'De reden dat ik mij zo thuis voel, is de mentaliteit'

Vrouw bij het Korps Mariniers

Een special over 350 jaar Korps Mariniers, dat is natuurlijk een special vol mannen. Maar het mannenbolwerk bij uitstek telt ook een paar vrouwelijke collega’s. Een van hen is sergeant Logistieke Dienst Geneeskundige Dienst Bo Krauwel, chef Basis Medische Eenheid (BME) op de Van Braam Houckgeestkazerne. Hoe beweeg je als vrouw tussen al die kerels? “Subtiliteit werkt niet.”

Dat Krauwel bij de mariniers terechtkwam, was eigenlijk toeval. “Ik had gesolliciteerd bij de marine omdat ik wilde varen. Maar toen ik klaar was met de geneeskundige opleiding binnen Defensie speelde de missie in Kunduz en daar wilde ik heel graag naartoe. Ik wilde voor mezelf zien hoe het was in een crisisgebied in plaats van op TV. Dus ging ik als Algemeen Militair Verpleegkundige mee met de mariniers. En ja, daar zit je dan als enige vrouw bij de eenheid. Ik had het echter zo goed naar mijn zin dat ik ben gebleven. Van varen is het dus niet meer gekomen.”

Indruk gemaakt

“Tijdens die eerste uitzending heb ik heel veel geleerd en gezien. Tijdens een patrouille kwamen we bij een politiepost en daar liep ook een meisje rond. Omdat ik de enige vrouw was, vroegen ze of ik even een praatje met haar wilde maken. ‘Hoe heet ze?’, vroeg ik via de tolk aan de politiecommandant. ‘Hij heet Mohammed’, was het antwoord. Het bleek een jongetje te zijn, verkleed als meisje. Een ‘chai-boy’; een jongetje dat thee moet schenken, maar ook voor andere zaken gebruikt wordt. Dat is 1 van de dingen die het meest indruk op mij hebben gemaakt tijdens die uitzending.”

“Ook heb ik daar wel geleerd hoe je je staande moet houden tussen al je mannelijke collega’s. Je zit natuurlijk constant met zijn allen op elkaars lip en, zoals dat gaat bij mariniers, dan worden er altijd geintjes gemaakt. De hele dag door. Op een gegeven moment was ik daar wel klaar mee en dat heb ik toen duidelijk gemaakt. Het was ook gelijk over. Je moet gewoon duidelijk zijn, subtiliteit werkt niet bij mariniers.” 

Zonder gezeur

“De reden dat ik mij zo thuis voel bij het Korps Mariniers is de mentaliteit. Maakt niet uit waar je ze neerzet, ze maken er altijd wat van. En dat zonder gezeur. Daar hou ik van. We zijn weleens gelegerd geweest in een sporthal, waarbij iedere keer als iemand bewoog het grote licht aanging. Ontzettend irritant natuurlijk, maar niemand klaagt daar dan over. Dat vind ik nog altijd bijzonder. Zelf ga je daar dan ook in mee en daar wordt je alleen maar beter van. Toch zou ik zelf geen marinier willen worden, vooropgesteld dat dit als vrouw al zou kunnen. In Belize ging ik weleens een dagje mee de jungle in en hoe gaaf dat ook was, ik was blij dat ik daarna weer naar het kamp kon.”

Verantwoordelijkheid en avontuur

“Ik haal ook al genoeg voldoening uit mijn eigenlijke werk. Als chef BME heb je veel vrijheid en verantwoordelijkheid. Voor en tijdens oefeningen moet je een hoop zaken regelen. Mariniers trainen natuurlijk onder allerlei klimatologische omstandigheden; van het koude Noorwegen tot het snikhete Belize. Voor iedere missie en oefening moet je de juiste spullen meenemen, zodat de medische zorg gegarandeerd is. Daarnaast moet je goede afspraken maken met de logistieke collega’s en uitzoeken op welke burgerziekenhuizen je terug kunt vallen, mocht dat nodig zijn.”

“Op medisch gebied hebben wij eigenlijk een grotere verantwoordelijkheid dan bijvoorbeeld verpleegkundigen in een ziekenhuis. Er is niet altijd een dokter in de buurt, dus is het aan mij en mijn collega’s om beslissingen te nemen. Die grote verantwoordelijkheid, gecombineerd met het avontuur, maken dat ik het prima naar mijn zin heb bij de mariniers.”