevonden in mijn leven; daar heb ik veel over nagedacht deze wandelweek. Deze wandelreis is voor mij een soort afsluiting van een moeilijke periode. Ik heb me gehoord gevoeld onder gelijkgestemde collega’s. Iedereen heeft problemen en raakvlakken en je probeert elkaar bij te staan met advies. Ik heb oprechte betrokkenheid gevoeld en ruimte voor een goed gesprek. Gelukkig heb ik daarnaast genoeg aanspraak in mijn dagelijks leven en op de werkvloer. Ik heb een tikje gehad, maar ik weet weer wie ik ben en wat ik wil. Ik heb mezelf gereset en het leven gaat nu weer verder.”
