‘Alles kwam samen’

Mariniers blikken terug op Invictus Games Den Haag

3 jaar lang leefden ze er naartoe: revalideren, trainen, samen sporten. Alles om het meeste uit de vijfde editie van de Invictus Games te halen. Hetzelfde gold voor het thuisfront. De stip aan de horizon werd alleen maar scherper toen het sportevenement door corona 2 jaar werd uitgesteld. Het resultaat mag er dan ook zijn. Het Nederlands team presteerde op de toppen van haar kunnen. Een week na de laatste wedstrijden en sluitingsceremonie blikken de sergeant-majoors van de mariniers b.d. Alexander Lamp en Bart van der Burg terug op de Spelen. “Dit was de mooiste editie ooit.”

In het Haagse Zuiderpark liepen Lamp en Van der Burg nooit alleen. Continu werden ze aangesproken en aangemoedigd. Lamp: “De steun van vrienden, familie en collega’s die de moeite namen om langs te komen was voor mij heel belangrijk.” Ook Bart noemt het evenement in eigen land een ‘warm bad’. “Het had een hoog reüniegehalte en er hing een soort festivalsfeer: de zon, feestelijke sfeer op de tribunes, verbondenheid met (buitenlandse) collega’s; alles kwam samen.”

De oranje gekleurde tribunes zaten vol F & F: friends & family. Sleutelbegrip deze editie en direct het grote verschil met eerdere Invictus Games. In Sydney, 3 jaar geleden, kon onze familie niet zo eenvoudig langskomen, vertellen de oud-collega’s en goede vrienden. Van der Burg: “Deze Spelen wilde ik ze laten zien dat ik meer ben dan een afgestompte marinier. Dat ik sociaal ben en plezier heb in sporten. Mijn moeder vertelde een staflid dat ze de twinkeling in m’n ogen zag die ik als kind had. Volgens mij was het niet de bedoeling dat ik die opmerking opving, maar ik vind het een groot compliment. Daarmee zijn de games voor mij geslaagd: ik heb mijn andere kant laten zien en daarmee mijn eigen ‘ik’ teruggevonden.”

Dankjewel

Terugblikkend moet Van der Burg concluderen dat z’n familie er altijd al voor hem was. “Maar ik realiseerde het me laat. Tijdens revalidatie ligt de focus op het herstel van je lichaam. Als ze thuis vroegen hoe mijn dag in de revalidatiekliniek was, had ik in de auto het meeste al verwerkt en kwam ik vaak niet verder dan ‘prima’ of een hele korte samenvatting. Ook in Sydney beleefde ik het Invictus-proces redelijk egoïstisch, terwijl mijn achterban toen al zo belangrijk was. Deze Spelen hebben we met het gezin samen ‘opgewerkt’. Ze waren dus ook een bedankje naar hen toe: ‘Dankjewel, dankzij jullie heb ik kunnen revalideren’. Ik ben dankbaar dat ik ze mee kon nemen en alles heb laten zien.”

3 jaar geleden stelden de oud-mariniers doelen voor hun eerste Invictus Games, in Sydney. Lamp: “Dat waren voornamelijk sportieve doelen, die had ik dus al behaald. Deze keer wilde ik het graag met mijn gezin meemaken. Een paar jaar geleden was ik bij de Marine Corps Trials in Amerika. Daar merk je echt hoe belangrijk ze de krijgsmacht vinden. Die waardering en erkenning voelde ik voor ’t eerst in eigen land, bij de Invictus Games: we doen ertoe. Dat mijn gezin daar onderdeel van kon zijn, is voor mij het belangrijkste. Daardoor was dit de mooiste editie ooit.”

Indrukken

De Invictus Games trokken half april bijna 100.000 bezoekers. Lamp: “Vooral op de dagen dat scholen langskwamen was het enorm druk op het terrein.” De zweefmolen met kermismuziek stond nooit stil. Tribunes trilden onder het gewicht van enthousiast publiek dat zo hard mogelijk applaudisseerde. “Ik kon me best makkelijk afsluiten voor alle prikkels en heb me de hele week veilig en sterk gevoeld. Toch schoten de emoties zo nu en dan alle kanten op, zoals tijdens de openingsceremonie. Ik ben nog steeds moe en moet langzaam weer in het ritme komen van sporten, fysiotherapie en klusjes die al een paar maanden bleven liggen.”

Na elke intensieve dag namen Lamp en Van der Burg op hun hotelkamer even de dag door om voor ’t slapen alle indrukken een plek te geven. “Je wordt in zo’n week echt geleefd”, stelt Van der Burg. “Ik bleef zoveel mogelijk in mijn eigen bubbel. En als het allemaal teveel werd, zocht ik Bart tussendoor op. Toch ben ik ook voor het eerst in maanden heel ontspannen geweest. Dat ik zonder problemen in een ruimte was, met zoveel mensen om me heen, was een overwinning.”

Invictus-gevoel

De Nederlandse editie waren de laatste Invictus Games voor beide oud-mariniers. Voor Van der Burg had er geen mooiere afsluiting kunnen zijn. “Als ik de foto’s terugkijk, krijg ik een lach op m’n gezicht. Een van de hoogtepunten was de wedstrijd zitvolleybal. Ons team was aangevuld met een Amerikaanse en een aantal Belgische collega’s en we speelden ontzettend goed. Elk punt werd gevierd, het oranjepubliek ging helemaal mee, die steun geeft een onbeschrijfelijk gevoel. Iedereen wil een spelletje winnen, zeker militairen, maar er is geen gevoel van enorme competitie. Bij de start wenst iedereen elkaar succes en dan geef je maximaal. Uiteindelijk was iedereen trots, ook op onze vierde plek. De verbondenheid onderling is zo groot dat niemand elkaar iets misgunt. Iedereen probeert de beste versie van zichzelf te zijn. Dat gevoel gun ik iedereen.”

Voor Lamp is met het einde van zijn laatste games ‘de cirkel rond’: “De sportieve doelen waren al behaald en nu ook de persoonlijke, samen met familie. Ik kan wel een nieuwe reden zoeken, maar dan kan ik mezelf niet meer recht in de spiegel aankijken. Ik koester de mooie herinneringen en denk dat het tijd is om het stokje door te geven.”

Een half woord

En dus worden Lamp en Van der Burg nu ambassadeurs. Van der Burg: “Onze plek in het team moet gaan naar mensen die dankzij sport hun doelen kunnen halen en zo voortborduren op hun revalidatie.” Dat willen de vrienden doen via de bestaande kanalen, zoals het Veteranenplatform. Lamp: “Het bereik is geen probleem, maar mensen naar de open trainingen zien te krijgen waarschijnlijk wel. Als je in de put zit, is de drempel hoog. We willen laten weten dat je eruit kan komen. Iedereen gaat tijdens revalidatie door een dal, dat hebben we gemeen. Het hele verhaal hoeft niemand uit te leggen, want we weten allemaal hoe het voelt. Onderling hebben we aan een blik of een half woord genoeg. Dat is het mooie van de Invictus Games.”

Veerkracht

Bijna 100.000 mensen bezoeken in april de Invictus Games in Den Haag. Bij de sluitingsceremonie wordt een laatste keer luid geapplaudisseerd voor de sporters uit 20 landen. De Haagse band Di-rect speelt nog 1 keer hun themanummer ‘Wild Hearts’. Het publiek zingt het lied over veerkracht inmiddels moeiteloos mee. Bekijk de video voor meer kippenvel!

Meer zien van de Nederlandse ploeg tijdens de Invictus Games? Bekijk de clip!